Ewangelia z niedzieli 21 maja: Mt 28, 16-20

By Carla Miglietty On 21 maja 2023 r.

Mateusz 28, 16-20, Wniebowstąpienie Pańskie A: Wielkie Nakaz Misyjny

16 Potem jedenastu uczniów poszło do Galilei, na górę, gdzie Jezus im polecił. 17 Gdy go ujrzeli, oddali mu pokłon; ale niektórzy wątpili. 18 Wtedy Jezus podszedł do nich i rzekł: „Dana mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. 19 Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, 20 i ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. I z pewnością jestem z wami zawsze, aż do końca świata”.

Drogie Siostry i Bracia z Miłosierdzie, Jestem Carlo Miglietta, lekarz, biblista, laik, mąż, ojciec i dziadek (www.buonabibbiaatutti.it).

Również dzisiaj dzielę się z wami krótkim rozważaniem Ewangelii, ze szczególnym uwzględnieniem tematu miłosierdzia.

Pojęcie misji jest dziś być może bardziej niż kiedykolwiek w kryzysie: po co ewangelizować? Czy Bóg nie zbawia wszystkich? Czy zatem nie lepiej ograniczyć się do dialogu międzyreligijnego? I czy promocja człowieka nie jest pilniejsza w świecie, w którym miliardy ludzi cierpi głód, a ich podstawowe prawa są deptane?

Mt 28-16: Misja Kościoła

A jednak Sobór Watykański II potwierdził: „Kościół pielgrzymujący jest ze swej natury misyjny” (Ad gentes, 2); i zachęcał „każdą wspólnotę… do rozciągnięcia rozległej sieci swojej miłości aż po krańce ziemi, okazując taką samą troskę o tych, którzy są daleko, jak o swoich członków” (tamże, nr 37).

Już za życia Jezus posyłał swoich przed sobą (Łk 10, 1), aby głosili Ewangelię i uzdrawiali (Łk 9, 1): „Jak Ojciec mnie posłał, tak i ja was posyłam” (J 20, 21). ).

Uczniowie to robotnicy wysłani przez mistrza na żniwo (Mt 9; J 38), słudzy wysłani przez króla, aby zaprowadzili gości na gody Syna (Mt 4).

Gdy czas Jezusa się skończy, zaczyna się czas Kościoła. Projekt misyjny Łukasza wyraża stopniowe rozszerzanie się Ewangelii: „Będziecie moimi świadkami w Jerozolimie iw całej Judei, iw Samarii, i aż po krańce ziemi” (Dz 1).

Paweł, wielki misjonarz, jest powołany do głoszenia Ewangelii poganom (Ga 1), do rozszerzania jej z Izraela na narody (Rz 16-9).

Pod koniec wieku Jan dokonuje w swojej Ewangelii potężnej syntezy tematu misji.

W Prologu (J 1) przedstawia Syna jako Słowo (dabar – logos) Ojca: „Na początku było Słowo”: jeśli Syn jest Słowem, to przekaz i inkulturacja są w Nim nieodłączne! A to Słowo jest skierowane do wszystkich narodów: „Przyszło na świat światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka”.

Symbolem powszechności zbawienia jest Samarytanka z Sicar, postać wszystkich szukających Boga (J 4), urzędnik królewski, wzór wiary (J 4, 46-54), napis na krzyżu w Hebrajskim, łacińskim i greckim (J 19), modlitwa „kapłańska” z J 20, którą lepiej byłoby określić jako „misjonarska” („Znają Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, i Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa”: J 17).

Mateusza 28, 16-20: „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody”

Misja chrześcijan jest jasno wyrażona w Słowie Jezusa: „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, ucząc je zachowywać wszystko, co wam przykazałem ” (Mt 28:18-20).

Kilka uwag na temat tego mandatu: podczas gdy misja Jezusa zasadniczo ograniczała się do zagubionych owiec z domu Izraela (Mt 15), misja Kościoła jest powszechna.

Jest przykazanie: „Czyńcie uczniami (Matheusate) wszystkie narody”. „Czyńcie uczniami” w znaczeniu hebrajskim jest równoznaczne z: „Czyńcie członkami rodziny Mistrza”.

Zwróć uwagę: „Matheùsate” to aoryst, wyrażający dynamizm działania, a zatem jest odpowiednikiem: „Nigdy nie przestawajcie być członkami rodziny Bożej”.

Formy tego wezwania są następnie wyrażane za pomocą trzech imiesłowów (przetłumaczonych jako gerundia w języku włoskim): „Andando”, właściwy aspekt misyjny, wyjście, by dotrzeć do tego, co papież Franciszek nazywa „peryferiami”; „Zanurzenie ich w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”, czyli przede wszystkim sprawienie, by wszyscy ludzie doświadczyli Czułości Boga; „Ucząc je zachowywać wszystko, co wam przykazałem”, aspekt katechetyczny.

Celem jest zatem uczynienie uczniami, czyli przyjaciółmi, członkami rodziny Chrystusa, aby przylgnęli do Jego osoby.

Jezus nie jest jednym z wielu nauczycieli duchowych, jest Objawicielem Ojca, jest Synem, Panem! Jezus nie jest głosicielem doktryny, jest „Bogiem z nami” aż do końca świata (Mt 28)!

Ewangelizacja przez zarażanie

Doświadczenie Zmartwychwstałego nie jest czymś osobistym, intymnym: jest radością, która przelewa się na innych, jest entuzjazmem, który staje się zaraźliwy.

Pierwszym, prawdziwym, niezastąpionym zadaniem chrześcijanina jest przekazywanie wiary.

Wiara zwykle wywodzi się z „tradycji”, to znaczy z historii, która jest przekazywana wszystkim: Paweł mówi: „Jak uwierzą, skoro o tym nie słyszeli? I jakże oni o tym usłyszą, jeśli nie ma tego, kto to głosi?” (Rz 10:14).

Dlaczego jesteśmy tak letni i nieśmiali w byciu misjonarzami? Bo być może nie spotkaliśmy osobiście Zmartwychwstałego, nie przemienił On naszego życia, abyśmy mogli powiedzieć jak Paweł: „Mnie też się ukazał!” (1 Kor 15:8).

Prorok jest człowiekiem pochwyconym przez Słowo Boże, napadniętym, opętanym przez nie: Jeremiasz będzie nawet mówił o zwiedzeniu (Jr 20); Słowo staje się w nim płonącym ogniem, płonącym w jego kościach, niepowstrzymanym (Jer 7:20). Będziemy przekazicielami Słowa w takim stopniu, w jakim zostaniemy przez nie pokonani, zakochani w nim.

Prawdziwym problemem głoszenia Jezusa jest nasza miłość do Niego!

Wszyscy misjonarze

Papież Franciszek napisał w „Evangelii gaudium”: „Zażyłość Kościoła z Jezusem jest zażyłością wędrowną… Wierny wzorowi Mistrza, ważne jest, aby dzisiaj Kościół wyszedł, by głosić Ewangelię wszystkim, we wszystkich miejscach, przy każdej okazji, bez zwłoki, bez odrazy i bez strachu. Radość Ewangelii jest dla wszystkich ludzi, nie może nikogo wykluczać” (n. 24).

Wszyscy mamy to powołanie: księża, siostry i świeccy. Napomnienie Pawła odnosi się do wszystkich: „Moim obowiązkiem jest głoszenie ewangelii: biada mi, gdybym nie głosił ewangelii!” (1 Kor 9:16); wszyscy musimy głosić Słowo „przy każdej sposobności, czy to stosownej, czy nie” (2 Tm 4, 2).

A jeśli kapłani i osoby konsekrowane czynią to „instytucjonalnie”, to Sobór mówi świeckim: „Każdy świecki musi być świadkiem zmartwychwstania i życia Pana Jezusa oraz znakiem Boga żywego w oczach świata”. (LG 38); „Ludzie świeccy są szczególnie wezwani do uobecniania i działania Kościoła w tych miejscach i okolicznościach, w których nie może on stać się solą ziemi inaczej jak tylko przez nich… Dlatego na wszystkich świeckich spoczywa chwalebny ciężar pracy, aby Boski plan zbawienia każdego dnia coraz bardziej docierać do wszystkich ludzi wszystkich czasów i całej ziemi.

Dlatego każda droga powinna być dla nich otwarta, aby (...) i oni czynnie uczestniczyli w zbawczym dziele Kościoła” (LG 33); „W tym urzędzie ten stan życia uświęcony szczególnym sakramentem, jakim jest życie małżeńskie i rodzinne, okazuje się wielką wartością.

Rodzina chrześcijańska głośno głosi obecne cnoty królestwa Bożego i nadzieję błogosławionego życia… Dlatego też świeccy, nawet gdy są zajęci troskami doczesnymi, mogą i powinni pełnić cenną działalność na rzecz ewangelizacji świata… ; konieczne jest, aby wszyscy współpracowali w rozszerzaniu i pomnażaniu Królestwa Chrystusowego w świecie” (LG 35).