Ewangelia z niedzieli 16 kwietnia: J 20, 19-31

By Carla Miglietty On Kwiecień 16, 2023

J 20, 19-31, II Niedziela Wielkanocna A: Jezus ukazuje się uczniom

19 Wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia, gdy uczniowie byli razem, a drzwi były zamknięte z obawy przed przywódcami żydowskimi, przyszedł Jezus, stanął pośród nich i rzekł: „Pokój wam!”

20 To powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uczniowie byli zachwyceni, gdy ujrzeli Pana.

21 Jezus znowu powiedział: „Pokój wam! Jak Ojciec mnie posłał, tak i ja was posyłam”.

22 Wtedy tchnął na nich i powiedział: „Weźmijcie Ducha Świętego.

23 Jeśli odpuścicie komuś grzechy, są mu odpuszczone grzechy; jeśli im nie przebaczycie, nie będzie im przebaczone”.

Jana 20, 19-31: Jezus ukazuje się Tomaszowi

24 A Tomasz (znany też jako Didymos), jeden z Dwunastu, nie był z uczniami, gdy przyszedł Jezus.

25 Wtedy inni uczniowie powiedzieli Mu: „Widzieliśmy Pana!”

A on im rzekł: „Jeżeli nie zobaczę śladów po gwoździach na jego rękach i nie włożę palca tam, gdzie były gwoździe, i nie włożę ręki w jego bok, nie uwierzę”.

26 Tydzień później jego uczniowie byli znowu w domu, a Tomasz był z nimi. Chociaż drzwi były zamknięte, Jezus przyszedł, stanął między nimi i powiedział: „Pokój wam!”

27 Potem rzekł do Tomasza: „Podnieś tu swój palec; zobacz moje ręce. Wyciągnij rękę i włóż ją w mój bok. Przestań wątpić i uwierz”.

28 Tomasz rzekł do niego: „Pan mój i Bóg mój!”

29 Wtedy Jezus rzekł do niego: „Ponieważ mnie ujrzałeś, uwierzyłeś; błogosławieni są ci, którzy nie widzieli, a uwierzyli”.

Jana 20, 19-31: Cel Ewangelii Jana

30 Wiele innych znaków uczynił Jezus wobec swoich uczniów, których nie zapisano w tej księdze.

31 Te zaś są spisane, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc mieli życie w imię Jego.

Drogie Siostry i Bracia Misericordie, jestem Carlo Miglietta, lekarz, biblista, laik, mąż, ojciec i dziadek (www.buonabibbiaatutti.it).

Dzisiaj dzielę się z wami krótką medytacją nad Ewangelią, ze szczególnym uwzględnieniem tematu miłosierdzie.

OBJAWIENIA UCZNIOM: 20, 19-29

Structure

Podczas gdy Mateusz i Jan 21 umieszczają pierwsze objawienie Zmartwychwstałego Pana w Galilei, Jan 20, podobnie jak Łukasz i Marek 16, umieszcza je w Jerozolimie: zarys jest klasycznym opisem narracji o objawieniach:

(a) nędzna sytuacja uczniów (w. 19);

b) objawienie (w. 19);

c) pozdrowienie (w. 19);

d) uznanie (w. 19);

e) polecenie (w. 21-23).

W przeciwieństwie do tego, relacja Tomasza (20:24-29) jest dramatyzacją tematu wątpliwości.

Tekst:

w. 19: – pierwsza po szabacie (por. w. 26): odniesienie liturgiczne;

w. 22: – tchnął: być może ślad starożytnego obrzędu święceń;

w. 25: proste widzenie cielesne (blepein: w. 15) staje się badawczym spojrzeniem (teoretycznie: w. 6.12.14), aż stanie się zrozumieniem w wierze (Horan: w. 20.25);

w. 29: jest to jedyny makaryzm (=błogosławieństwo) w Ewangelii Jana, razem z 13.17.

Dary Zmartwychwstałego

Dary Zmartwychwstałego są nie tylko dla Apostołów, ale dla wszystkich wierzących (Łk 24):

(a) pokój i radość (Obj 19:7; 21:3-4);

b) misja: chrześcijanie są ludem wysłanników;

c) Duch Święty (14; 26): to prorocze poświęcenie (16-7), to nowe stworzenie (Rdz 17; Mdr 18; Ez 19-2), to chrzest uczniów (7:15)

d) władza przebaczania (Iz 22; Mt 22; 16): nie tylko przebaczenie „sakramentalne”, ale przebaczenie wzajemne (Mt 19; 18) i pojednanie świata ( Mk 18:6-12; Łk 18:22; Dz 16:15; 16 J 24:47, 3; 19:1).

Wiara w Zmartwychwstanie

W Ewangelii Jana 20 mamy cztery przykłady Wiary w Zmartwychwstanie: umiłowana uczennica Maria z Magdali, uczniowie Tomasz, ale „Błogosławieni, którzy choć nie widzieli, uwierzą” (w. 29).

Dzień Pana

Chrześcijanie, świadomi centralnej roli Zmartwychwstania, gromadzą się, aby celebrować je w jego cotygodniowe powtórzenie (Dz 20; 7 Kor 1): jest to wyraźne odejście od judaizmu i podkreślenie faktu, że w niedzielę Liturgia spotyka Zmartwychwstałego Pana (Ap 16).

ZAKOŃCZENIE: 20:30-31

Cel Ewangelii jest chrystologiczny i misyjno-soteriologiczny: „abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc mieli życie w imię Jego” (J 20).

Znaki i wiara: wiara w Biblię

„Jezus uczynił w obecności swoich uczniów wiele innych znaków, których nie zapisano w tej księdze. Te zaś zostały spisane, abyście wierzyli” (J 20, 30-31): obecnie znakiem danym nam, abyśmy wierzyli, jest tylko Pismo Święte (Dei Verbum 4; 21).

„Nie jest napisane, że Tomasz położył palec, ale że powiedział: „Pan mój i Bóg mój!”

Rozpoznając w stygmatach miłość doświadczaną przez Jezusa, Tomasz dokonuje najwyższego i najpełniejszego wyznania Wiary we wszystkich ewangeliach: Jezus jest Panem, Jezus jest Bogiem. Dlatego kto widzi Jezusa, widzi Ojca (por. J 14, 9); dlatego Jezus jest egzegezą Boga, którego nikt nigdy nie widział i widzieć nie może (por. J 1, 18); dlatego Jezus jest „Żyjącym” (Łk 24) na zawsze.

Tomasz z pewnością nie jest wzorem, choć możemy się w nim rozpoznać.

Dlatego Jezus mówi do niego: „Błogosławieni, którzy nie widząc, uwierzyli”. Dopiero poznając miłość, której doświadczył Ukrzyżowany, zaczyna się wierzyć: cuda i objawienia nie dają nam dostępu do prawdziwej wiary.

Tylko słowo Boże zawarte w Piśmie Świętym, tylko miłość Jezusa, której głoszeniem i opowiadaniem jest Ewangelia („znak pisany”, jak kończy się Ewangelia), tylko będąca w przestrzeni wspólnoty uczniów Pana, może doprowadzić nas do wiary, sprawiając, że wzywamy Jezusa jako „naszego Pana i naszego Boga” (E. Bianchi).

Dobre Miłosierdzie dla wszystkich!

Ktokolwiek chciałby zapoznać się z pełniejszą egzegezą tekstu lub pogłębioną analizą, proszę pytać na migliettacarlo@gmail.com.