Święta dnia 27 kwietnia: Św. Zyta
Św. Zyta: Patronka służby domowej i jej wieczne przesłanie pokory i służby
Imię
Św. Zyta
Tytuł
Dziewica
Narodziny
1218, Toskania
Śmierć
7 kwietnia 1272, Lukka
Nawrót
Kwietnia 27
Martyrologia
Wydanie 2004
Kanonizacja
5 września 1696, Rzym, papież Innocenty XII
Modlitwa
O wzorze cierpliwości i łagodności, chwalebna moja patronko, św. Zyto, która wiernie pełniąc obowiązki państwowe osiągnęłaś wielką świętość, proszę, zwróć na mnie pełne miłości spojrzenie, swoją wielbicielkę. Udziel mi łaski naśladowania Ciebie w praktykowaniu cnót, uczyń mnie gotowym w posłuszeństwie, lubiącym pracę, zadowolonym ze swojego stanu, stałym w dobrych intencjach, cichym w sprzecznościach, uległym przełożonym. Wzbudź we mnie żarliwą miłość do Jezusa i Maryi, pogardę dla marności tego świata, odwagę i roztropność w unikaniu niebezpieczeństw i uczyń mnie bogatym w zasługi, abym pewnego dnia mógł przybyć i chwalić Boga z Tobą w Raju. Amen
Martyrologium Rzymskie
W Lukce św. Zita, dziewica, która ze skromnego urodzenia była przez dwanaście lat służącą w domu rodziny Fatinellich i w tej służbie wytrwała z niezwykłą cierpliwością aż do swojej śmierci.
Święty i misja
Św. Zyta, która mieszkała w XIII-wiecznej Lukce, w swoim codziennym życiu ucieleśniała misję chrześcijańską, przemieniając codzienność służby domowej w głęboki wyraz wiary. Jej oddanie nie ograniczało się do cichych modlitw, ale aktywnie przejawiało się w sposobie, w jaki traktowała zarówno swoich pracodawców, jak i osoby mniej szczęśliwe w swojej społeczności. Pomimo swojej skromnej pozycji służebnej, Zita wyróżniała się hojnością i życzliwością, postrzegając służbę innym jako sposób służenia samemu Bogu. Jej życie jest doskonałym przykładem tego, jak świętość można osiągnąć nie poprzez wielkie, widoczne czyny, ale poprzez miłość i poświęcenie w codziennych działaniach. Takie podejście do życia pozostawiło niezatarte wrażenie, czyniąc św. Zytę wzorem tego, jak wiara może przemienić i wynieść każde, nawet najskromniejsze zadanie, w świętą misję.
Święty i Miłosierdzie
Św. Zita jest często czczona ze względu na swoją głębię miłosierdzie, cecha, która przenikała każdy aspekt jej codziennego życia w Lukce. Chociaż Zita była tylko służącą, postrzegała swoją pracę nie jako zwykły obowiązek, ale jako okazję do okazywania chrześcijańskiej miłości. Jej współczucie sięgało daleko poza dom, w którym pracowała; znana była z dzielenia się swoim jedzeniem i zasobami z tymi, którzy mieli mniej szczęścia, często poświęcając własne potrzeby, aby złagodzić potrzeby innych. Motywacją tego miłosierdzia było nie tylko poczucie obowiązku, ale szczera empatia i miłość do bliźnich, odzwierciedlająca jej zrozumienie ewangelicznego przesłania miłości i służby. Św. Zyta uczy nas, że miłosierdzie może być potężnym aktem buntu przeciwko obojętności, zamieniającym nawet najskromniejsze okoliczności w okazję do łaski i duchowego oddziaływania.
Żywoty świętych
Synaksarium Aleksandryjskie jest jedynym dokumentem zawierającym pisemną wzmiankę o św. Sarze, która żyła między III a IV wiekiem, umieszczając dzień upamiętniający jej „odrodzenie się do nieba” (dies natalis). W języku średniowiecznym „zita” było równoznaczne z tym, co w dialektach toskańskich nadal nazywa się „cita” lub „citta”. Oznaczało to „dziewczynę”, a zdrobnienie tego terminu nadal istnieje we włoskim słownictwie: „zitella”, co oznacza niezamężną. Święta Zita jest zatem świętą dziewczyną i jedyną świętą o tym imieniu, które wciąż jest powtarzane w Toskanii, a zwłaszcza w Lukce. Święta Zita jest bowiem świętą Lukki i… 3 kwietnia…