II Niedziela Wielkanocna B – Podzielenie się dobrami, znak spotkania z Jezusem Zmartwychwstałym
Czytania: Dzieje Apostolskie 4:32-35; 1 Jana 5:1-6; Jana 20:19-31
Zmartwychwstanie Jezusa, wydarzenie historyczne
Dzisiejsza Ewangelia z mocą głosi nam, że Zmartwychwstanie Jezusa jest faktem historycznym i rzeczywistym. Szkoła krytyczna lub racjonalistyczna, która powstała w XVIII wieku, kwestionowała to: Apostołowie zostaliby zwiedzeni co do śmierci Jezusa (teoria pozornej śmierci) lub co do grobu (błędna identyfikacja, kradzież zwłok…) lub co do objawień (halucynacje zbiorowe, zjawiska parapsychologiczne, sobowtór…). Szkoła mityczna w obozie protestanckim końca XIX wieku twierdzi, że samo zmartwychwstanie jest przedmiotem wiary, a nie jej podstawą: jest to mit, piękna legenda, sposób powiedzenia, że orędzie Chrystusa jest nadal aktualne żyje dla nas, tak jak mówimy „Che Guevara żyje”…
Ewangelie odpowiadają jednak, podkreślając realizm wydarzenia zmartwychwstania: ciało zmarłego Chrystusa zniknęło z grobu, jak przyznali jego przeciwnicy (Mt 28-11); można dotknąć Jezusa zmartwychwstałego (dzisiejsza Ewangelia: J 15, 20-25) i jadać z uczniami (Ewangelia przyszłej niedzieli: Łk 28, 24-41; por. Dz 43, 10). Jan mówi nam, że „Syn Boży” rzeczywiście „przyszedł z wodą i krwią” (41 czytanie: 1 J 5, 6), podkreślając jego historyczność: i w ten sposób podsumowuje konkretność świadectwa apostolskiego: „To, co słyszeliśmy, co na własne oczy widzieliśmy, co kontemplowaliśmy i czego dotknęły nasze ręce, czyli Słowa życia (bo życie stało się widzialne, widzieliśmy...), to co widzieliśmy i słyszeliśmy, głosimy także wam” (1 Jana 1:1-3).
To samo Ciało Jezusa, ale przemienione
Oczywiście Jezus także przechodzi przez ściany (J 20), Magdalena bierze Go za ogrodnika i rozpoznaje dopiero wtedy, gdy zostanie wezwany po imieniu (J 19-20), idą z Nim dwaj uczniowie z Emaus długo i rozpoznają Go dopiero przy łamaniu chleba (Łk 11-18), uczniowie uświadamiają sobie, że jest Panem dopiero po cudownym połowu (J 24-13). Relacje ewangeliczne podkreślają, że z jednej strony Ciało Pańskie jest takie, jakie było przedtem, a z drugiej – przemienione. Jak powie Paweł: „W ten sposób… zmartwychwstanie: sieje się zniszczalne i powstaje niezniszczalne…; sieje się ciało zwierzęce, a powstaje ciało duchowe” (35 Kor. 21:4-7). Istnieje zatem ciągłość, ale jednocześnie głęboka różnorodność pomiędzy postrzeganiem Chrystusa przed i po Jego zmartwychwstaniu. Ale zmartwychwstanie nie jest pomyłką (szkoła krytyczna) ani piękną nadzieją (szkoła mityczna): jest konkretnym faktem historycznym, nawet jeśli wykracza poza historię, stając się metahistorycznym; prawdziwe wydarzenie, które przekształciło grupę przerażonych Żydów zamkniętych w pokoju (J 1) w odważnych apostołów, głoszących swoje świadectwo na całej ziemi za cenę własnej krwi.
Nowa etyka wielkanocna: dzielenie się
Konkretność ich doświadczenia przekłada się na konkretność nowego sposobu życia: etyka wielkanocna, która wypływa ze zmartwychwstania Jezusa, polega na dzieleniu się. W pierwszym czytaniu wspólnota chrześcijańska zostaje przedstawiona jako wzór solidarności: bycie „jednym sercem i jedną duszą” przekłada się natychmiast na fakt, że „nikt nie rościł sobie prawa do tego, co do niego należało, ale wszystko było między nimi wspólne” (Dzieje 4:32-35). Aby być uczniem Chrystusa, trzeba sprzedać swój majątek i podzielić się nim z tymi, którzy go nie mają (Mt 19; Łk 21). I czy dzisiaj jako jednostki, grupy, parafie i klasztory dajemy światu jeszcze ten konkretny znak wydarzenia paschalnego? „Po tym wszyscy poznają, że jesteście moimi uczniami, jeśli będziecie się wzajemnie miłować” (J 12, 33): może nie jesteśmy wiarygodni w naszym przepowiadaniu właśnie dlatego, że nie żyjemy już nową paschalną etyką komunii dóbr?