Ewangelia z niedzieli 12 marca: J 4, 5-42

By Carla Miglietty On Mar 12, 2023

Ewangelia z niedzieli, 12 marca, 4. niedzieli Wielkiego Postu A: J 5, 42-XNUMX

5 Przybył więc do miasta w Samarii, zwanego Sychar, w pobliżu działki, którą Jakub dał swemu synowi Józefowi.

6 Była tam studnia Jakuba i Jezus, zmęczony podróżą, usiadł przy studni. Było około południa.

7 Gdy przyszła Samarytanka, aby zaczerpnąć wody, Jezus rzekł do niej: „Dasz mi się napić?”

8 (Jego uczniowie poszli do miasta, aby kupić żywność).

9 Rzekła do niego Samarytanka: „Ty jesteś Żydem, a ja jestem Samarytanką. Jak możesz prosić mnie o drinka? (Bo Żydzi nie zadaje się z Samarytanami).

10 Odpowiedział jej Jezus: «Gdybyś znała dar Boży i wiedziała, kto prosi cię o napój, poprosiłabyś go, a dałby ci wody żywej».

11 „Panie”, powiedziała kobieta, „nie masz czerpaka, a studnia jest głęboka. Skąd wziąć tę żywą wodę?

12 Czy jesteś większy niż nasz ojciec Jakub, który dał nam studnię i sam z niej pił, podobnie jak jego synowie i jego bydło?

13 Jezus odpowiedział: „Każdy, kto pije tę wodę, znów będzie pragnął,

14 Kto zaś pije wodę, którą Ja mu daję, nigdy nie będzie pragnął. Zaprawdę, woda, którą im dam, stanie się w nich źródłem wody wytryskującej ku życiu wiecznemu”.

15 Rzekła do Niego kobieta: „Panie, daj mi tej wody, abym nie odczuwała pragnienia i nie musiała tu przychodzić, aby czerpać wodę”.

16 Powiedział jej: „Idź, zawołaj swego męża i wróć”.

17 „Nie mam męża” — odpowiedziała.

Rzekł do niej Jezus: „Masz rację, mówiąc, że nie masz męża.

18 Faktem jest, że miałaś pięciu mężów, a mężczyzna, którego masz teraz, nie jest twoim mężem. To, co właśnie powiedziałeś, jest całkowitą prawdą.

19 „Panie”, powiedziała kobieta, „widzę, że jesteś prorokiem.

20 Nasi przodkowie oddawali cześć Bogu na tej górze, ale wy, Żydzi, twierdzicie, że miejsce, gdzie mamy oddawać cześć, jest w Jerozolimie”.

21 „Niewiasto”, odpowiedział Jezus, „wierz mi, że nadchodzi czas, kiedy ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie będziecie oddawać czci Ojcu.

22 Wy, Samarytanie, czcicie to, czego nie znacie; czcimy to, co znamy, gdyż zbawienie pochodzi od Żydów.

23 Jednak nadchodzi czas i już nadszedł, kiedy prawdziwi czciciele będą czcić Ojca w Duchu iw prawdzie, bo takich czcicieli szuka Ojciec.

24 Bóg jest duchem, a Jego czciciele mają oddawać cześć w Duchu i prawdzie”.

25 Kobieta powiedziała: „Wiem, że Mesjasz” (zwany Chrystusem) „nadchodzi. Kiedy przyjdzie, wszystko nam wyjaśni”.

26 Wtedy Jezus oświadczył: „Ja, który z tobą rozmawiam, jestem nim”.

Uczniowie ponownie dołączają do Jezusa

27 Właśnie wtedy wrócili jego uczniowie i zdziwili się, że rozmawiał z kobietą. Ale nikt nie zapytał: „Czego chcesz?” lub „Dlaczego z nią rozmawiasz?”

28 Potem kobieta zostawiła swój dzban na wodę i wróciła do miasta, mówiąc do ludu:

29 „Chodź, zobacz człowieka, który powiedział mi wszystko, co kiedykolwiek zrobiłem. Czy to może być Mesjasz?”

30 Wyszli z miasta i udali się w jego stronę.

31 Tymczasem uczniowie prosili Go: „Rabbi, zjedz coś”.

32 Ale on im rzekł: „Mam do jedzenia pokarm, o którym wy nic nie wiecie”.

33 Wtedy jego uczniowie mówili do siebie: „Czy ktoś mógł mu przynieść coś do jedzenia?”

34 „Moim pokarmem”, powiedział Jezus, „jest pełnienie woli tego, który mnie posłał, i dokończenie jego dzieła.

35 Czy nie macie takiego powiedzenia: „Jeszcze cztery miesiące do żniwa”? Mówię ci, otwórz oczy i spójrz na pola! Są dojrzałe do zbiorów.

36 Już teraz żniwiarz pobiera zapłatę i zbiera plon na życie wieczne, aby siewca i żniwiarz wspólnie się radowali.

37 Zatem powiedzenie „Jeden sieje, a inny zbiera” jest prawdziwe.

38 Posłałem was, abyście zbierali to, na co nie pracowaliście. Inni wykonali ciężką pracę, a ty czerpiesz korzyści z ich pracy”.

Wierzy wielu Samarytan

39 Wielu Samarytan z tego miasta uwierzyło w Niego dzięki świadectwu kobiety: „Powiedział mi wszystko, co uczyniłam”.

40 Kiedy więc przyszli do niego Samarytanie, nalegali, aby u nich został, i został dwa dni.

41 A dzięki jego słowom o wiele więcej uwierzyło.

42 Powiedzieli do kobiety: „Już nie wierzymy z powodu tego, co powiedziałaś; teraz sami usłyszeliśmy i wiemy, że ten człowiek naprawdę jest Zbawicielem świata”.

Drogie Siostry i Bracia Misericordie, jestem Carlo Miglietta, lekarz, biblista, laik, mąż, ojciec i dziadek (www.buonabibbiaatutti.it).

Dzisiaj dzielę się z wami krótką medytacją nad Ewangelią, ze szczególnym uwzględnieniem tematu miłosierdzie.

Ten epizod z życia Jezusa należy analizować także w świetle paralelnych fragmentów innych Ewangelii (Mk 9-2; Łk 10-9).

POŚWIĘCENIE WIELKANOCNE?

„Dopiero w świetle zmartwychwstania uczniowie po raz pierwszy w pełni zrozumieli, kim był Jezus i sens Jego tragicznej śmierci… Opowiadanie o przemienieniu, wywodzące się z tej wiary paschalnej, ma antycypować w Ewangelii fabuła, znaczenie wydarzenia wielkanocnego (2 P 1-16; J 18-12)” (G. Barbaglio).

JANA 4-5, KONTEKST

Pośród konfliktów z faryzeuszami i herodianami (Mk 8-11) Jezus opuszcza Galileę i udaje się w okolice Cezarei Filipowej (Mk 21), gdzie zaczyna przygotowywać uczniów do swojej męki i śmierci (Mk 8:27). Wydarzenie przemienienia jest wydarzeniem przepowiedzianym przez Jezusa (Mt 8:31).

POCHODZENIE ŻYDOWSKIE

Relacja o Przemienieniu jest historyczna, ale opowiedziana jako midrasz, refleksja mądrościowa.

Istnieją trzy tła kulturowe:

Synajska teofania (Wj 24:15-17; 34:29-35).
Apokaliptyczna wizja Daniela (Dn 10:4-21).
Święto Namiotów: Było to święto Sukkot, kiedy Żydzi nadal są zapraszani przez tydzień do mieszkania w namiotach, w chatach, aby wspominać cudowny moment zaręczyn Boga z Izraelem, czas wyjścia z Egiptu, kiedy lud był koczownikami pustyni. Podczas pierwszych sześciu dni festiwalu Kohelet, księga, która mówi: „Wszystko marność!” jest czytany. (Qo 1:2): Jezus w poprzednich wersetach (Mt 16:24-28) zachęcał nas do zaparcia się siebie. W liturgii czytamy Pwt 33 i 34: „Nie było już w Izraelu proroka podobnego do Mojżesza: Pan objawił mu się twarzą w twarz” (Pwt 34). Podczas Święta Namiotów wyznaczany jest chatan Tora, „oblubieniec Tory”, przeor święta. Jezus wielokrotnie mówił o sobie, że jest oczekiwanym mesjańskim oblubieńcem (Mt 10:9; 15:25-1; J 13:3; 29 Kor 2:11; Ap 2:19-7; 8:21). Uczta zakończyła się w synagodze modlitwą o przyjście Mesjasza.

TEKST

v. 1: – „Sześć dni”: a) przywołują teofanię synajską (Wj 24); b) Święto Namiotów rozpoczęło się sześć dni po Kippur.

– Jezus zabiera ze sobą tylko trzech uczniów: także Mojżesz idzie na górę, zabierając ze sobą Aarona i jego dwóch synów, Nadaba i Abiu (Wj 24).

– Wysoka góra: jest echem wszystkich opowieści o teofanii, o objawieniu Boga w Starym Testamencie: góra Synaj (lub Horeb: Wj 3, 1), na którą wspinał się i zstępował Mojżesz (Wj 19-34) i Eliasza (1 Król. 19:1-18).

v. 2: Jezus „został przemieniony” (metemorfot), przeszedł metamorfozę, a raczej „został przemieniony” przez Boga (biernik boski). Światło jest płaszczem, w który odziany jest Bóg (Ps 104:2); źródłem tego światła jest sam Jezus (Mk i Mt), Jego oblicze zajaśniało jak słońce (Mt), a wygląd Jego twarzy stał się inny (Łk) (por. Wj 34-29; 35 Kor 2) .

v. 3: – A oto (hebr. we-hinné): wyrażenie typowe dla narracji biblijnej, wskazujące na nagłą zmianę.

– Obok Jezusa widzimy dwie inne postacie: Mateusz ustanawia pierwszeństwo Mojżesza przed Eliaszem, reprezentując odpowiednio Prawo i Proroków, czyli cały Stary Testament. Mojżesz pragnął ujrzeć chwałę Bożą (Wj 33), a teraz wreszcie kontempluje ją w Jezusie (Hbr 18; 1 Kor 3; 1 Kor 2). Eliasz również wstąpił na górę Bożą, aby otrzymać objawienie w „głosie subtelnej ciszy” (8 Król. 2:4) i oczekiwano go na końcu czasów (Ml 6:1).

v. 5: – W Biblii często mówi się o tajemnicy „obłoku”, aby wskazać na obecność Boga, która jednak objawia się w sposób zawoalowany (Wj 20; Wj 18-13; 21: 22; 14:19.24; 19:16-24; Wj 15:18-33; Ez 9:10-10; Łk 3:22; Mt 1:35-17; 1 Piotra 8:2-1…).

– Koncentracja refleksji mesjańskiej: „To jest mój Syn”: Mesjasz (Ps 2), „umiłowany (agapetòs)”, nowy Izaak (Rdz 7), „w którym mam upodobanie” Sługa Pana (Iz 22), „Słuchajcie go”, proroka, nowego Mojżesza (Pwt 2).

v. 7: Wzór objawienia: objawienie, strach, „Nie bój się!”, nakaz zachowania tajemnicy.

v. 8: – Jezus jest ponownie kontemplowany „samotnie” w pokornej codzienności ludzkiej natury.

– „Teraz tylko Jezus jest prawodawcą i prorokiem, którego chciał Ojciec” (O. Da Spinetoli).

– „Uczniowie po objawieniu widzieli tylko Jezusa, widzieli człowieka” (E. Bianchi).

w. 10-13: Eliasz musi przyjść „najpierw” (Ml 3, 23-24): ale przed kim lub przed czym? Mateusz wyraźnie utożsamia Eliasza z Chrzcicielem (Mt 11:14).

EGZEGEZA

Medytacja nad Pismem objawia nam Chrystusa

Co prawdopodobnie się stało? Że Jezus wziął dzień rekolekcji z najbliższymi przyjaciółmi, wszedł na górę i zaczął czytać Biblię, czyli Mojżesza i Eliasza.

Nie chcemy odmawiać Bogu możliwości przemienienia, ale o wiele bliższa nam jest myśl, że gdy udaje nam się znaleźć pół dnia na ucieczkę w góry, aby czytać Pismo Święte, w takich chwilach my też rozmawiamy z Mojżeszem i Eliaszu, w takich chwilach Bóg do nas przemawia i nas przemienia.

„Chodzi o gotowość do uważnego i modlitewnego słuchania Chrystusa, umiłowanego Syna Ojca, szukania chwil modlitwy, które pozwolą na potulne i radosne przyjęcie Słowa Bożego… Biblia w naszych rękach, w ciszy zaczynamy odczuwać to wewnętrzne piękno, tę radość, która rodzi w nas Słowo Boże” (Papież Franciszek).

Christophania

W Przemienieniu mamy do czynienia z prawdziwą chrystofanią, a raczej teofanią podobną do tych, o których mowa w Starym Testamencie, z których Mojżesz (por. Wj 3, 1-15; 34, 5-28), Eliasz (por. 1 Krl 19, 1) -18) i inni prorocy (Iz 6; Ez 1) odnieśli korzyść.

„Wspólnota chrześcijańska ma najwyższe gwarancje swojego przepowiadania: prawo, proroków i samego Ojca” (O. Da Spinetoli).

Piękno Boga

W kontekście liturgicznym, obchodząc Święto Namiotów, uczniowie rozumieją, że Jezus jest Mesjaszem zapowiadanym przez całe Pismo Święte, że Jezus jest chatan Torą, oblubieńcem, hermeneutykiem, tym, który wyjaśnia całą Torę.

Nadeszły czasy ostateczne, modlitwa o Mesjasza została spełniona, Mesjasz jest wśród nich i ustanowi Królestwo.

Ojcowie powiedzą: „Bóg umieścił Adama w raju, to jest w Chrystusie”. Raj to Chrystus, Jezus to nasz raj. To, co było kamieniem węgielnym wiary żydowskiej, „Szemà, Izraelu”, „Słuchaj, Izraelu” (Pwt 6-3; 4; 9; 1) staje się posłuszeństwem Słowu Jezusa: Ojciec mówi: „To jest mój syn umiłowany: słuchajcie go!” (Mt 20:3).

Pokusa odrzucenia Krzyża

„Zmartwychwstanie jest podstawowym przesłaniem Ewangelii, ale nie można go oddzielić od męki… Trzy zasłony ukazują sens, jaki Piotr nadał tej scenie, natychmiast osiadając na laurach niezasłużonego zwycięstwa. Również w tym przypadku Piotr reprezentuje głos z krwi i kości (Mt 16), tego, który myśli nie po Bożemu, ale po ludzku (Mt 17)… Jest to próba dostosowania Bożego planu do upodobanie i 'mądrość' człowieka” (O. Da Spinetoli).

Widzenie Boga w oczach braci

Po Przemienieniu uczniowie widzą „Jezusa samego”. Kontemplują tylko Jego człowieczeństwo, Jego obecność wśród ludzi, Jego Wcielenie.

„W ten sposób uczniowie są zaproszeni w podróż, którą dobrze podsumowuje powiedzenie Jezusa przekazane przez Klemensa Aleksandryjskiego: „Czy widziałeś swego brata, mężczyznę? Widziałeś Boga”. To jest tajemnica przemienienia” (E. Bianchi).

Przemień nas i przemień świat

Przemienienie jest tajemnicą przemiany: nasze ciało i to stworzenie są wezwane do przemienienia, aby stać się „innymi” (Flp 3; Rz 21; Ap 8).

„Sprawować Eucharystię to żyć w oczekiwaniu na przemienienie w komunii z Panem i naszymi braćmi… W ten sposób Eucharystia staje się PROGETTI przemiany, która musi nas zaangażować w naszą historię…: mamy za zadanie przemienić to, co żyjemy i czynimy” (ks. Farinella).

Dobre Miłosierdzie dla wszystkich!

Ktokolwiek chciałby zapoznać się z pełniejszą egzegezą tekstu lub pogłębioną analizą, proszę pytać na migliettacarlo@gmail.com.