Orędzie Papieża Franciszka na Wielki Post 2023

By Krystiana Antonina On Luty 20, 2023

Poniżej znajduje się tekst Orędzia Ojca Świętego Franciszka na Wielki Post 2023 na temat: „Wielkopostna pokuta i droga synodalna”

Wielki Post 2023, Orędzie Ojca Świętego: Wielkopostna pokuta i podróż synodalna

Drodzy Bracia i Siostry!

Ewangelie Mateusza, Marka i Łukasza opowiadają o epizodzie Przemienienia Pańskiego.

Widzimy tam odpowiedź Pana na to, że Jego uczniowie nie potrafili Go zrozumieć.

Krótko wcześniej doszło do prawdziwego starcia między Mistrzem a Szymonem Piotrem, który po wyznaniu wiary w Jezusa jako Chrystusa, Syna Bożego, odrzucił jego przepowiednię męki i krzyża.

Jezus stanowczo go zgromił: „Zejdź mi z oczu, szatanie! Jesteście dla mnie zgorszeniem, bo nie myślicie po Bogu, ale po ludziach!” (Mt 16:23).

Następnie „po sześciu dniach Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana, jego brata, i zaprowadził ich na wysoką górę” (Mt 17, 1).

Ewangelia Przemienienia Pańskiego jest głoszona co roku w drugą niedzielę Wielkiego Postu

W tym okresie liturgicznym Pan zabiera nas ze sobą w odosobnione miejsce.

Podczas gdy nasze zwykłe obowiązki zmuszają nas do pozostania w naszych zwykłych miejscach i naszych często powtarzalnych, a czasem nudnych zajęciach, w okresie Wielkiego Postu jesteśmy zaproszeni do wejścia na „wysoką górę” w towarzystwie Jezusa i przeżycia szczególnego doświadczenia dyscypliny duchowej – ascezy – jako święty lud Boży.

Wielkopostna pokuta jest zobowiązaniem, podtrzymywanym łaską, do przezwyciężenia naszego braku wiary i naszego oporu przed pójściem za Jezusem drogą krzyża.

Właśnie to musiał zrobić Piotr i inni uczniowie.

Aby pogłębić nasze poznanie Mistrza, aby w pełni zrozumieć i objąć tajemnicę Jego zbawienia, dokonanego w całkowitym darze z siebie, inspirowanym miłością, musimy pozwolić, by On nas wziął na bok i oderwać się od przeciętności i próżności.

Musimy wyruszyć w podróż, drogę pod górę, która jak górska wędrówka wymaga wysiłku, poświęcenia i skupienia.

Te wymagania są również ważne dla drogi synodalnej, którą jako Kościół zobowiązujemy się odbyć.

Refleksja nad związkiem między pokutą wielkopostną a doświadczeniem synodalnym może przynieść nam wiele korzyści.

W swoim „ustroniu” na Górze Tabor Jezus zabiera ze sobą trzech uczniów, wybranych na świadków wyjątkowego wydarzenia.

Chce, aby to doświadczenie łaski było wspólne, a nie samotne, tak jak całe nasze życie wiary jest doświadczeniem, które jest wspólne.

Bo to we wspólnocie podążamy za Jezusem.

Również razem, jako Kościół pielgrzymujący w czasie, przeżywamy rok liturgiczny i Wielki Post w jego ramach, idąc wraz z tymi, których Pan umieścił wśród nas jako towarzyszy podróży.

Podobnie jak wejście Jezusa i uczniów na górę Tabor, możemy powiedzieć, że nasza wielkopostna droga jest „synodalna”, ponieważ idziemy razem tą samą drogą, jako uczniowie jednego Mistrza.

Wiemy bowiem, że sam Jezus jest Drogą, dlatego zarówno w drodze liturgicznej, jak i w drodze Synodu Kościół nie czyni nic innego, jak tylko coraz głębiej i pełniej wchodzić w tajemnicę Chrystusa Zbawiciela.

I tak dochodzimy do jego kulminacji.

Ewangelia opowiada, że Jezus „przemienił się wobec nich; Jego oblicze zajaśniało jak słońce, a Jego szaty stały się białe jak światło” (Mt 17).

To jest „szczyt”, cel podróży.

Pod koniec wspinaczki, gdy stoją z Jezusem na wyżynach, trzej uczniowie otrzymują łaskę ujrzenia Go w chwale, jaśniejącej w nadprzyrodzonym świetle.

To światło nie przyszło z zewnątrz, ale promieniowało od samego Pana.

Boskie piękno tej wizji było nieporównanie większe niż wszystkie wysiłki, jakie podjęli uczniowie podczas wspinaczki na Tabor.

Podczas każdej forsownej górskiej wędrówki musimy mieć wzrok utkwiony w ścieżce; jednak panorama, która otwiera się na końcu, zadziwia nas i wynagradza swoją wielkością.

Podobnie proces synodalny często może wydawać się żmudny, a czasami możemy się zniechęcić.

Jednak to, co czeka nas na końcu, to niewątpliwie coś wspaniałego i niesamowitego, co pomoże nam lepiej zrozumieć wolę Boga i naszą misję w służbie Jego królestwu.

Doświadczenie uczniów na górze Tabor wzbogaciło się jeszcze bardziej, gdy obok przemienionego Jezusa pojawili się Mojżesz i Eliasz, oznaczający kolejno Prawo i Proroków (por. Mt 17, 3).

Nowość Chrystusa jest jednocześnie wypełnieniem dawnego przymierza i obietnic; jest nierozerwalnie związana z historią Boga ze swoim ludem i odsłania jej głębszy sens.

W podobny sposób droga synodalna jest zakorzeniona w tradycji Kościoła, a jednocześnie otwarta na nowość.

Tradycja jest źródłem inspiracji do poszukiwania nowych dróg i unikania przeciwstawnych pokus bezruchu i improwizowanego eksperymentowania.

Zarówno wielkopostna droga pokuty, jak i droga Synodu mają na celu przemienienie, zarówno osobiste, jak i kościelne.

Przemiana, która w obu przypadkach ma swój wzór w Przemienieniu Jezusa i dokonuje się dzięki łasce Jego misterium paschalnego.

Aby to przemienienie stało się w nas rzeczywistością w tym roku, chciałbym zaproponować dwie „drogi”, którymi należy podążać, aby razem z Jezusem wejść na górę i razem z Nim osiągnąć cel.

Pierwsza ścieżka wiąże się z nakazem, jaki Bóg Ojciec kieruje do uczniów na górze Tabor, kontemplujących przemienionego Jezusa.

Głos z obłoku mówi: „Słuchajcie Go” (Mt 17).

Pierwsza propozycja jest zatem bardzo jasna: musimy słuchać Jezusa.

Wielki Post jest czasem łaski w takim stopniu, w jakim słuchamy Go, kiedy do nas mówi

A jak do nas przemawia? Po pierwsze, w słowie Bożym, które Kościół ofiarowuje nam w liturgii.

Niech to słowo nie trafia do głuchych uszu; jeśli nie zawsze możemy uczestniczyć we Mszy św., studiujmy jej codzienne czytania biblijne, nawet korzystając z internetu.

Oprócz Pisma Świętego Pan przemawia do nas przez naszych braci i siostry, zwłaszcza poprzez twarze i historie tych, którzy są w potrzebie.

Powiem jeszcze coś, co jest bardzo ważne dla procesu synodalnego: słuchanie Chrystusa często odbywa się poprzez słuchanie naszych braci i sióstr w Kościele.

Takie wzajemne słuchanie się na niektórych etapach jest głównym celem, ale zawsze pozostaje nieodzowne w metodzie i stylu Kościoła synodalnego.

Słysząc głos Ojca, uczniowie „upadli na twarz i bardzo się przestraszyli. Lecz Jezus podszedł i dotknął ich, mówiąc: „Wstańcie i nie bójcie się”.

A gdy uczniowie podnieśli oczy, nikogo innego nie widzieli, tylko samego Jezusa” (Mt 17-6).

Oto druga propozycja na ten Wielki Post: nie szukajcie schronienia w religijności złożonej z niezwykłych wydarzeń i dramatycznych doświadczeń, z lęku przed zmierzeniem się z rzeczywistością i jej codziennymi zmaganiami, trudnościami i sprzecznościami.

Światło, które Jezus ukazuje uczniom, jest zapowiedzią paschalnej chwały i to musi być celem naszej własnej wędrówki, gdy idziemy „tylko za Nim”.

Wielki Post prowadzi do Wielkanocy: „rekolekcje” nie są celem samym w sobie, ale środkiem przygotowania do przeżycia męki i krzyża Pana z wiarą, nadzieją i miłością, a tym samym do zmartwychwstania.

Również na drodze synodalnej, kiedy Bóg daje nam łaskę pewnych potężnych doświadczeń komunii, nie powinniśmy sobie wyobrażać, że dotarliśmy – bo i tam Pan powtarza nam: „Wstańcie i nie lękajcie się”.

Zejdźmy więc na równinę i niech łaska, której doświadczyliśmy, wzmocni nas, abyśmy byli „rzemieślnikami synodalności” w codziennym życiu naszych wspólnot.

Drodzy bracia i siostry, niech Duch Święty natchnie nas i podtrzyma w tym Wielkim Poście we wstępowaniu z Jezusem, abyśmy doświadczyli Jego boskiego blasku i w ten sposób utwierdzeni w wierze wytrwali na naszej drodze razem z Nim, chwałą Jego ludu i światłem narodów.