Zmartwychwstanie Wielkanocne – Zmartwychwstanie Jezusa, podstawa wiary
Czytania: Dzieje Apostolskie 10:34, 37-43; Kol 3:1-4 (1 Kor 5:6-8); J 20-1
Zmartwychwstanie Jezusa, rdzeń wiary
Zmartwychwstanie Jezusa jest centralnym punktem tej historii, centralnym wydarzeniem naszej wiary. Jest to wyjątkowy „znak” dany przez Jezusa (Mt 16), że człowiek, który zginął zamordowany na krzyżu, nie był jednym z wielu porzuconych spraw ludzkich, ale Samym Bogiem, który przyjął granicę świata, aby unicestwić je i obdarz nas swoim boskim życiem. Dlatego jest to „kèrigma”, rdzeń wiary chrześcijańskiej. Dlatego Wielkanoc jest podstawowym świętem chrześcijańskim! Paweł podkreśla to z niezwykłą siłą: „Jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie i daremna jest także wasza wiara” (4 Kor. 1-15). Świadczenie o zmartwychwstałym Jezusie było celem głoszenia w całym pierwotnym Kościele: apostoł miał być „świadkiem Jego zmartwychwstania” (Dzieje Apostolskie 3:22; 1:22). Wielką proklamacją Piotra i wszystkich Apostołów jest właśnie to, że „Jezusa z Nazaretu… którego przybiliście do krzyża… i zabiliście… Bóg go wskrzesił” (Dz 4-33; por. 2-22. 36; 3:14; 15:26; 4:10-5). W ten sposób Paweł „ogłosił Jezusa i zmartwychwstanie” (Dz 30), nazywając to „niezawodnym dowodem” (Dz 10) panowania Chrystusa (por. Dz 40-41; Rz 17…).
Zmartwychwstanie Jezusa fundamentem wiary
Dla tych, którzy już wierzą w Boga drogą filozoficzną, zmartwychwstanie Jezusa będzie potwierdzeniem, że jest On naprawdę Synem Bożym (i będzie to procedura stosowana w szkole aleksandryjskiej w Egipcie od końca II wieku); dla innych doświadczenie człowieka, który zmartwychwstając, pokonuje śmierć i w ten sposób okazuje się silniejszy od natury, a więc nadprzyrodzony, a zatem i Bóg, będzie drogą do wiary w istnienie Boga, a także jak w boskości Jezusa Chrystusa (jak zaproponuje „droga historyczna” szkoły Antiochii Syryjskiej z III wieku).
Do konfrontacji ze świadectwem apostolskim wezwani są wszyscy ludzie wszystkich czasów: tych Apostołów, którzy przestraszeni i pokonani po śmierci Jezusa (J 21, 19), po spotkaniu ze Zmartwychwstałym wychodzą, aby ogłosić światu swoje wstrząsające doświadczenia do tego stopnia, że za swoją afirmację zapłacą życiem. Chrześcijanie to ci, którzy uważają je za wiarygodne i prawdziwe: przyjmują ich świadectwo, świadectwo wielu i w różnych okolicznościach, uważając je za świadectwo ludzi pogodnych i zrównoważonych, ludzi prostych i przyziemnych, dalekich od wymyślenia tego rodzaju spekulacje, którzy nie wstydzą się przyznać, że sami początkowo zwątpili, którzy nie zawracają sobie głowy układaniem licznych niezgodności, jakie w Ewangeliach znajdują się w drobnych szczegółach wydarzeń wielkanocnych (co zrobiliby ci, którzy chcieli wymyślić taką historię), którzy nic nie zyskali na swoim poświadczeniu, a wręcz przypieczętowali swoje słowo krwią. Chrześcijanie to ci, którzy przyjmują ich przepowiadanie, ale przede wszystkim zmieniają swoje życie, włączając je w życie Zmartwychwstałego.
Zmartwychwstanie Jezusa, ostateczne zwycięstwo nad śmiercią
W triumfie zmartwychwstania Pana zło, smutek i śmierć zostały unicestwione na zawsze: przez Jego zmartwychwstanie jesteśmy wprowadzeni do „nowego nieba i nowej ziemi”, w których „nie będzie już śmierci ani żałoby, ani płaczu ani smutku” (Obj. 21:1-6). Ale przede wszystkim spełniło się dla nas wydarzenie jeszcze większe: staliśmy się nawet „uczestnikami boskiej natury” (2 P 1, 4; por. Rz 8, 29-30; 1 J 3, 2), otrzymując „ przybranie za synów” (Gal 4:5; Ef 1:5), uczynił „synami… i dziedzicami” (Rz 8:17)! Teraz dla nas w Chrystusie Zmartwychwstałym projekt stworzenia został wypełniony i żyjemy samym życiem Boga! Tutaj milkną nasze biedne słowa i tylko kontemplacja w Duchu Świętym może nas w pewnym stopniu wprowadzić w tak zdumiewającą i radosną tajemnicę.