Vastentijd: een tijd van gebed en barmhartigheid
Palmzondag
“Toen ze in de buurt van Jeruzalem waren…. Ze brachten het veulen naar Jezus…. en hij klom erop. Velen spreidden hun mantels uit op de weg, anderen spreidden bladeren uit die uit de velden waren gesneden. Degenen die voorgingen en degenen die volgden riepen: ‘Hosanna! Gezegend is hij die komt in de naam van de Heer! Gezegend is het koninkrijk dat komt, van onze vader David!” (Markus 11:1-10).
Pietro Lorenzetti schilderde in de Benedenkerk van Assisi in de cyclus uit 1310/1319 een fresco dat deel uitmaakt van de verhalen over het lijden van Jezus: 'Intocht van Christus in Jeruzalem'. In het midden scheidt Jezus, zegenend en glimlachend op zijn ezel, de apostelen, te onderscheiden door hun gouden halo's, van de feestelijke menigte die Hem tegemoet komt. Het blauwe gewaad met een gouden rand als de halo die hem kroont, de opzichtige gewaden van de feestelijke burgers, die mantels uitspreiden en olijftakken gooien als hij voorbijkomt, de prachtige architectuur gedefinieerd door blauw, roze en wit die, hoewel zonder perspectiefregels, betekent perfect het moment van zijn binnenkomst in de stad. Het tafereel is rijk aan details, van de kinderen die in de olijfboom klimmen tot Judas die geen aureool heeft, van de mozaïekversieringen van de gebouwen en de stadspoort tot de palmbomen op straat en de vogels die op een natuurlijke manier in de omgeving passen. manier. Het clair-obscur verzacht de volumes en versterkt en benadrukt tegelijkertijd de verschillende kleurtonen die slim naast elkaar zijn geplaatst. De auteur in dit werk heeft de aflevering niet alleen op een zeer responsieve manier weergegeven, maar heeft er ook een meesterwerk van gemaakt dat de gelovigen niet onverschillig zal laten.
Al na een paar dagen zou het geraas van het feest in Jeruzalem voor iedereen zijn overgegaan in het normale dagelijkse leven. Jezus en de discipelen bevonden zich toen, verre van enige toejuiching, in de intimiteit van een bescheiden huis, waar ze samen dineerden, maar voor de laatste keer. Het werk, dat de Deense schilder Carl Heinrich Bloch (1834/1890) in 1876 maakte, wordt bewaard in kasteel Frederiksborg in Colpenaghen. Hier zijn de apostelen met Jezus bijeen voor een diner op een terras, waar een donker gordijn opengaat en achter de boog een panorama zichtbaar wordt dat eenvoudigweg bestaat uit een paar hoge bomen die een stap opzij lijken te doen om plaats te maken voor een heldere, heldere hemel. een lichtblauw. De auteur legt het moment vast waarop Jezus zijn ogen naar de hemel opslaat, het brood en de kelk neemt en het sacrament van de Eucharistie instelt, een ander groot teken van genade. Er wordt stilte waargenomen en terwijl de apostelen met grote aandacht luisteren, keert Judas iedereen de rug toe, stopt met het verbergen achter het gordijn om te luisteren en vertrekt fronsend. Op de gezichten van de apostelen is geen verbazing te zien; elk van hen heeft een andere uitdrukking die voortkomt uit verschillende persoonlijke ervaringen en misschien is er niet eens een juist begrip van het grote eucharistische mysterie dat Jezus op dat moment instelde.
Kort daarna zocht een andere menigte hem op, niet om hem toe te juichen, maar om hem te veroordelen. Het is Giotto die met grote interpretatieve vaardigheid rekening houdt met de leer van de Kerk volgens welke de afbeelding een educatief doel heeft. Centraal in de compositie staat de ontmoeting van de twee hoofdrolspelers: Christus en Judas, die hem vastgrijpt en in zijn grote gele mantel wikkelt. Het is de hypocrisie, de haat tegen de verrader die zijn slachtoffer omhelst, als een roofvogel op zijn prooi, die het beslissende element is. Zelfs de twee gezichten worden zo bestudeerd dat ze de twee persoonlijkheden weergeven: aan de ene kant kijkt de langere Christus sereen en vastberaden naar de andere, zich volledig bewust van zijn vrijelijk aanvaarde bestemming. Judas daarentegen heeft een dubbelzinnig, ongrijpbaar gezicht, zich bewust van de gruwelijke daad die hij begaat. De twee gezichten kijken naar elkaar toe, maar raken elkaar niet. Judas lijkt die kus aan Jezus te willen geven, die de omhelzing niet ontwijkt, maar hem toch teder aankijkt, zoals hij altijd naar zijn geliefde apostelen had gekeken. 
Ondertussen nemen de soldaten in tumult, met stokken en fakkels, hem gevangen. Zo begint de weg naar de kruisiging, de weg van Gods bijna onbegrijpelijke barmhartigheid, afgelegd met de grootste pijn, maar voor de redding van allen.
Paola Carmen Salamino
Foto
- Paola Carmen Salamino