Chiara Lubich (1920 – 2008) en het charisma van eenheid: een levensveranderende proclamatie
Chiara Lubich, een buitengewone vrouw die ontwrichtende nieuwigheden bracht in de kerk van de 20e eeuw
Er is veel over haar geschreven. Deze regels zijn bedoeld als mijn persoonlijke getuigenis van de vruchtbaarheid van de proclamatie die Chiara tot miljoenen mensen richtte en hun leven veranderde.
Ik ben een Italiaanse focolarina en woon sinds 2021 in Kenia in de Mariapolis Piero, een van de drie citadellen van de Focolare-beweging op het Afrikaanse continent. De eerste hiervan was Fontem, in het hart van het bos van Kameroen, waar in 1964 een groep medische focolarini getuigenis gaf van evangelische liefde. Toen ze door de katholieke bisschop waren geroepen om te zorgen voor de Bangwa-bevolking die getroffen was door slaapziekte en een ernstig kindersterftecijfer, bouwden ze een ziekenhuis met gespecialiseerde afdelingen en operatiekamers, een school voor de opvoeding van kinderen en jongeren, en een elektriciteitscentrale. Zo brachten ze het leven in het dorp en de omliggende dorpen nieuw leven in en hernieuwden ze de betrekkingen tussen de inwoners in de geest van christelijke liefde. Er vond een ‘wonder’ plaats in het hart van het bos, dat dit volk en verscheidene anderen ertoe bracht het pad van het christelijk geloof en de broederschap te bewandelen.
Net als in Fontem is het belichamen van de woorden van Jezus in de lokale cultuur en het leven de geest die de activiteiten en plaatsen van co-existentie van de Focolare-beweging of het Werk van Maria bezielt, niet alleen in Afrika maar over de hele wereld, in 182 landen op vijf continenten . De leden en aanhangers worden geïnspireerd door het leven van de vroege christenen en vormen gemeenschappen die vernieuwd zijn door het Evangelie en het opbouwen van broederlijke relaties tussen katholieken, christenen van verschillende denominaties, degenen die tot verschillende religies behoren en degenen die, zelfs zonder enige religieuze referentie, willen bijdragen aan de bescherming van universele waarden zoals vrede, gerechtigheid en de bescherming van de natuur. Een kerkelijke beweging die erop uit is bij te dragen aan de verwezenlijking van universele eenheid en broederschap, de droom van Jezus, Zijn testament uitgedrukt in het gebed gericht tot de Vader: 'Mogen ze allemaal één zijn! Zoals jij, Vader, in mij bent en ik in jou, mogen zij ook één in ons zijn.” (Joh 17: 20-21)
Maar wat was de vonk die dit alles inspireerde? Ik ontmoette Chiara Lubich, oprichtster van de Focolare-beweging, aan het begin van mijn universitaire studies. Een vrouw verliefd op God die haar passie voor een meer verenigde en broederlijke wereld wist over te brengen aan legioenen mensen, jong en oud, leken en religieuzen, van alle culturen en sociale achtergronden. Clare getuigde van God met haar leven, haar wijsheid en nederigheid en haar concrete liefde voor elke buurman die ze verwelkomde alsof zij de enige persoon op de wereld waren. Ze wist het beste uit ieder mens te halen en inspireerde zo velen om hun leven goed te besteden en een geschenk te zijn voor de hedendaagse mensheid, die geteisterd wordt door veel onrechtvaardigheden en uitdagingen, maar tegelijkertijd verlangt naar vrede, solidariteit en gedeelde vreugde.
Chiara werd in 1920 in Trente geboren. Op 23-jarige leeftijd wijdde ze haar leven aan God toe: dit was de gebeurtenis achter de geboorte en bloei van deze enorme kerkelijke beweging. In de verwoestende verwoesting van de Tweede Wereldoorlog ziet Chiara hoe alles instort en ‘ijdelheid der ijdelheden’ is. Er komt spontaan een vraag in haar hart op: ‘Maar bestaat er een ideaal dat geen enkele bom kan vernietigen?’ Het antwoord is helder en inspirerend: “Ja, dat is zo: het is God. Aan Hem wil ze haar leven toewijden. Dit is hoe ze commentaar geeft op die ervaring die haar verhaal en dat van vele anderen veranderde: 'Mijn innerlijke vreugde is niet te beschrijven. Ik had de indruk: “Ik trouwde met God, ik trouwde met God.” En ik zei: wat kan er gebeuren? Ik verwacht alles, omdat ik met God getrouwd ben.”[1] Chiara erkende altijd Gods leiding, actie, bescherming en voorzienigheid in elke ontwikkeling van de Beweging.
Chiara's ervaring behoort tot de ervaringen die nieuwe perspectieven hebben geopend in de Kerk van de 20e eeuw. Het Werk van Maria ontstond twintig jaar vóór het Tweede Vaticaans Concilie. Samen met andere impulsen die voortkwamen uit de vurigheid van de leken, bereidde en leidde het de weg en voerde vervolgens het daarin aangekondigde historische keerpunt uit. De aanwezigheid en Het onderscheidende karakter van de missie van de leken in de katholieke Kerk is een van de centrale aspecten waarover het Tweede Vaticaans Concilie nieuwe woorden sprak: het openen van een nieuwe kerkelijke lente, gekenmerkt door bewegingen, gemeenschappen en lekenverenigingen die het mariale profiel in de Kerk vertegenwoordigen. Uit het leven van vereniging en gebed met God werd in Chiara de zekerheid geboren dat het Werk van Maria in de wereld een aanwezigheid en voortzetting zou moeten zijn van Maria, gezien als model voor de leken, die de Menswording verwezenlijkt heeft en Jezus in de geschiedenis heeft gebracht en in alle menselijke dimensies.
Op 27 januari 2015 werd de zaligverklaring van Chiara Lubich geopend. Ze wees een pad van heiligheid aan dat voor iedereen openstaat. Ze laat ons begrijpen dat heiligheid wordt bereikt door het doen van Gods wil, van moment tot moment, die voor elke persoon verschillend is en niet afhangt van de levensstaat, zoals gewijd of leken, maar van de perfectie van de naastenliefde. Een non, een priester, een bisschop, een thuisblijfmoeder, een student, een ondernemer: allen zijn door God geroepen om in de wereld een echo te zijn van Zijn oneindige liefde en daarom heilig zoals God heilig is. "Wij zijn altijd op reis om onze heiliging te bereiken. Zonder dit doel zou het leven immers weinig betekenis hebben, omdat God, die ons geschapen heeft, ons ook tot heiligheid heeft geroepen. Alle mensen moeten dit doel nastreven. De oproep tot heiligheid is inderdaad universeel. […] Iedereen zou zijn eigen perfectie moeten bereiken. En degenen die ernaar streven, bereiken dat doel door verschillende paden te bewandelen.”[2]
Door Luigina Stella Tomiola
[1] Uit het interview door Luigi Bizzarri voor RaiTre's 'Il mio Novecento'-programma van 13 augustus 2003
[2] vC Lubich, Ik heb pilastri nodig, Loppiano, 14 mei 1987, in ID., Conversazioni in collegamento telefonico, (Opere di Chiara Lubich/8.1), onder redactie van M. Vandeleene, Città Nuova – Centro Chiara Lubich, Rome 2019, p. 284
Afbeeldingen
- Luigina Stella Tomiola