Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan – rozpoczęty!
Jedność i miłość chrześcijan w obliczu kryzysu w Burkina Faso: spostrzeżenia z Tygodnia Modlitw 2024
Co roku Kościoły członkowskie Światowej Rady Kościołów zbierają się w dniach 18–25 stycznia, aby upamiętnić Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan. W tym roku materiały na Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan przygotował zespół ekumeniczny z Burkina Faso, na którego czele stoi lokalna wspólnota Chemin Neuf.
Wybrany temat brzmi: „Kochaj Pana, Boga swego… a bliźniego swego jak siebie samego” (Łk 10). Bracia i siostry z katolickiej archidiecezji Wagadugu, kościołów protestanckich i ciał ekumenicznych hojnie współpracowali w przygotowaniu modlitw i refleksji, doświadczając tej wspólnej pracy jako autentycznej drogi nawrócenia ekumenicznego.
W jakim kontekście kościoły Burkina Faso przygotowały ten tydzień modlitw?
Burkina Faso przeżywa obecnie poważny kryzys bezpieczeństwa, który dotyka wszystkie wspólnoty wyznaniowe. Kościoły były szczególnie celem ataków zbrojnych. Podczas uroczystości religijnych ginęli księża, pastorzy i katecheci, inni byli porywani, a los wielu osób jest nieznany. Ale mimo to pojawia się pewna solidarność między chrześcijanami, muzułmanami i wyznawcami tradycyjnych religii. Ich przywódcy pracują nad znalezieniem trwałych rozwiązań zapewniających pokój, spójność społeczną i pojednanie. Dobrze znane są wysiłki Konferencji Biskupów Katolickich Burkina Faso i Nigru, za pośrednictwem Komisji ds. Dialogu między Chrześcijanami i Muzułmanami, na rzecz promowania dialogu i współpracy międzyetnicznej i międzyreligijnej.
Miłość bliźniego jak siebie samego jest źródłem miłosierdzia
Miłość też jest miłosierdzie. Zwielokrotniły się inicjatywy różnych kościołów katolickich i protestanckich mające na celu pomoc wysiedleńcom uciekającym z obszarów okupowanych przez dżihadystów. Chrześcijanie są zaangażowani w promowanie spotkań mających na celu refleksję i podnoszenie świadomości wartości braterstwa i solidarności z najbardziej potrzebującymi, a także w określanie strategii powrotu trwałego pokoju do swoich wspólnot. To właśnie ta nadzieja leży u podstaw codziennego życia każdego chrześcijanina.
Wspólna praca umożliwiła chrześcijanom zaangażowanie różnych Kościołów, aby chodzili, modlili się, dawali świadectwo i współpracowali we wzajemnej miłości w tym trudnym dla ich kraju czasie. Miłość Chrystusa, która jednoczy wszystkich chrześcijan, jest silniejsza niż ich podziały, a chrześcijanie Burkina Faso zobowiązują się z ufnością podążać drogą miłości Boga i miłości bliźniego.
Jak ważna jest miłość w życiu chrześcijańskim?
Miłość jest wpisana w DNA wiary chrześcijańskiej. Bóg jest miłością” – mówi św. Jan. I „miłość Chrystusa jednoczy nas w jedności”. Chrześcijanie odkrywają swoją tożsamość poprzez doświadczenie miłości Boga i objawiają tę tożsamość światu poprzez wzajemną miłość. Jak mówi Jezus, miłość Boga i miłość bliźniego jest sumą całego Prawa i Proroków… będziemy sądzeni z miłości.
We fragmencie wybranym na Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan 2024 (Łk 10, 25-37) Jezus potwierdza tradycyjne judaistyczne nauczanie zawarte w Księdze Powtórzonego Prawa 6, 5: „Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą ze wszystkich sił” oraz Księga Kapłańska 18:19b: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”.
Jedność w różnorodności: Jeden w Chrystusie Jezusie (Ga 3:18)
Jedność w różnorodności jest najbardziej zdumiewającym doświadczeniem pierwszych wspólnot chrześcijańskich opisanych w Dziejach Apostolskich. Jakże jesteśmy jeszcze dalecy od zwyczaju komunii, dzielenia się wszystkim: słowami, myślami, dobrami, gościnnością, nie zamykając się w małych bańkach, ale gotowi, aby pomóc tym, którzy są dalej, gdy tego potrzebują.
Podróż ekumeniczna jest doświadczeniem tylko powierzchownie użytecznym, ponieważ niesie ze sobą rewolucyjny impet świata bez separacji, w którym nie ma Żyda ani Greka, niewolnika ani wolnego, mężczyzny ani kobiety, bo wszyscy jesteście Jednym w Chrystusie Jezusie (Ga 3). Droga, na którą składa się słuchanie, ale także konfrontacja, rozeznanie i poszukiwanie punktów spotkania; punktów widzenia, które wiedzą, jak znaleźć nowe syntezy. Jedność w różnorodności nie jest syntezą ludzi, którzy wyglądają, myślą i działają podobnie. To nie zacieranie się różnic, czy mieszanie prowadzi do utraty tożsamości… to nie jest robienie tego, co sobie wyobrażał przywódca, ten najinteligentniejszy, najpotężniejszy, najbardziej zasłużony…
Ekumenizm, o którym dzisiaj marzymy, jest kawałkiem układanki, wspólnotą zakorzenioną w fundamentalnej współodpowiedzialności, synodalnym duchu wzajemnego zrozumienia i doświadczenia przyjemności życia we wspólnocie: towarzystwo dwóch lub więcej osób, które nie niszczy wyjątkowości , ale jedność poszukującą, cierpliwą i odważną.
Życzę wszystkim udanego tygodnia modlitwy!