Święty Dnia 20 kwietnia: Marcellino D'Embrun

By Krystiana Antonina On Kwiecień 20, 2023

Inna postać świętości z IV wieku, prosperująca prawymi przykładami ku nawróceniu: Marcellino, który przeszedł wszystkie Alpy z Afryki

Afrykanin, któremu niczego nie brakowało, pocieszenia w bardzo odległych czasach IV wieku.

Często mówi się, że chrześcijaństwo na kontynencie afrykańskim jest stosunkowo młode, ale w rzeczywistości być może trzeba dobrze rozeznać, dlaczego Jezus Chrystus wyruszył od początku i osiedlił się w sąsiednich krajach arabskich.

Jezus jest już Słowem Wcielonym, które przekroczyło granice.

I to także dla edukacji Marcellino od dziecka kształcono go w podstawach wiary katolickiej

Jego wezwanie było rzeczywiście bardzo silne, nie do powstrzymania.

Chrześcijański hart ducha przelewał się w kielichu Marcellino

Przeczytajmy w dzisiejszej liturgii (Dz 5) słowa wypowiedziane przez św. Piotra: „Trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi”.

Wymaga to niewątpliwego hartu ducha, a Marcellino zeznawał tak wiele, że stał się zaraźliwy

Jego zapach rozszerzył nozdrza dwojga jego przyjaciół, Donnino i Vincenzo, którzy przyłączyli się do niego w intencji poświęcenia swojej zwykłej egzystencji Panu.

Wkrótce ta trójka, jeszcze bardzo młoda, wycofała się do wspólnego życia, ale ich życie to nie tylko asceza i kontemplacja.

Wędrowali po świecie, zwłaszcza w krajach alpejskich, w poszukiwaniu zagubionych owiec.

Oratorium Marcellina przyciągało rzesze katechumenów i nawróconych chrześcijan.

Temperament, który wiedział, jak ugryźć rybę na haczyku, taki jak Marcellino

I tak, biorąc pod uwagę napływ wiernych do jego oratorium, zainaugurowanego w Embrun, na przedmieściach Francji, zobaczył, że potężna ręka rzuciła go, by wybłagać innego świętego.

Oratorium to miało wkrótce stać się nowym kwitnącym kościołem i wymagało specjalnej konsekracji, której udzielił ówczesny biskup Eusebio z Vercelli, pierwszy biskup Piemontu.

Dziś piemoncki kult Czarnej Madonny zawdzięcza temu gorliwemu biskupowi o wielkich koneksjach.

Nie minęło dużo czasu, zanim Marcellinus również został biskupem, ponieważ terytorium było bardzo duże i nie było jeszcze biskupstwa zwracającego uwagę na lokalne potrzeby.

W ten sposób, obdarzony większą autonomią decyzyjną, nie wahał się delegować z wielkim zaufaniem swoich wiernych towarzyszy Vincenzo i Donnino na misje wędrowne.

Dziś w znanym francuskim uzdrowisku Digne Les Bains możemy oddać cześć szczątkom trzech towarzyszy, którzy w ten sposób kontynuują biesiadne cenoby u kresu swoich dni w siedzibie Najwyższego.

Rokiem jego wezwania do wiecznej nagrody jest rok 374 ne.

Chcemy myśleć o Marcellino już wtedy jako o symbolu i bastionie, tak silnym jak te Alpy, które kochał, o przyjaźni, która nie słabnie.

Zostaną osiągnięte najbardziej nieprzeniknione wyżyny, aby uratować przyjaciela w tarapatach.

Dziękuję Marcellino, przyjacielu Jezusa.

Siostra Ines Carlone Misjonarki Córek Maryi