Zuster Gina Simionato
Een vrouw met een heel hart
Deze vrouw, Zuster Gina Simionato, zou onopgemerkt zijn gebleven en in totale vergetelheid zijn gebleven als die ochtend van 15 oktober 2000 een kogelregen haar leven niet had gebroken. Sinds die dag hebben wij en vele anderen de gave gekregen om haar hart en de grote liefde die daarin woonde te ontdekken.
Zr. Gina maakt deel uit van de schare vrouwen, zo ontelbaar als de sterren aan de hemel, die naar de aarde zijn overgegaan. ons het geschenk van liefde nalaten... een grote liefde, sterker dan welk kwaad dan ook, bereid om zo ver te gaan als de totale gave van zichzelf door het offeren van bloed. Liefde die leeft en handelt om zijn broeder het leven te geven, het te bewaken, te verdedigen, te laten groeien.
Geboren in een eenvoudig gezin, rijk aan menselijke en christelijke waarden, groeide Gina vrolijk en zorgeloos op en ging naar school tot de vijfde klas; daarna hielp ze als adolescent, net als alle meisjes uit die jaren, in het huis, zorgde voor het huishoudelijk werk en leerde een naald in haar hand houden in de werkplaats van een naaister.
Op zondag kon Gina in het parochieoratorium genieten van een goede film – dat was haar passie! En het was een film, “Molokai” – pater Damian, de apostel van de melaatsen – die haar fascineerde en uitdaagde, zoals ze zelf enkele jaren later in een brief getuigde. “Misschien was het dit moment dat bij mij de noodzaak markeerde om een kwalitatieve sprong te maken om mijn roeping als gedoopte vrouw te verwezenlijken”.
Geleid door haar pastoor koos ze de weg van de toewijding, in de religieuze familie van de Zusters Leraren van St. Dorothy. Na een paar jaar kinderen te hebben gediend, als lerares op de kleuterschool en als catechiste in de parochie, kon Zr. Gina in 1975 eindelijk haar droom verwezenlijken om missionaris te worden. Ze vertrok naar Afrika, naar Burundi; in contact met het fysieke lijden van dat volk, vooral van kinderen en vrouwen, vroeg ze om verpleegster te worden; Nadat ze haar diploma had behaald, wijdde ze zich volledig aan de zorg voor de talrijke zieken en aan het voorkomen van de ziekten en ondervoeding die in die jaren een bloedbad veroorzaakten, vooral onder de jongsten.
Bovendien zal ze in het gebied van de Grote Meren, net als zoveel andere missionarissen, veel moreel lijden ervaren als gevolg van politieke en sociale instabiliteit: ze zal de verdrijving uit Burundi meemaken, de opname in de nieuwe missie in Zaïre, in Mbobero, de toestroom en het drama van Rwandese vluchtelingen, vervolgens de oorlog van Kabila en de gedwongen evacuatie uit Zaïre. Ze keerde in 1998 terug naar Burundi, ondanks het klimaat van onveiligheid; ze was zich bewust van het gevaar, maar was toch vastbesloten haar volk niet in de steek te laten. In 2000, na een kort verlof in Italië, een maand vóór die 15 oktober, klaar om terug te keren naar Burundi, zei ze tegen de algemene overste: 'Ik heb niet de roeping van een held en ik zeg je dat ik bang ben. Maar ik keer graag terug onder de mensen van mijn parochie en bovenal wil ik terugkeren met mijn Afrikaanse zusters.'
Maar welke erfenis laat deze ogenschijnlijk verlegen en totaal niet bijzondere vrouw ons na?
Zuster Gina was werkelijk een buitengewone vrouw, omdat zij van haar dagelijks leven een ononderbroken geschenk van liefde en dienstbaarheid aan anderen maakte; ze hield ervan, in eenvoud en met zoveel spontaniteit en vreugde. Haar geheim: haar vrouwelijkheid ten volle beleven, vreugde, moeite en verdriet delen en met grote natuurlijkheid de liefde manifesteren die in haar hart brandde: ze bezat de kunst om de behoeften van anderen te ontdekken; en ze aarzelde niet om hen te hulp te komen, zonder ooit moeite, risico en prijs te berekenen. “Het was onmogelijk om haar tegen te houden als het om het helpen van de armen ging. 'Ik herinner me', zegt een van haar zussen, 'de honderden autoritten die ze maakte naar het ziekenhuis in Bukavu, om dag en nacht ernstig zieken te vervoeren, zonder angst voor regen, slechte wegen, gevaar of vermoeidheid. ” Gevoelig, genereus, spontaan, nooit opvallend en overdrijft de diensten die zij heeft bewezen niet; altijd glimlachend, blij om anderen te hulp te komen, wie ze ook waren. Een unieke vrouw, doordrenkt van vreugdevolle naastenliefde, die tot het allerlaatste een zuster, een moeder was, … zoals het Evangelie zegt, een zaadje dat een boom werd en tussen wier takken vogels hun nesten kunnen bouwen en rust kunnen vinden.
Zr Gina, een geweldige vrouw, een sterke vrouw met uitzonderlijke moed en grote beschikbaarheid, een vrouw van vrede en hoop, een beeld van die God-Liefde die liefde zaaide in het hart van elke vrouw.
Sinds ze naar de hemel is vertrokken, vind ik haar levendiger dan ooit in mijn dagelijks leven; ze lacht naar me en zegt: “Moed, alleen liefde telt!”
So “….Stop het hart van een vrouw niet: het is licht als het donker is, het is vuur als het koud is, het is tederheid in verdriet, het is vreugde in liefde. Stop het hart van een vrouw niet...' (Terra Rossa – Giorgio Geronazzo).
Zuster Lucia Sabbadin, Dorothea
Afbeeldingen
- Suor Lucia Sabbadin