Święty z dnia 17 października: Św. Ignacy z Antiochii
Św. Ignacy, Historia: Antiochia w dzisiejszej Syrii jest trzecią co do wielkości metropolią starożytnego świata, po Rzymie i Aleksandrii, Ignacy został jej biskupem około 69 roku, zastępując św. w tym mieście.
Pochodzący z nierzymskiej rodziny pogańskiej Ignacy przeszedł na chrześcijaństwo w późnym okresie życia dzięki kazaniu św. Jana Ewangelisty, który przybył na te ziemie.
W drodze do męczeństwa
Ignacy był silnym biskupem, pastorem płonącym gorliwością.
Zwolennicy jego Kościoła nazywają go wierzącym „ogniem”, tak jak sugeruje etymologia jego imienia.
Za jego biskupstwa rozpoczynają się straszliwe prześladowania cesarza Trajana.
Ofiarą tego pada również biskup, odmawiając odwołania i za to skazany jest na przewiezienie w kajdanach do Rzymu, gdzie zostanie poturbowany przez dzikie bestie w Koloseum podczas uroczystości ku czci zwycięskiego cesarza w Dacji.
Tak zaczyna się jego bardzo długa podróż na szubienicę, podczas której często będzie torturowany przez strażników, aż do przybycia do Rzymu i wykonania wyroku w 107.
Święty Ignacy: siedem liter
Z drogi na śmierć pozostało nam siedem pięknych listów, które napisał, które stanowią również niepowtarzalny zapis życia ówczesnego Kościoła.
Po dotarciu do Smyrny napisał pierwsze cztery, trzy adresowane do tylu wspólnot w Azji Mniejszej: Efezu, Magnezji i Tralli.
W nich dziękuje im za liczne przejawy miłości.
Z kolei czwarty list adresowany jest do Kościoła Rzymu i zawiera apel, by nie utrudniać własnego męczeństwa, co biskup czuje zaszczycony, uznając to za szansę na prześledzenie życia i męki Jezusa.
Przechodząc przez Szlak, Ignacy pisze jeszcze trzy listy: do kościoła w Filadelfii, Smyrny i biskupa tego ostatniego miasta, Polikarpa.
W listach zwraca się do wiernych o wsparcie Kościoła w Antiochii, doświadczanego przez zbliżający się los jego proboszcza, a biskupowi daje ciekawe wskazówki dotyczące sprawowania funkcji biskupiej.
Zostajemy ponadto ze stronicami autentycznych deklaracji miłości do Chrystusa i Jego Kościoła, który po raz pierwszy określany jest jako „katolicki”; dowody na trójstronną koncepcję posługi chrześcijańskiej między biskupem, prezbiterami i diakonami; jak również wskazówki, jak przeciwstawić się herezji Docetów, która wierzyła, że Wcielenie Syna jest tylko pozorne, a nie rzeczywiste.
Ale przede wszystkim w jego listach czytamy pragnienie, prawie modlitwę do wiernych, aby Kościół był zjednoczony przeciwko wszystkiemu i wszystkim.