4 września, Święty Dnia: Święty Bonifacy I, Papież

By Krystiana Antonina On Września 4, 2022

Św. Bonifacy I: wybrany 28 grudnia 418; d. w Rzymie, 4 września 422. Niewiele wiadomo o jego życiu poprzedzającym jego wybór. „Liber Pontificalis” nazywa go Rzymianinem, synem prezbitera Jocundusa. Uważa się, że został wyświęcony przez papieża Damazusa I (366-384) i służył jako przedstawiciel Innocentego I w Konstantynopolu (ok. 405)

Bonifacy I, schizmy i kontrasty na konklawe

Po śmierci papieża Zosimusa Kościół Rzymski wszedł w piątą schizmę, będącą wynikiem podwójnych wyborów papieskich, które tak zakłóciły jego spokój w pierwszych wiekach.

Tuż po pogrzebie Zosimusa, 27 grudnia 418 r., frakcja duchowieństwa rzymskiego, składająca się głównie z diakonów, zajęła bazylikę na Lateranie i została wybrana na papieża archidiakonem Eulaliuszem.

Wyższe duchowieństwo próbowało wejść, ale zostało gwałtownie odparte przez tłum zwolenników partii eulalijskiej.

Następnego dnia spotkali się w kościele Teodory i wybrali na papieża, wbrew jego woli, sędziwego Bonifacego, kapłana wysoko cenionego za swoją miłość, naukę i dobry charakter.

W niedzielę 29 grudnia oboje zostali konsekrowani, Bonifacy w bazylice św. Marcellusa, wspierani przez dziewięciu biskupów prowincjalnych i około siedemdziesięciu księży

Eulaliusza w Bazylice Laterańskiej w obecności diakonów, kilku księży i biskupa Ostii, który został wezwany z łoża chorego, aby asystował przy święceniach.

Każdy pretendent zaczął działać jako papież, a Rzym został wprawiony w burzliwy zamęt w wyniku starcia rywalizujących frakcji.

Prefekt Rzymu Symmachus, wrogi Bonifacemu, doniósł o kłopotach cesarzowi Honoriuszowi w Rawennie i zapewnił cesarskie potwierdzenie wyboru Eulaliusza.

Bonifacy został wygnany z miasta.

Jego zwolennicy uzyskali jednak przesłuchanie od cesarza, który zwołał synod włoskich biskupów w Rawennie, aby spotkać się z rywalizującymi papieżami i omówić sytuację (luty, marzec 419).

Nie mogąc podjąć decyzji, synod poczynił kilka praktycznych postanowień w oczekiwaniu na zwołanie w maju rady generalnej biskupów włoskich, galijskich i afrykańskich w celu rozwiązania problemu.

Nakazał obu pretendentom opuścić Rzym do czasu podjęcia decyzji i zabronił powrotu pod groźbą potępienia.

Zbliżała się Wielkanoc, 30 marca, Achilleus, biskup Spoleto, został wyznaczony do sprawowania nabożeństw paschalnych na wakującej Stolicy Rzymskiej.

Bonifacego, jak się wydaje, wysłano na cmentarz św. Felicyta przy Via Salaria, a Eulaliusza na Ancjum

18 marca Eulaliusz śmiało wrócił do Rzymu, zebrał swoich partyzantów, wzniecił na nowo walkę i odrzucając rozkaz prefekta opuszczenia miasta, zagarnął bazylikę laterańską w Wielką Sobotę (29 marca), zdecydowany przewodniczyć ceremoniom paschalnym.

Wojska cesarskie były zobowiązane do wywłaszczenia go i umożliwienia Achilleusowi odprawiania nabożeństw.

Cesarz był głęboko oburzony tym postępowaniem i odmawiając ponownego rozważenia roszczeń Eulaliusza, uznał Bonifacego za prawowitego papieża (3 kwietnia 418).

Ten ostatni wkroczył ponownie do Rzymu 10 kwietnia i został przyjęty przez lud. Eulaliusz został biskupem Nepi w Toskanii lub jakiejś stolicy Kampanii, według sprzecznych danych źródeł „Liber Pontificalis”.

Schizma trwała piętnaście tygodni.

Na początku 420 r. krytyczna choroba papieża zachęciła rzemieślników Eulaliusza do podjęcia kolejnego wysiłku.

Po powrocie do zdrowia Bonifacy zwrócił się do cesarza (1 lipca 420), aby poczynił pewne postanowienia przeciwko ewentualnemu odnowieniu schizmy w przypadku jego śmierci.

Honoriusz uchwalił prawo stanowiące, że w kwestionowanych wyborach papieskich żaden z pretendentów nie powinien być uznany i powinny się odbyć nowe wybory.

Panowanie Bonifacego naznaczone było wielką gorliwością i aktywnością w organizacji i kontroli dyscyplinarnej

Panowanie Bonifacego charakteryzowało się wielką gorliwością i aktywnością w organizacji i kontroli dyscyplinarnej.

Odwrócił politykę swojego poprzednika, polegającą na nadaniu niektórym biskupom zachodnim nadzwyczajnych uprawnień wikariatu papieskiego.

Ogólnie rzecz biorąc, dzieło Bonifacego I nad reorganizacją Kościoła było nieprzerwane i konieczne w epoce historycznej charakteryzującej się kontrastami i schizmami natury personalistycznej.