Noemi, lekenzendeling, drie weken lang in Bangui in de Centraal-Afrikaanse Republiek: 'Ik neem je mee naar Centraal-Afrika

By Cristiano Antonino On Juni 8, 2023

Het is ongeveer drie weken geleden sinds onze terugkeer en nog steeds brengen de eenvoudigste gebaren, zoals het omdraaien van de schakelaar, het opendraaien van de kraan, het opendraaien van het gas, lopen of rijden over straat, me terug naar Bangui en ik vraag mezelf af: slechts drie weken? Voor mij voelt het als drie maanden!

Noemi's impact met de Centraal-Afrikaanse Republiek

Ik dacht dat ik bereid was om kennis te maken met een bevolking, een cultuur, een omgeving die ik al heel lang ken, en het is echt waar als ze zeggen dat informatie hebben iets heel anders is dan erin zitten.

Ik besefte het meteen, al tijdens dat stuk weg (wat geen weg is!) die van het vliegveld naar Kpetené leidt: stof, kuilen en … heel veel mensen, allemaal bezig met iets doen, verkopen, repareren, vervoeren.

En in de dagen die volgden werd telkens het oog en vooral het hart getroffen door de vele verschillende details van hun leven, waar iedereen mee bezig is!

Mannen, vrouwen, jongeren, kinderen, iedereen is al bij het krieken van de dag in beweging; in hun 'ruimte' in de open lucht, bijna onverschillig voor de voorbijgangers of de ruige weg met zijn sporen om te vermijden; zonder acht te slaan op de uren onder de brandende zon om wat groenten te verkopen; ongeacht de inspanning van het met de hand duwen van ladingen hout, het dragen van gewichten op hun hoofd, met een kind op hun schouders en een ander in hun handen; zonder acht te slaan op de drukte om hen heen!

Onze blik is ook altijd in beweging, eerst op de grond om niet te struikelen, daarna naar voren en naar de zijkanten om details vast te leggen van een dagelijks leven dat zich allemaal buiten afspeelt, eenvoudige en essentiële gebaren zoals water halen, de kleintjes in bad doen, de pot op het vuur zetten, de was doen, pannenkoeken bakken langs de kant van de weg, een kraampje voor het huis opzetten met iets te verkopen, aarde graven om stenen te laten drogen in de zon; en altijd hier en daar spelende kinderen met... niets!

En wat kun je zeggen over de nieuwsgierigheid gemengd met verbazing waarmee de kinderen naar je toe komen, mensen naar je glimlachen en hallo zeggen!

Maar wat altijd het meest opvalt, is hun gereserveerde en waardige uitstraling, die vrolijk en uitbundig wordt tijdens feestelijke momenten; met zang en dans doen ze je de vermoeidheid en ontberingen van elke dag vergeten, en misschien zelfs zichzelf vergeten.

De harde realiteit van het dagelijkse leven in de Centraal-Afrikaanse Republiek

De vraag die me vanbinnen hamert is altijd dezelfde: hoe leef je op deze plek waar ontbering, ontbering en vermoeidheid heersen? Ik denk aan de geschiedenis van dit volk, zoals dat van zovele anderen, overweldigd door een macht die eerder onderdrukt dan bevordert of, nog erger, aan de velen die worden gekweld door 'nutteloze oorlogen'.

En ik vraag me af: hoe kan God, die “de mens schiep naar zijn beeld en gelijkenis”, zich “verzetten” tegenover een mensheid die soms alles lijkt te doen om precies het tegenovergestelde te zijn van wat Hij wilde?

Bij het observeren van deze gezichten die soms verlegen, soms geduldig, soms zelfs een beetje berustend zijn, dringt de zekerheid tot me door dat Gods 'geduldige' PROGETTI niet eindigt waar mijn blik eindigt. Integendeel, het is juist daar waar ik niet zie of begrijp dat de belofte van de verrezen Christus werkelijkheid wordt: “Ik ben gekomen opdat zij leven hebben” (Joh.10:10). Welk leven? Het leven zelf van God, de enige die alle aspiraties van het menselijk hart kan bevredigen, de enige die ze kan laten zeggen zoals wij: ja, het is inderdaad waar, de Heer hoort de roep van de armen die huilen naar hem uit en bevrijdt de ellendeling die geen hulp vindt!

Alleen door met deze zekerheid naar hun leven te kijken, kan ik zeggen dat ik een geweldige ervaring heb gehad.

Ik bedank oprecht degenen die me hebben uitgenodigd in Bangui en de zusters, Daughters of Mary Missionaries, die me hebben verwelkomd.

Door zuster Ines Carlone - Zusters Dochters van Maria Missionarissen