อ้อมกอดที่ฉันไม่ได้รับแต่รู้สึกได้ในหัวใจ

ความพิการไม่ควรได้รับการปฏิบัติแตกต่างกัน เรื่องราวเรียบง่ายของการโอบกอดที่เข้าใจความหมายของความรัก

ระหว่างการเดินทางไปแอฟริกาครั้งนี้ ฉันได้ไปเยี่ยมสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าหลายแห่ง พบปะกับเด็กๆ หลายร้อยคน และรับฟังเรื่องราวนับพันเรื่องที่ฝังรอยประทับไว้ในใจฉัน แต่มีเด็กผู้หญิงตัวน้อยคนหนึ่งที่อยู่ในใจฉันมากที่สุด

เธออยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่พวกเขาเรียกว่าเด็กพิเศษ
ฉันเกลียดคำนี้มาตลอด เพราะสำหรับฉันแล้วเด็กทุกคนเท่าเทียมกัน สมควรได้รับการมองแบบเดียวกัน รอยยิ้มแบบเดียวกัน และความรักแบบเดียวกัน

แต่ในสถานที่แห่งนั้น ท่ามกลางเสียงและมือมากมายที่ยื่นออกมาทักทายฉัน เธอปรากฏอยู่ที่นั่น

เธอไม่ได้ลุกขึ้น เธอไม่ได้วิ่งมาหาฉัน เธอไม่ได้บีบฉันแน่นๆ เหมือนคนอื่นทำ

เธอเพียงนั่งนิ่งๆ และกอดฉันด้วยสายตา

ฉันได้ยินเสียงเธอเรียกเงียบๆ ฉันจึงให้เธอมีสิทธิ์ก่อน

ฉันขยับเข้าไปใกล้ และแม้ว่าเธอจะบีบฉันไม่ได้ แต่ฉันก็ทำเพื่อเราทั้งสองคน

ในขณะนั้น หัวใจของเธอเต้นแรง หัวใจของฉันเต้นตามไปด้วย และในขณะนั้น โดยไม่มีคำพูดหรือท่าทางที่ชัดเจน ฉันจำช่วงเวลาหายากช่วงหนึ่งได้ ชีวิตสอนฉันว่าความรักคืออะไร.

บ่อยครั้งที่เราปฏิบัติต่อเด็กที่มีความพิการแตกต่างกันออกไป โดยใช้โทนเสียงที่นุ่มนวลกว่า และการแสดงออกที่เน้นความแตกต่างแทนที่จะทำลายมันลง

และเราทำสิ่งนี้ไม่ใช่เพราะความอาฆาตพยาบาท แต่เพราะเราไม่ได้รับการสอนมาแตกต่างออกไป
ฉันเองก็เคยมีพฤติกรรมแบบนั้นตอนเด็กๆ

จากนั้นฉันก็เดินทางท่องเที่ยวไปทั่วโลกและเรียนรู้ว่า เด็กทุกคน-ทุกคน-มีสิทธิที่จะได้รับการปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกัน
ความเรียบง่าย ความเคารพเท่าเทียมกัน ความรักเท่าเทียมกัน

คุณไม่จำเป็นต้องมีคำพูดที่แตกต่างกัน ความใส่ใจที่แตกต่างกันเราเพียงแค่ต้องมองดูพวกมันอย่างที่มันเป็น จิตวิญญาณอันบริสุทธิ์ หัวใจที่เต้นเป็นจังหวะเดียวกับหัวใจของเรา หากเราเข้าหาพวกมันด้วยวิธีที่ถูกต้องก็พอ

ที่มาและภาพ

• โปรไฟล์ Facebook ของ Andrea Caschetto