Święty dnia 7 stycznia: Święty Rajmund z Peñafort

By Alessia Salani On Jan 7, 2023

Kapłan Zakonu Kaznodziejskiego, św. Rajmund z Peñafort był wielkim prawnikiem kanonicznym, z tego powodu jest wzywany jako obrońca prawników.

Poświęcił się formacji misjonarzy.

Jako generał dominikanów podróżował po Europie, opiekując się licznymi domami zakonu.

Historia Raymonda

Święty Rajmund urodził się w 1175 roku w Peñafort w Katalonii.

Jego była zamożna rodzina szlachecka. Studiował filozofię i retorykę w Barcelonie, następnie przeniósł się do Bolonii, gdzie ukończył prawo i został profesorem prawa kanonicznego.

Kilka lat później podróżujący do Włoch hrabia Barcelony Berenguer IV zaproponował Rajmundowi, aby został profesorem seminarium, które chciał założyć w swojej diecezji.

Tak więc Rajmund wraca do Katalonii i cztery lata później, w 1222 roku, zostaje dominikaninem.

Rok później, z pomocą przyszłego świętego Piotra Nolasco, założył Zakon Mercedarian w celu odkupienia chrześcijańskich niewolników i napisał przewodnik dla księży konfesjonałów.

Papież Grzegorz IX powierza Rajmundowi uciążliwe zadanie

Być może poradziłby sobie bez tego, ale papieżowi nie można odmówić. Uznanie Grzegorza IX dla przenikliwości prawniczej Rajmunda było tak wielkie, że postanowił powierzyć mu ogromne zadanie zebrania wszystkich aktów wydanych przez papieży w sprawach dyscyplinarnych i dogmatycznych, odpowiadania na pytania lub interweniowania w konkretnych sprawach.

Zadanie polegało na uporządkowaniu ogromnej masy tekstów, wielowiekowego zestawu mniej lub bardziej ważnych decyzji, ale Rajmundowi udaje się to przedsięwzięcie do tego stopnia, że Grzegorz IX w nagrodę oferuje mu zostanie arcybiskupem Tarragony .

Rajmund odmówił jednak, ponieważ był dominikaninem i chciał pozostać prostym zakonnikiem.

Dotknięty chorobą powrócił do swojego pierwszego klasztoru i do życia na emeryturze.

Dla Raymonda to jeszcze nie czas na odpoczynek

W 1238 r. jego współbracia dominikanie nalegają: chcą, aby został generałem zakonu, a Rajmund musi się zgodzić.

Jest trzecim generałem dominikanów, po Dominiku z Guzmana i Jordanie z Saksonii.

W nowej roli wyrusza w podróż i jeszcze pieszo przemierza całą Europę odwiedzając kolejne dominikańskie domy.

Ta działalność go wyczerpała iw wieku siedemdziesięciu lat opuścił urząd i powrócił do tego, co najbardziej go pociągało: modlitwy i nauki.

Troszczył się wówczas szczególnie o formację nowych kaznodziejów Zakonu, który rozprzestrzenia się w Europie.

Rajmund był przekonany, że jako misjonarze jego współbracia muszą być w stanie zbliżyć się, zainteresować i przekonać ludzi, którym chcą głosić Chrystusa.

Zakon musi więc wyposażyć się we wszystkie niezbędne narzędzia kultury: na przykład potrzebne były teksty nadające się do dyskusji z uczonymi innych wyznań, a on podjął się ich przygotowania.

Trzeba było więc dobrze poznać kulturę tych, którym mamy nieść Ewangelię: Rajmund założył więc szkołę hebrajską w Murcji w Hiszpanii i szkołę arabską w Tunisie.

Śmierć dosięgła go, gdy miał 100 lat, 6 stycznia 1275 roku w Barcelonie.

Mówi się, że podczas jego pogrzebu miało miejsce wiele cudów.

Został ogłoszony świętym w 1601 roku przez papieża Klemensa VIII.

Dziś jego doczesne szczątki są przechowywane w katedrze stolicy Katalonii.