Liturgia słowa: pocałunki kapłana podczas Mszy św

By Krystiana Antonina On Czerwiec 2, 2023

Pocałunki kapłana podczas Mszy św. mają znaczenie. Ciało uczestniczy w liturgii na równi z intelektem i emocjami

Liturgia Mszy Świętej dotyczy nas wszystkich. I wiąże się z obrzędowością gestów, które są nasycone znaczeniem, zarówno ze strony zgromadzonych, jak i celebransa.

Ogólne wprowadzenie do Mszału Rzymskiego (IGMR) w punkcie 42 mówi:

„Gesty i postawy ciała zarówno kapłana, diakona i usługujących, jak i ludu winny być tak dobrane, aby cała celebracja jaśniała szlachetnym przyzwoitością i prostotą, tak aby można było zrozumieć prawdziwy i pełny sens każdego z nich”.

Ciało zatem uczestniczy w liturgii na równi z intelektem i emocjami.

Trudno sobie wyobrazić, aby Eucharystia, w centrum której słyszymy: „to jest Ciało moje”, podczas całej celebracji mogła ignorować naszą cielesność.

Trzy, a nawet cztery pocałunki księdza podczas Mszy św

Stanie, siedzenie, klęczenie, znaki krzyża, inne gesty, słowa, śpiewy, ikonografia odwołująca się do zmysłu wzroku, czasem nawet zapach kadzideł.

Wszystko to dotyczy głównie naszego ciała wraz z jego zmysłami.

Wśród wielu znaków, którymi przeplata się nasza liturgia, są też pocałunki: w obecnej formie liturgii Mszy św. są trzy, a nawet cztery.

Pierwszy pocałunek kapłana celebruje pełne miłości zjednoczenie

Najpierw kapłan odprawiający Mszę całuje ołtarz.

Dzieje się to na początku liturgii, zaraz po dotarciu do ołtarza.

Właściwie przed rozpoczęciem samej mszy.

Jest to nie tylko znak czci i szacunku, ale także czułości i bliskości typowej dla związku opartego na miłości.

Ten pocałunek mówi nam, co tak naprawdę świętujemy: spotkanie ludzi, którzy się kochają, Boga i nas.

Znakiem Kościoła, Oblubienicy Chrystusa, jest także kapłan całujący ołtarz na progu liturgii.

Tym gestem wyraża, że przyszła spotkać Umiłowanego i pożywić się Jego miłością.

I to jest jak znak Chrystusa całującego usta Oblubienicy, chociaż ona sama byłaby skłonna uwierzyć, że jej miejsce jest co najwyżej u Jego stóp.

Drugi pocałunek księdza wyraża wdzięczność

Drugi pocałunek liturgiczny kapłan lub diakon składa na księdze, z której przed chwilą przeczytał Ewangelię, zaraz po wypowiedzeniu: oto „Słowo Boże”.

Całując księgę, mówi pod nosem: „Niech słowa Ewangelii zgładzą nasze grzechy”.

To symboliczny pocałunek.

Bo gdybym chciał ucałować Słowo Boże, Ewangelię, musiałbym pocałować uszy zgromadzonych w tym momencie.

Następnie symbolicznie całuje księgę, wyrażając wdzięczność za to, że Pan do nas przemawia; że Jego Słowo towarzyszy nam w każdej sytuacji życiowej; że ma moc oczyszczenia i przemiany nas; że „Bóg chciał zbawić wierzących przez głupotę głoszenia” (1 Koryntian 1:21).

Trzeci pocałunek, aby okazać powszechne uczucie

Trzeci pocałunek może kolidować ze względów kulturowych.

Wiele listów apostolskich kończy się wezwaniem adresatów, aby „pozdrowili się świętym pocałunkiem” (por. Rz 16; 16 Kor 1; 16 Kor 20; 2 Tes 13; 12 P 1: 5). . ).

Nawet dzisiaj w wielu częściach świata pocałunek jest sposobem okazywania uczuć (np. na powitanie).

Nadszedł oczywiście czas na przekazanie tak zwanego znaku pokoju.

Forma tego znaku dostosowana jest do wrażliwości lokalnej społeczności.

Nic jednak nie stoi na przeszkodzie, abyśmy dawali w ten sposób znak pokoju bliskim nam osobom, jeśli staniemy ramię w ramię podczas Mszy św.

Uścisk, jaki często dają sobie w tym czasie księża celebrujący wspólnie Mszę, jest w zasadzie substytutem tego pocałunku pokoju.

Ostatni pocałunek kapłana jest pożegnalnym pocałunkiem przy ołtarzu

Ostatnim pocałunkiem jest nadal ten, którego kapłan udziela przy ołtarzu po rozpuszczeniu wiernych.

Jest to swego rodzaju „pożegnanie” od ołtarza, które sprawia, że kończącą się liturgię postrzegamy nie jako „spełniony” obowiązek, ale spotkanie, które dobiega końca; które zostaną pominięte i które wymagają pewnej kontynuacji w czasie następującym po liturgii.

Jak każde ważne dla nas spotkanie, żyjemy po jego zakończeniu, czekając na następne.