Zuster Eugenia Cavallo, voor altijd in Kenia

Ze was nog een novice in 1913 Marianne, en had haar naam nog niet veranderd in Eugenia, toen ze tegen de Consolata Sisters zei: "Ik zou willen zijn als die kleine mieren die onopgemerkt over de paden bewegen, hard werken en soms verpletterd worden door de voeten van voorbijgangers. Dit alles uit liefde".

door Miela Fagiolo D'Attilia

Deze hoop van een meisje vat de betekenis samen van het zelfopofferende leven van zuster Eugenia Cavallo (1892-1953), een hoofdrolspeelster tijdens het eerste missieseizoen van de familie Consolata in Afrika.

Ze werd eind 1800e eeuw geboren in Spinetta in de provincie Cuneo en sloot zich begin twintig aan bij het Consolata Instituut. Na haar leertijd vertrok ze in 1921 naar Kenia en werkte ze bij de missies van Mugoiri en Karima in het bisdom Nyeri.

Een paar jaar later, in 1925, vertrok ze naar de dorpen Kyeni, Chuka en Ioji in het bisdom Meru, waar ze negen jaar bleef. Later verhuisde ze naar het dorp Mujiwa op de hoogvlakte in centraal Kenia, waar de etnische groepen Kikuyu en Embu woonden.

Na de Tweede Wereldoorlog leidde de oppositie tegen de Britse koloniale overheersing tot de nationalistische politieke beweging Mau-Mau, de gewapende arm van de Kenia Afrikaanse Unie onder leiding van leider Jomo Kenyatta.

De guerrillastrijd van deze gewapende groepen vond plaats in de dorpen in de bush, maar in de loop der jaren waren de Mau-Mau ook verantwoordelijk voor terroristische aanslagen en bloedbaden in Nairobi en andere steden.

In deze sfeer leven en getuigen zuster Eugenia en de zusters van het Evangelie in de dorpen. Medio september 1953 droomde zuster Cavallo dat “een groep Mau Mau mij had aangevallen, ze kneep en trok aan mij en zeiden: 'Ik wil dat je een goede vriend wordt' (we willen je hoofd, red.)”.

Mensen waren bang om naar de kerk te gaan omdat buitenlandse kerkgangers, zelfs als ze missionarissen waren, hen konden blootstellen aan geweld van extremisten. Toen ze families bezocht, mwareMoeder Eugenia probeerde iedereen gerust te stellen, maar ze voelde een zekere ongemakkelijkheid in haar omgeving: de mensen waren nog steeds niet weggegaan bij de kerk, maar toch was iedereen bang.

Op die 28 september, aan het einde van de gebruikelijke werkdag, had ze mensen aangetroffen die gewapend waren met speren en panga, messen, bij de deur van de Missie, klaar om aan te vallen. Eugenia bleef op haar plek, standvastig als een schildwacht, terwijl de slagen van de wapens op haar neerkwamen.

Toen viel ze in een plas bloed. Zo stierf ze als martelares na 32 jaar missie: bij haar begrafenis was een grote menigte mensen die omwille van haar de weg terug naar de kerk hadden gevonden.

Beeld

• Gerstoogst op een veld in Timau (Kenia) door MAAK HET KENIA FOTO / STUART PRICE – PDM-versie 1.0

bronnen

• Mensen en Missie nr. 9/november 2022, p. 50