Van de kliffen van een nooit vergeten India: mijn missionaire ervaring
Zuster Ines vertelt over de moeilijkheden en de schoonheid van een ervaring van barmhartigheid
Eind juni 2023 vertrok ik vol hoop en nieuwsgierigheid naar Rajasthan, een regio in het uiterste noorden, aan de nauwe grens met Pakistan.
Onze gemeenschap brengt zusters uit verschillende religieuze families samen, omdat dit deel van India, in tegenstelling tot het zuiden, een van de meest vijandige is en de missionarissen er grote moeite hebben om daar te leven en te overleven.
Wat gebeurt er vandaag de dag in India waar niemand over praat?
Net zoals we niet over Afrika praten, over de misstanden, praten we ook niet over India.
De zogenaamde kasten en de hindoecultuur maken geen deel uit van een ver verleden en zijn ook niet voorbehouden aan liefhebbers van de oosterse beschaving!
Het is een realiteit die vandaag opnieuw wordt bekeken volgens de nieuwe vormen die de tijd vereist.
Politiek
Hindoe-extremisten hebben, met de hulp van duidelijke politici, een exclusief Hindoe-India als doel. Het geweld tegen christenen en andere religieuze minderheden is ondubbelzinnig. Een ongrondwettelijke anti-bekeringswet blijft stille spanningen creëren, zoals in een koude oorlog. Religieuze vrouwen zijn in de handboeien beland omdat ze zich wilden bekeren: een Heilige Mis die met iets meer nadruk wordt gevierd, feestelijk, aansprekend en niet verzameld, is voldoende.
Nonnen in dorpen in de buurt van de mijne uitgekleed en geslagen. We zijn hier dus met enkele tientallen omgekomen christenen.
De cultuur
Vormen van verzet in contact met het onderwijs door zich open te stellen voor prikkels uit de rest van de wereld, hermetische afsluitingen, traditionalismen.
De sociale orde
Ik heb mezelf ooit toegestaan iets te doen dat niet mijn verantwoordelijkheid was, zo simpel als het ophalen van een baby. Ik was het niet die dit moest doen, maar de vrouwen die eraan toegewijd waren, net als in andere dagelijkse praktijken, de vrouwen van de dienst, de bedienden, van alle lonen. Je ziet ze daar op de grond zitten, bijna als een organisatiemachine, ze glimlachen naar je, ze zitten niet in de management- of spreekkamers, en ze zijn niet de verzorgers van weleer. Ingehuurd in de keuken, altijd aanwezig, een ritueel en gewoonte die zich herhaalt. Laag of niet geletterd, behalve in de lokale taal.
Terwijl je onderweg bent, komt er een rij loslopende koeien, achtergelaten in het wild, op je af, die je met je auto ternauwernood ontwijkt. 's Nachts is het een grote moeilijkheid. In India zijn koeien heilig.
Dus met al deze politieke en sociale problemen zou je niet verwachten dat er zoveel goede gevoelens bij jonge mensen te zien zijn: hoop, openheid, nabijheid, echte broederschap, genade. En niet zelden in de aardige mensen die je ontmoet.
Al blijft het ook in het DNA van zowel India als Afrika zitten om een gekoloniseerde samenleving te zijn.
En inheemse trots vloeit in zoveel vormen over op de vreemdeling, die altijd wordt gezien als de drager van onbetwiste materiële voordelen, liefdadigheid anders gezien, de vrijgevigheid van degenen die geld moeten geven, moeten helpen voeden en kerken moeten bouwen als een industriële magnaat.
Wij zijn en streven er in God naar om bouwers te zijn van een herrijzende mensheid.
Dus ondanks dat alles ben ik blij met mijn nieuwe ervaring.
Ik ben voor het eerst op een dromedaris in de woestijn geklommen, ik heb ineens zoveel pauwen over de weg zien rennen (zelfs een zwarte cobra trouwens van dichtbij, tijdens de aanval) Ik probeer een nieuwe keuken, Ik raak in een mentaliteit terecht die niet de mijne is, ik leer Hindi, de internationale taal van India.
Met mijn Roti en chabati van elke ochtend, dat is het brood van hier, zeg ik hallo (Namaste) en nodig je uit om met mij mee te gaan voor dit hart dat samen klopt vol hoop