Heilige van de dag voor 17 oktober: Sint Ignatius van Antiochië
Sint Ignatius, Geschiedenis: Antiochië, in het huidige Syrië, is de derde grootste metropool in de antieke wereld, na Rome en Alexandrië, Ignatius werd bisschop rond 69, als opvolger van St. Evodius, maar vooral de apostel Petrus die de kerk had gesticht in die stad.
Oorspronkelijk uit een niet-Romeins heidens gezin, had Ignatius zich laat in zijn leven tot het christendom bekeerd door de prediking van Johannes de Evangelist, die helemaal naar die landen was gekomen.
Op weg naar het martelaarschap
Ignatius was een sterke bisschop, een dominee die brandde van ijver.
Aanhangers van zijn kerk noemen hem een gelovige 'van vuur', precies zoals de etymologie van zijn naam suggereert.
Tijdens zijn episcopaat begint de verschrikkelijke vervolging van keizer Trajanus.
De bisschop wordt hier ook het slachtoffer van, weigert te herroepen en hiervoor is hij veroordeeld om in kettingen naar Rome te worden vervoerd, waar hij door woeste beesten zal worden verscheurd in het Colosseum tijdens de vieringen voor de zegevierende keizer in Dacia.
Zo begint zijn zeer lange reis naar de galg, waarbij hij vaak zal worden gemarteld door bewakers, tot zijn aankomst in Rome en de uitvoering van zijn straf in 107.
Sint Ignatius: de zeven letters
Van de reis naar de dood blijven we achter met zeven prachtige brieven die hij schreef, die ook een onnavolgbaar verslag vormen van het leven van de Kerk in die tijd.
Bij het bereiken van Smyrna schreef hij de eerste vier, drie ervan gericht aan evenveel gemeenschappen in Klein-Azië: Efeze, Magnesia en Tralli.
Daarin bedankt hij hen voor de vele uitingen van genegenheid.
De vierde brief daarentegen is gericht aan de Kerk van Rome en bevat een pleidooi om zijn eigen martelaarschap niet te belemmeren, waarmee de bisschop zich vereerd voelt, aangezien het een kans is om het leven en het lijden van Jezus na te gaan.
Ignatius gaat door de Troad en schrijft nog drie brieven: aan de kerk van Filadelfia, Smyrna en de bisschop van laatstgenoemde stad, Polycarpus.
In de brieven vraagt hij de gelovigen om de Kerk van Antiochië te steunen, beproefd door het naderende lot van haar pastoor, en geeft hij de bisschop interessante richtlijnen over de uitoefening van de bisschoppelijke functie.
We blijven bovendien achter met pagina's met oprechte liefdesverklaringen voor Christus en zijn Kerk, die voor het eerst wordt gedefinieerd als 'katholiek'; bewijs van de tripartiete opvatting van de christelijke bediening tussen bisschop, presbyters en diakens; evenals richtlijnen over hoe de docetistische ketterij tegen te gaan die geloofde dat de incarnatie van de Zoon alleen schijnbaar en niet echt was.
Maar vooral lezen we in zijn brieven het verlangen, bijna het gebed, aan de gelovigen om de Kerk verenigd te houden tegen alles en iedereen.