Oudsten van Afrika | “Barmhartigheid beleefd” volgens pater Piumatti
Oudsten van Afrika | “Barmhartigheid beleefd” volgens pater Piumatti
Uit de dagboeken van pater Piumatti, fd van Pinerolo en missionaris in Noord-Kivu gedurende 50 jaar. Afrika vertellen en het zijn woord teruggeven is een gebaar van genade jegens het
De afgelopen dagen hebben Luisa en Gerard mij gepusht, met Afrikaanse zachtheid, maar met vasthoudendheid: ook Afrikaans. Er is een zieke oude man in het dorp, eigenlijk twee: zijn vrouw is wat kwiek, maar ook uitgeput.
Ik ben priester, zij zijn catechisten: is het normaal dat…? Kortom, ze willen het sacrament van de “olie van de zieken.” In mij komen zoveel problemen naar boven – mijn eigen.
Ik voel en hou van mijn priester-zijn. Maar ik hou er niet van om een katholieke toverdokter te zijn: en hier is het helaas niet zo onwaarschijnlijk om die rol te spelen, met de medeplichtigheid van velen…
Hoe dan ook, na alle voorbereidingen te hebben getroffen, vertrok ik; het is zeven uur 's ochtends, frisse lucht en een dag met zonneschijn. Een mooie wandeling. We moesten de heuvel voor de missie op en nu dalen we af naar de vier hutten, daar aan het einde, waar wat familie en vrienden al wachten.
We houden een korte liturgie in de binnenplaats, met ongeveer 20 personen.
– Munalamuka? De stem komt tot ons vanuit de bodem van het kleine veld, daar aan de rechterkant.
Simafrosa is energiek aan het schoffelen en lacht, lacht zoals altijd.
Vandaag moet ze eten, zij en haar gezin, dus daar is ze: alles moet uit dat veld springen, zelfs het hout om het water in de pan te koken.
Ze weet dat we naar Célestin en Genoveva gaan om samen te bidden en hun de troost van het sacrament aan te bieden.
Ze laat haar schoffel op de grond liggen, bindt haar kikwembe aan haar zijde vast en daar is ze dan, bij ons, sereen als Pasen, natuurlijk als bronwater: oprecht geloof, het hare.
We brengen er een goede drie kwartier door: we bidden, we denken na, uit het evangelie putten we licht en hoop; ik sprenkel een beetje olie op de voorhoofden, op de gerimpelde handen, op de vermoeide lichamen: lichamen die God zal weten te vernieuwen en weer zo mooi te maken als een paar jaar geleden; als de tijd daar is.
En dan gaat Simafrosa haar hoer terughalen. Ze is tevreden. Het leven gaat door. Zij, haar Dieudonné, haar kinderen, ze zullen vandaag eten.
In Afrika is er voor alles tijd
bron
- Pater Giovanni Piumatti, Fiori selvaggi… profumo d'Africa, pp. 40-41