Leringen over de werken van barmhartigheid in de kerkelijke gemeenschap van Goma
Zuster Marie Francine vertelt hoe ze OPERA M verspreidden in een door oorlog geteisterd gebied
De stad Goma is een van de grote steden in de Democratische Republiek Congo. Het is de hoofdstad van de provincie Noord-Kivu. Al meer dan drie decennia gaat deze provincie door een veelzijdige crisis, waaronder economische, politieke, administratieve, culturele en sociale crisis.
De aanwezigheid van oorlog in deze regio heeft een grote impact op de levens van de mensen. Deze stad is de thuisbasis van veel mensen die ontheemd zijn door de oorlog die hun leefomgeving hebben verlaten vanwege gevechten tussen verschillende gewapende groepen, onuitsprekelijke bloedbaden, geweld in al zijn vormen en nog veel meer mensen die lijden.
Als gevolg daarvan hebben veel mensen gebrek aan voedsel, vooral kinderen die het het hardst nodig hebben om te groeien, ouderen die sterven in hun tenten zonder enige hulp, ziektes die soms hun gezondheid teisteren zonder enige genezing. Deze mensen worden geconfronteerd met slecht weer, ze worden dagelijks blootgesteld aan zon, regen, kou. Ja, het lijden is groot, ja, het is onbeschrijfelijk, ja, het doet je in tranen uitbarsten omdat het menselijk leven geen betekenis meer lijkt te hebben in het land in het algemeen en met name in deze provincie die wordt aangevallen door buurlanden en ook door grote internationale mogendheden vanwege de natuurlijke rijkdom die het rijk is.
Gebed herstelt de vreugde van het leven
Wat verrassend is, is dat ondanks het hartverscheurende lijden, deze bevolking zich blijft vastklampen aan, blijft zoeken naar en blijft vertrouwen op de Heer van wie alle vrede en troost komt. Ze begrijpen dat er voorbij alles God is en buiten Hem geen leven is.
Het Woord van God gedeeld, waarover in grote en kleine groepen en zelfs persoonlijk wordt gemediteerd, opent de weg naar innerlijke vreugde die verder gaat dan verdriet. Nu ambassadeurs van vrede en vergeving, hebben deze mensen een getransformeerde kijk op de realiteit die ze ervaren.
Dit betekent op geen enkele manier dat ze het lijden dat ze doorstaan ontkennen, maar eerder een leven van overgave in de handen van hun schepper die alles kan. Detraumatisatie, psychotherapie en zelfs medische sessies lijken niet alle angsten van deze slachtoffers te beantwoorden, maar gebed, volgens de getuigenissen van deze mensen, draagt spirituele zorg grotendeels bij aan psychologische consolidatie omdat het hun vertrouwen in een oneindig Wezen versterkt.
De grassroots levende kerkgemeenschap en werken van barmhartigheid
Christenen komen samen in kleine gemeenschappen om Gods Woord te delen en levensgebeurtenissen te delen. Daarom moet elke christen, voordat hij tot een parochie behoort, tot een grassroots-gemeenschap behoren. Deze bestaat uit slechts veertig families.
Het doel is om christenen elkaar te laten leren kennen en dagelijkse ervaringen rondom het Woord van God te delen.
Het zaait een sfeer van nabijheid onder de leden in tijden van vreugde en verdriet. Het is vanwege Haar dat de parochie evangeliseert en alle mensen in moeilijke situaties bereikt. Deze gemeenschap betekent eenheid.
Ons bewustzijn is vergroot in de CEVB Santa Rita. Samen ontdekten we de roeping die de Heer ons persoonlijk blijft toespreken door de uitvoering van werken van barmhartigheid.
Gebed als werken van barmhartigheid
Onze eerste actie op parochieniveau was om te praten over de werken van barmhartigheid in de Basic Living-gemeenschap van de wijk Sainte Famille, parochie Mount Carmel. We spraken over lichamelijke en spirituele werken van barmhartigheid in de context van ons land. Vanuit spiritueel oogpunt: voedsel, water, kleding geven aan degenen die naakt zijn … het is een concrete realiteit.
Er zijn er veel die hongeren naar fysiek voedsel. Fysieke behoeften worden dagelijks gevoeld. En dan rijzen de vragen: hoe kunnen we mensen in armoede helpen? Het is niet genoeg om iedereen te voeden, maar om degenen die ons in de weg zitten te helpen en verder te gaan, door hen te wijzen op manieren om zelfredzaam te worden: wat geen gemakkelijke realiteit is in de context van ons land.
Hoe kunnen wij vandaag de dag werken van barmhartigheid in de praktijk brengen?
De eerste ontmoeting deed me beseffen dat hier de werken van barmhartigheid al worden beoefend en deel uitmaken van Afrikaanse waarden. In ons land kan niemand zeggen dat hij niets te geven of te ontvangen heeft van anderen, dus het leven draait om delen. Gastvrijheid is de pijler van vriendelijkheid in ons huis.
Maar ook al delen mensen al het weinige dat ze verdienen of produceren op het veld, de situatie lijkt hun capaciteit te boven te gaan. De vraag rijst: hoe kunnen we anderen helpen als we in zo'n situatie zitten?
Hier zijn de knopen van moeilijkheid omdat werken van barmhartigheid gebaseerd zijn op gratuitisme. Aangezien middelen beperkt zijn, is het een kwestie van hard werken om mensen in oorlogssituaties te laten begrijpen dat we onszelf nog steeds moeten ontdoen om anderen te helpen.
Foto
- Zuster Francine Mave Ditsove
- spazio + spadoni