Kinderen van een “andere wereld” | “Barmhartigheid beleefd” volgens pater Piumatti

Uit de dagboeken van pater Piumatti, fd van Pinerolo en 50 jaar lang missionaris in Noord-Kivu. Afrika vertellen en het zijn waardigheid en spraak teruggeven is nog een gebaar van liefde en genade jegens het land.

Leontine

In Muhanga komt elke avond een leuk groepje kinderen om met ons te bidden en welterusten te zeggen. Vanavond schud ik zoals gewoonlijk alle kleine handjes, een paar knuffels, een zucht op de wang en als Leontina zo spontaan nadert, vraag ik haar: "Ga je nu eten?"
“Nee,” antwoordt ze.
“Ah, je hebt al gegeten….”
"Nee."
Ik voel me nu al een beetje beschaamd: “Heb je vanmorgen gegeten?”, want, en dat weet ik, tegenwoordig eten we maar één maaltijd.
“Nee, we eten vandaag niet!” en ze geeft me een brede glimlach, bijna alsof ze wil zeggen: maak je geen zorgen, dit is het! Zij, de kleine zusjes en broertjes, Leona, Luange, Leopold, Oscar… Papa en mama: we eten vandaag niet.
Wat een sensatie, hè? Ja, ik heb het ook gevoeld…. Toch kan ik niet zeggen dat ik het niet weet; ik lees, ik hoor de radio, maar vooral ik woon hier al een aantal jaar. Maar vanavond vertelde Leontina het me, in mijn gezicht. En ze begon niet te huilen; ze glimlachte naar me! Ja, ze glimlachte naar me!

Sommige gevoelens moet je voelen, in je buik. Omdat ik tot die mensen behoor die …, omdat ik om acht uur 's avonds eet, denk ik dat iedereen om acht uur 's avonds of zo eet. Ik neem dat voor lief.
En dus heb ik Leontina nodig om te komen en mij te vertellen: "Ik eet vandaag niet." Natuurlijk reageerde ik; zoals jij ook gereageerd zou hebben, zeker en onmiddellijk.
Ik reageerde omdat ik het opmerkte: omdat Leontina naast mij woont, en ik haar elke dag zie omdat ze vanavond bij mij thuis kwam, maar... hoeveel avonden zijn er per jaar? Hoeveel Leontina's zijn er in Afrika... in de wereld? Wat als ik het niet opmerk?

Een schoffel

Clarisse is de tweede van vijf weeskinderen; vier broertjes volgen haar. Ze bewonen nu de nieuwe hut; het is geen paleis, maar het is helemaal voor hen en net als iedereen moeten ze op pad, voor het leven! 's Ochtends gaat ze naar school, ze zit in de 6e klas. Maar ze is ook "de moeder" van het huis.
Elke dag, na school, moet ze eten klaarmaken: water bij de fontein, hout, op zoek naar eten op het veld dat haar oudere broer Mumbere bewerkt, en dan schillen en koken...

Gisteravond, na het wahubiri-gebed, vroeg ik haar: "Hoe gaat het thuis? Heb je nog iets nodig?"
Het is geen ijdele nieuwsgierigheid van mij. Observeren, rondneuzen in dit hart van Afrika, dat het dagelijkse dorpsleven is, is te belangrijk voor mij!
Ik weet dat ze in huis twee wiegjes, twee matten en twee dekens hebben: wollen dekens, die de moeders uit Nichelino met hun eigen handen hebben geweven.
Clarisse geeft me een mooie glimlach en zegt meteen: Ja!
Wat wil je?
– Een schoffel.
Clarisse, het 13-jarige meisje, is geen zeldzaam geval, ze is de realiteit die het meest voorkomt in het dorp. Hier, als je een cadeau wilt geven, hoef je je niet al te veel zorgen te maken en hoef je niet virtueel te gaan.
Eenvoudige, essentiële dingen hebben nog steeds de smaak van een geschenk.

(Fhater Piumatti, Fiori selvaggi… profumo d'Africa, pp. 6-7; 29)

bron

• Vader Giovanni Piumatti, Fiori selvaggi… profumo d'Afrika

Beeld

• Vader Giovanni Piumatti