Genade en… VREDE
Hiermee is de column afgesloten waarin we enkele wereldproblemen onderzoeken in het licht van het Jubeljaar, waarbij we het woord ‘genade’ afwijzen.
Bovenaan de trappen van het Praetoriaanse Paleis, staken we de drempel over van een wereld apart. Waar de Apennijnen overgaan in de Valtiberina, in een paar kamers van het plaatselijke gemeentehuis in Pieve Santo Stefano (Ar), vindt een unieke microkosmos, het Kleine Dagboekmuseum, zijn plek. Een kleine wereld (voor nu), maar de reis waard. Het is een manier voor het Nationaal Dagboekarchief, gevestigd op een paar honderd meter afstand, om te spreken. Er worden levens verzameld die ogenschijnlijk eenvoudig en privé zijn, maar ook die ingewikkeld en avontuurlijk zijn.
In de mappen van het Archief zijn veel dagboeken te vinden waarin de moeilijke dagen worden beschreven
in de loopgraven van de Grote Oorlog, maar ook te midden van de omwentelingen van de Tweede Wereldoorlog,
van de partizanenstrijd tot de nutteloze expeditie van ARMIR in Rusland.
De gruwel van de oorlog is onmogelijk om te vertellen. Het kan alleen worden verholpen door de dagen die individuen hebben meegemaakt op een rij te zettenHaat, barbarij en minachting maken al deel uit van de mensheid sinds Kaïn zijn broer Abel vermoordde, zoals beschreven in Genesis.
Toch was er een tijd dat landen geloofden dat de grens was overschreden en dat ze hun zaakjes op orde moesten krijgen: nooit meer! Na de dubbele explosie van atoombommen in Japan in 1945 was het nu overduidelijk dat de volgende stap de Apocalyps zou zijn. En het was al meerdere keren dichtbij geweest.
De hoop was echter van korte duur: het werd tijd om veroveringen en invloeden te verdelen en de oorlog veranderde van heet in koud en bevroor de daaropvolgende vier decennia.
Zoals jonge herten hun gewei kruisen om elkaar uit te dagen en de sterkste in de kudde te bepalen, zo mochten er nauwe conflicten en lokale vetes uitbreken. Alleen ontwaken wij Europeanen nu, binnen enkele maanden, uit onze winterslaap, net op het moment dat de laatste generatie die oorlog heeft gezien, uitdunt.
Misschien is het juist het begin van ons denken dat fout is.
Wij geloven - in ieder geval velen van ons - dat vrede de afwezigheid van oorlog is.
Er is niets meer foutief. Het is een oud, Grieks-Romeins concept.
Net zoals het een vrome illusie zou zijn om te denken dat de mens totaal kan veranderen.
“We mogen ons niet neerleggen bij het kwaad,” schrijft Aldo Cazzullo in zijn boek ‘De God van onze vaderen’, “integendeel, we moeten het identificeren en bestrijden; maar we moeten ook begrijpen dat het kwaad deel uitmaakt van de geschiedenis en van ons; en elke poging om de mens te transformeren in een engel, of om de mens hier en nu radicaal te veranderen, is gedoemd te mislukken, soms in misdaad en tragedie.
Hier komt de Heilige Vader ons te hulp en verruimt hij de reikwijdte van onze reflectie aanzienlijk.
“Het jubileumevenement nodigt ons uit om verschillende veranderingen door te voeren,
om de huidige situatie van onrecht en ongelijkheid aan te pakken,
en ons eraan herinneren dat de goederen van de aarde niet alleen bestemd zijn voor een bevoorrechte minderheid, maar voor iedereen.”
Dat schrijft paus Franciscus in zijn boodschap voor de LVIIIe Wereldvredesdag (1 januari 2025).
In hetzelfde bericht, de Paus helpt ons de cirkel te sluiten die met ons is geopend Genade en schuld: “Ik word niet moe te herhalen dat buitenlandse schulden een controle-instrument zijn geworden, waarmee sommige regeringen en particuliere financiële instellingen van de rijkste landen geen enkel probleem hebben om de menselijke en natuurlijke hulpbronnen van de armste landen willekeurig uit te buiten om in de behoeften van hun eigen markten te voorzien.”
Dus genade, van God en mens, kan geen gevolgen hebben tenzij schuld vergeving wordt toegepast. Schulden, eenmaal betaald of kwijtgescholden, mogen niet langer duren straf; straf kan niet beperken of zelfs elimineren hoop; hoop kan niet van mens op mens worden overgedragen zonder adequate, juiste en gepassioneerde communicatie; ten slotte kan communicatie niet constructief zijn als het niet leidt tot het overwinnen van onrecht en dus geen voorbode is van vrede te brengen., sociaal en in de maatschappij.
Daar waar de Apennijnen overgaan in de Valtiberina, niet ver van Pieve Santo Stefano, precies in Sansepolcro, komt u het Museo Civico binnen en wordt u overweldigd door een beeld.
Piero della Francesca vat een hele encyclopedie samen in een fresco, iets meer dan twee meter bij twee meter groot. Het is de Wederopstanding. Christus heeft zijn linkervoet rustend op de rand van de grafsteen, in de handeling van het opstaan uit het graf. De soldaten, die zijn lichaam moeten bewaken zodat hij niet wordt meegenomen om zijn onmogelijke terugkeer naar het leven te veinzen, slapen zalig en worden gereduceerd tot een onschuldige sluimer.
Het is aan ons om te kiezen of we een voet op de grafsteen zetten, die ooit barmhartig was,
en uit het graf opstaan, of in de slaap van de onwetenden liggen.
“Als we toestaan dat onze harten geraakt worden door deze noodzakelijke veranderingen, kan het Jubeljaar van Genade het pad van hoop voor ieder van ons heropenen. Hoop ontstaat door de ervaring van Gods genade, die altijd onbegrensd is.”De Paus zegt het, daar is op te vertrouwen.
Francesco Di Sibio
Hoofd van de afdeling Sociale Communicatie
Aartsbisdom Sant'Angelo dei Lombardi-Conza-Nusco-Bisaccia
Lees de vorige artikelen die de column compleet maken:
Genade en… SCHULD
Genade en STRAF
Genade en… HOOP
Genade en… COMMUNICATIE
Bron
Beeld
- Afbeelding digitaal gemaakt door spazio + spadoni