F zoals Fantasy
Welke taal “spreken” missionarissen? Hun taal is een alfabet van genade, met letters die woorden nieuw leven inblazen en werken genereren
Ik ben altijd gefascineerd geweest door de verhalen te horen in de avond, rond het kampvuur. Ik heb het meegemaakt met scouts en met jongeren in Afrika.
En vooral de FANTASIE, de manier van vertellen, van het trekken van de aandacht.
In Afrika wordt tijdens het vertellen van verhalen, om de aandacht van de luisteraar opnieuw te wekken, af en toe een soort refrein ingevoegd: "hadisinjo...en iedereen antwoordt 'eleza' (d.w.z.: hier is het verhaal, het verhaal gaat verder; en iedereen: het gaat verder). En zo gaat het maar door met nieuwe details.
Een beetje zoals die avond dat de jeugdleider een vreemd verhaal begon te vertellen van wie weet waar. Als ik me goed herinner, ging het over een man genaamd Kipande (dat wil zeggen, half).
Hij had maar één lichaamsdeel (hand, torso, rechterbeen) en dus leefde hij. Ik weet niet hoe hij dat voor elkaar kreeg. Maar alleen al door het feit dat hij in het verhaal bestond, in de hadisi, volgde iedereen zijn verhaal nauwgezet.
Je kon de gezichten nauwelijks van elkaar onderscheiden en ze waren ook nog eens donker. Het vuur steeg en daalde afhankelijk van de windvlagen.
Ik volgde ook gefascineerd. Het was moeilijk om in slaap te vallen. Ik wilde, wij wilden weten hoe het zou aflopen.
Maar zoals in elk verhaal, is er altijd een nieuw deel.
Kipande was begonnen, het was aan ons om de rest toe te voegen, ieder met zijn eigen fantasie. Iemand werd uitgenodigd om door te gaan. Niemand wist hoe, het verhaal ging verder.
De tijd leek eindeloos. Rond de kring waren er mensen die hout op het vuur gooiden dat plotseling weer opvlamde en zo kon je de gezichten en gebaren zien. Het was iets magisch, iets vreemds.
Wij zaten op het strand voor de missiepost.
In de verte konden we de lampara-lichten van de vissers zien die hen verlichtten terwijl ze hun netten uitwierpen. Hun gezangen vormden de achtergrond van het verhaal dat eindeloos leek door te gaan.
Dan begint het vuur langzaam zijn kracht te verliezen, onze ogen sluiten zich en zo vallen we één voor één in slaap op het zand. We worden gewekt door het geschreeuw van de vissers die terugkeren naar de kust.
Uit hun geschreeuw begrijpen we dat de visserij geluk heeft gehad. Er zijn er die veel willen zeggen. Eentje komt naar me toe en vertelt me dat ze, terwijl ze wachtten tot de vis in het net ging, ook verhalen aan elkaar vertelden.
En daartussen de andere helft van KIPANDE…ik word helemaal wakker. Maar ja, het waren niet alleen wij die het verhaal volgden!
De woorden gleden lichtjes over het water naar hen die bleven vertellen, ondanks het feit dat de nijlpaarden wilden weten wat die mannen deden. Ze waren groot en groot. Ze wisten niet hoe ze het moesten vertellen. Ze waren geïnteresseerd in het grazen in de velden bij de kust en wee hen als ze hen stoorden. Maar die nacht maakten ze zich goed en keken ze met halfopen ogen vol verwondering naar hen.
Bovendien zorgde de maan, die samen met de sterren over het water van het meer scheen, voor een extra vleugje magie.
Kortom, een bijzondere avond, zoals zo vaak in Afrika.
Ik knipper met mijn ogen. Ik was mezelf met het water uit het meer en ren naar huis, want inmiddels was iedereen in beweging en ik had ook nog wat te doen.
Mijn broers vragen mij wat er vanavond is gebeurd.
Ik kijk ze lachend aan en zeg: “Maar dat weten jullie ook, die al zo lang in Afrika zijn. Op zo’n avond gebeuren er bijzondere dingen, en als iemand daar dan nog een snufje fantasie aan toevoegt, dan wordt het een onvergetelijke avond.”
Ik begin eindelijk aan de dag, hoewel ik moeite heb om mijn gedachten af te wenden van wat ik die nacht heb meegemaakt. Wat er toen echt gebeurde, kan ik nog steeds niet achterhalen. Maar het is een van de geschenken die alleen Afrika je kan geven, als je weet hoe je het moet verdienen….
bron
- Vader Oliviero Ferro
Beeld
- Afbeelding digitaal gemaakt door spazio + spadoni