De tijd en het geduld van de Indio's
Over Popoli e Missione, een interview met pater Paolo Maria Braghini, een Capucijner Franciscaanse missionaris in het Amazonegebied onder de Ticuna Indios
Hoop is iets dat je in je draagt en de reis lichter maakt. Broeder Paolo Maria Braghini, geboren in 1976, een Capucijner Franciscaanse missionaris die al bijna 70 jaar meer dan 20 dorpen diep in de Amazone, op de grens tussen Brazilië en Peru, per kano bereikt, weet dit maar al te goed.
In Alto Solimões moet je meer doen dan wandelen, je moet ook peddelen (zelfs dagenlang), maar “een pelgrim van hoop stopt nooit, ook omdat we ons in een regio van Brazilië bevinden die totaal verwaarloosd is en als de aanwezigheid van de Kerk er niet was, zou er absoluut niets zijn.”
In dit stukje van de wereld voelt een pelgrim van hoop bovendien “ook vermoeidheid; soms krijgt hij likdoorns of zweren op zijn voeten. In de meest extreme gebieden loopt hij gevaar voor zijn leven, maar dat hoort allemaal bij het missionaire leven.”
Pelgrims van hoop elke dag
Sinds 2005 woont frei Paolo, afkomstig uit de provincie Varese, in Belém do Solimões, in een volledig inheemse parochie die voornamelijk wordt bewoond door de etnische gemeenschappen Ticuna en Kokama. Die van de broeders is een dagelijkse routine van intens gebed en gemeenschapsleven, waarin ze voor iedereen zorgen. "Zelfs de meest afgelegen, naar wie je ondanks de vermoeidheid gaat", zegt de missionaris, die net terug is van een vierdaagse tournee naar plekken waar internet en al het andere ontbreekt.
“Ons werk is in feite niet alleen een werk van pastoraal en evangelisatie, maar ook van menselijke promotie, omdat we hier in de steek gelaten worden. Er is geen drinkwater of elektriciteit; er is een gebrek aan wegen, bruggen. Jongens bereiken de leeftijd van 18 zonder te kunnen lezen; de politie is afwezig; en drugshandelaren leiden zoveel jongeren naar hun dood.”
Aan de vooravond van dit Jubileum zijn de wensen van de Indianen dus talrijk. Samenvattend: “gewoon hebben wat elders normaal is. Het zal lang duren, maar hoop heeft geduld” en we hebben de overheid nodig om te beginnen met zorgen.
“In het licht hiervan voelen we ons hier altijd als pelgrims van hoop, en niet alleen voor het Jubileum. Met vreugde staan we naast ons volk, onze uitgebreide broederschap.”
Het zijn de armen die ons leren hopen
Indianen zijn medereizigers die eenvoudig zijn, maar die weten hoe ze samen moeten lopen. Wü'iwa, zoals ze in de Ticuna-taal zeggen.
“Hoewel hoop van God en gebed komt, zijn het zij - de verstotenen van de maatschappij - die ons vaak helpen het weer aan te wakkeren als het faalt. Zo werkt het met de Heilige Geest,” glimlacht broeder Paul dankbaar.
Hij die gehoor gaf aan een sterke roeping, ervoor koos om alles achter te laten en zich “volledig aan het koninkrijk van God en aan de missie” te geven, heeft onder de armen redenen voor hoop gevonden: in een pelgrimstocht “die als doel het eeuwige leven heeft, evenals een rechtvaardiger samenleving, met meer vrede en meer respect voor de natuur.”
Dit is de sociale droom waarover paus Franciscus spreekt in de Apostolische Exhortatie Querida Amazonia, gepubliceerd na de Bisschoppensynode voor het Amazonegebied in 2019.
Ons Jubileum
Wanneer de Heilige Deur in Rome opengaat, zullen de inwoners van deze dorpen zich ongetwijfeld in wat zij “Torü Naãne” noemen, ons Land, bevinden.
“We gaan het beleven, we gaan het vieren – en het zal heel mooi zijn – maar hoe weten we nog niet,” zegt de kapucijner monnik, doelend op hun kleine parochie. “Eind november [red.] hebben we nog geen kalender gemaakt; we beginnen als we iedereen voor de vorming ontmoeten en in hun taal uitleggen wat het jubileum is. Anders dan de Europese mentaliteit waarbij alles al gepland is, is hier elke dag een worsteling en gaan we stap voor stap, zij het met veel vertrouwen,” legt hij uit.
En ondertussen blijft men getuige van hoop onder de mensen, vooral daar waar de hoofdweg naar de meest verlaten kruispunten en buitenwijken leidt.
Broeder Paul is al klaar om zijn kano op de Amazone te hervatten. “We varen de vele zijrivieren binnen waar niemand anders dan wij, de missionarissen, aankomen. Wat is het nut van onze aanwezigheid? Ze voelen zich niet langer alleen, maar geliefd.” En op dat precieze moment, in die ontmoeting, gaat de deur van het hart wijd open en begint eindelijk het Jubeljaar van vreugde en hoop.
(Loredana Brigante, Mensen en missie, 1/25, pp. 20-21)
Bron
- Pop en Missie
Beeld
- Frei Paolo Maria Braghini