Het Afghanistan van de Taliban: de rekening voor barbaarsheid betalen kunstenaars, vrouwen, maar vooral het Afghaanse volk

By Cristiano Antonino On September 7, 2022

Afghaanse protagonist van de derde bijeenkomst van de conventie “Fare Spazio al Coraggio”, georganiseerd door Spazio Spadoni in het klooster van San Cerbone (Lucca)

Over dit gekwelde land vertellen twee vrouwen, journaliste Barbara Schiavulli, van Radiokogels, en Afghaanse muzikant en zanger Mashal Arman.

Barbara Schiavulli: 'Misschien het slechtste moment ooit voor Afghanistan'

'Een land dat ik al sinds 2001 volg', zegt de journalist, die daar een paar dagen geleden terugkeerde, 'en dat misschien wel zijn slechtste moment beleeft.

Vorig jaar, toen de Taliban de macht grepen, waren er momenten van grote spanning, maar ook de media waren volop aanwezig'.

Toen de Amerikanen vertrokken, en met hen geleidelijk ook de vele westerse media, verslechterde de situatie geleidelijk en stilzwijgend'.

Welk effect op de bevolking van Afghanistan na een jaar Taliban-macht?

Barbara Schiavulli is duidelijk in haar beschrijving: veel bedelende kinderen, een onbekend aantal is verdwenen en er is reden om aan te nemen dat ze in de orgaansmokkel zijn beland.

Scholen voor meisjes, het is een bekend feit, zijn verboden. Het land wordt bewoond door vrouwen die na 40 jaar conflict weduwe zijn geworden en die vier, vijf of soms zes kinderen moeten opvoeden.

'Deze schijnwerper mag niet worden uitgedaan', benadrukt de journalist krachtig, 'de Taliban handelen onder druk anders.

De situatie op dit moment is dat de Taliban macht hebben over het hele land, maar niet het geld hebben om het draaiende te houden'.

Vrouwen worden gezien als een bedreiging en leven met angst: Barbara Schiavulli vertelt over vrouwelijke rechters die Taliban in de gevangenis hebben gezet, of vrouwen die bij de politie hebben gewerkt.

Maar dat is niet alles.

De journaliste vertelt ook over gendergeweld en haalt het geval aan van een van haar geïnterviewden, die de onuitsprekelijke afranselingen van een gewelddadige echtgenoot heeft doorstaan.

Een echtgenoot die uiteindelijk in de gevangenis belandde, maar die juist vanwege de door de Taliban gewenste opening van gevangenissen weer werd lastiggevallen.

Die vrouw, wiens identiteit begrijpelijkerwijs geheim wordt gehouden, zal over twee maanden aan boord gaan van een humanitaire vlucht en aankomen in Italië.

Een geschenk van hoop in zoveel verwoesting.

Mashal Arman, het belang van het levend houden van de culturele traditie van Afghanistan

Arman is een van de meest populaire Afghaanse zangers.

Na haar muziekstudies in Bern, Genève en New York met haar familie naar Zwitserland verbannen, wisselt ze haar artistieke activiteiten af tussen opera, muziektheater en het behoud van Afghaanse volksmuziek.

Mashal begint Barbara hartelijk te bedanken: 'het is altijd traumatiserend om over een oorlog te praten', benadrukt hij.

'Waarom Afghaanse muziek maken? Omdat het belangrijk is om de kunst en cultuur van de Afghaanse traditie te behouden.

We bevinden ons in de paradoxale situatie waarin Barbara, die Italiaanse is, naar Afghanistan kan gaan, terwijl ik, vanwege het werk dat ik doe, dat niet kan. Muziek is verboden.

Ik maak traditionele Afghaanse muziek, maar ook om een positieve ideale link te leggen met het idee van Afghanistan: elke dag wordt mijn land gelinkt aan oorlogen, aan geweld.

Ik wil niet dat mijn land alleen herinnerd wordt om de slechte dingen: kunst is schoonheid, en daar wil ik ook aan herinnerd worden'

Mashal benadrukt dat dit verlangen naar muziek een persoonlijke behoefte is, die voortkomt uit haar innerlijke zelf: ze wil de val vermijden dat mensen zoals zij een natie vertegenwoordigen.

Ze wil niet als vaandeldrager gezien worden, want dat is niet haar bedoeling

Mashal zegt dat ze zich bevoorrecht voelt omdat ze heeft kunnen studeren. Maar ze wijst erop dat dit niet het lot is van de meeste Afghaanse vrouwen.

'Van 1970 tot de jaren negentig,' legt ze uit, 'was er een evolutie van vrouwelijke kunstenaars in Afghanistan, een soort gouden eeuw. De Afghaanse kunst werd sterk beïnvloed door de Indiase kunst.

Tot de eerste komst van de Taliban, die duurde van 94 tot 2000.

Een absurde situatie, aangezien met de terugkeer van de Taliban muziek verboden is, dat zelfs Afghanen die buiten leven zoals jij, niet de volledige perceptie hebben van deze absurde situatie.

Maar Mashal stelt ook dat het onmogelijk is dat de muziek uitsterft: 'deze muziek heeft gewoon een diaspora, ze ontwikkelt zich buiten het land. Zal dit voldoende zijn om te voorkomen dat deze kunst uitsterft?'.

De president van Spazio SpadoniLuigi grijpt in op deze vraag en zegt in de microfoon: 'In Afghanistan hebben we geen project en het is heel moeilijk om een project te maken, maar het is geweldig om te weten dat er kunstenaars zijn die dit doen. Als we bij elkaar komen, kunnen we mooie dingen doen voor dit thema'.

En met dit tweede sprankje hoop eindigde de bijeenkomst.