Die liefde heeft nooit opgehouden mijn leven te overspoelen
Door het idee dat wij de goede en de goede mensen zijn om te draaien, vertellen we in deze column wanneer we “barmhartig” zijn geweest
Want alleen door de liefde te ontdekken, kunnen we haar teruggeven. In feite moeten we, naast het doen van de werken van barmhartigheid, leren ze te ontvangen en te erkennen.
(door Ivano Lanzafame)
Gods stilte in ons leven is een teken van Zijn immense vertrouwen in ons. Want Hij wacht geduldig op onze reactie op Zijn liefde. Dat zei Zijn Eminentie Kardinaal Kurt Koch, Prefect van het Dicasterie voor de Bevordering van de Christelijke Eenheid, een paar dagen geleden, die naar Battipaglia kwam voor een evenement. En het is waar, ik kan daarvan getuigen.
Tijdens mijn studententijd was ik een jongeman zoals velen: nieuwsgierig en open voor de wereld, gretig om me in het leven te storten, en onverschillig voor de zweem van nostalgie naar een verleden vol zekerheden.
De zoektocht naar mijn identiteit en mijn plek in de wereld duwde me echter op kronkelige paden en zonder het te beseffen liet ik me leegzuigen door wat anderen leek te vervullen. Na een paar jaar zag ik in de spiegel een buitenstaander, ontmoedigd door steriel entertainment, eerder verontrust dan gerustgesteld door "zo doen ze het allemaal."
Maar in mij werd het soms benauwende verlangen naar een ‘meer’, dat ik nog geen naam kon geven, steeds sterker.
Dat verlangen gaf mij de moed om een maand lang alleen door Europa te reizen, op zoek naar de schoonheid en het wezenlijke dat ik was verloren.
Tijdens dat avontuurlijke intermezzo Ik begon een dorst (een roep?) te voelen naar bovennatuurlijke dingen en besloot mijn reis met een paar dagen te verlengen door te stoppen in … Lourdes!
Zo, voor die grot, in de stilte van tijdloze contemplatie,
Ik hoorde een onmiskenbaar gefluister, de zekerheid dat vanaf dat moment een nieuwe fase in mijn leven begon. Nu wist ik waar ik naar moest zoeken: God!
Volgend jaar, in Tanzania, bij de diocesane missie in Catania, mijn geboorteplaats, heb ik ervaren een andere fase van mijn bekeringDankzij die periode van dienstbaarheid en het volle leven, bestaande uit eenvoudige vreugden en contact met armoede, was mijn gebed dieper geworden, als een intieme dialoog waarin op elk van mijn vragen het antwoord echter altijd hetzelfde was: "Ik hou van je! Ik vertrouw je!"
Het was het Jubeljaar 2000 en dat Liefde nooit ophield mijn leven te vullen, te overspoelen en te overweldigen: tot het punt dat ik het op alle mogelijke manieren met anderen moest delen.
Eerst alleen met mijn voormalige “snackmaatjes”, geschokt door mijn verandering. En zo verder tot hier, gedurende 25 jaar, door 3 prachtige jaren van dienst in de Missionaire Jeugdbeweging van de Pauselijke Missiewerken.
En dan in het gezin, op het werk, bij vrienden, in de zorg voor zieken.
Niet langer bang voor stilte, Ik scheid mezelf nooit af van de bron van Liefde door de sacramenten en het dagelijks bidden van de Heilige Rozenkrans.
Bron en afbeelding
Beeld