Brief uit Myanmar | “Hoe kunnen we weer hoop krijgen?”
Een brief van pater Piero Masolo (PIME) uit zijn tijd als missionaris in Myanmar, onder vervolgde christenen
door vader Piero Masolo (PIME)
Beste vrienden, beste vrienden,
Hier is een krachtige oproep voor vrede van de aartsbisschop van Yangon, kardinaal Charles Bo:
“Laten we samen in solidariteit knielen en de Almachtige smeken om de duisternis van het conflict te verdrijven en een nieuwe dageraad van hoop en harmonie in te luiden.”
“Laten we in onze vurige gebeden de angstige kreten van de onschuldigen, de tranen van de onderdrukten en de verbrijzelde dromen niet over het hoofd zien
van degenen die in het kruisvuur van de gevechten terechtkomen, vooral onze jeugd.
“Wij staan achter paus Franciscus als hij landen oproept om de valse aantrekkingskracht van geweld af te zweren en de transformerende kracht van vrede te omarmen.”
Vandaag de dag, terwijl we getuige zijn van de verwoestende tol van conflicten, zelfs in het land van Jezus, in Oekraïne en in ons eigen land,
we verheffen onze stemmen in vurig gebed voor vrede. We smeken de Almachtige om ons de goddelijke gave van vrede te schenken die in ons is gegoten
rechtvaardigheid, die ons naar een betere toekomst leidt.”
“Laten we de overvloedige menselijke hulpbronnen waarmee ons land is begiftigd, verheerlijken en ze laten bloeien in plaats van ze te laten verwelken te midden van de onrust van oorlog. Investeren in de volgende generatie betekent investeren in blijvende vrede. Shanthi, Shalom, Vrede, Salaam.”
Ik denk dat één beeld u een idee kan geven van de complexiteit van de burgeroorlog die we momenteel meemaken.
Het is dit borduurwerk van felle vissen op zwarte stof: elke vis draagt zijn eigen schoonheid met zich mee, die nog meer tot zijn recht komt tegen de donkere achtergrond.
Ik was verbaasd over de veerkracht waarover iedereen die ik ontmoette beschikte.
Hoe werd het water zo donker? Werd de situatie zo verwarrend, ingewikkeld, moeilijk?
"You're dumb as a brick" is de gewoonte, en oncommunicatie is een van de grote problemen van deze situatie: kan ik vertrouwen? Zal ik worden gemonitord, bespied?
Een oorlog betekent niet alleen doden en gewonden, maar ook heel veel trauma:
van de behoefte om te ontsnappen, te vluchten om te overleven, tot de scheiding van je familie;
tot het onvermogen om te werken; tot het onvermogen om de studie voort te zetten;
van de armoede die ontstaat door de galopperende inflatie tot de devaluatie van de munt,
tot het gebrek aan elektriciteit gedurende vele uren per dag;
van de moeilijkheid om van de ene naar de andere plek in het land te verhuizen
niet alleen vanwege de vele oorlogsgebieden
maar ook omdat er vaak een tekort aan benzine is en mensen te voet… of op de fiets!
Hoeveel angst zie je in de ogen van mensen, hoeveel onzekerheid over je toekomst, vooral bij jongeren, en tegelijkertijd hoeveel kracht schuilt er in het gewoon voortzetten van een normaal leven op dagelijkse basis.
Hoeveel haat en woede over de vele onrechtvaardigheden die ons treffend wordt soms gezien bij mensen die van nature vriendelijk en vrolijk zijn.
De opstanding van Jezus heeft in dit alles veel te zeggen: Hoe kunnen we nog hopen?
Ik denk dat van ons de geestkracht wordt gevraagd om hoop te hebben, ondanks alle bewijzen van kwaad, en om elk sprankje licht te kunnen zien, hoe klein ook.
Ik ben in deze houding geholpen door een schrijfproject dat mij enige tijd geleden werd voorgesteld: het vertellen over de Italianen die in Birma aankwamen en hier de afgelopen 800 jaar leefden: van de mythische reis van Marco Polo tot de vorige eeuw.
Onder hen bevinden zich vooral missionarissen: uiteraard de PIME, die er al sinds 1868 is, maar vóór ons waren dat de Oblaten van Turijn en de Barnabieten.
De laatsten waren ware pioniers: aan hen danken we het eerste Birmees-Latijns-Portugese woordenboek, de eerste Bijbelboeken die in het Birmees vertaald werden en de eerste catechismus.
Ze werden geconfronteerd met allerlei moeilijkheden, zeer lange reizen, oorlogen, onrecht en verraad. Velen stierven jong, na slechts een paar jaar missie, sommigen zijn martelaren. Toch bleven ze zaaien en … de lokale kerk is er vandaag!
Het doet me stilstaan bij de gedachte dat ik een dwerg ben op de schouders van reuzen, onderdeel van een verhaal dat veel groter is dan ik en wij.
Een verhaal waarin we een paar stappen zetten, vertrouwend op de Heer en Hem alles laten volbrengen wat Hij ons inspireert te doen en na te laten.
Bron en afbeelding
- spazio + spadoni
- Vader Piero Masolo