Annamaria Amarante: Het ontkende zelf
Machtsmisbruik in het godgewijde leven
Een meeslepende reflectie op het godgewijde leven en misbruik binnen religieuze gemeenschappen. In ‘The Denied Self’ deelt Annamaria Amarante haar persoonlijke getuigenis en analyseert ze de diepe wortels van een complex probleem. Door middel van een open en scherpe dialoog onderzoekt ze de dynamiek van macht, de behoefte aan hernieuwde spiritualiteit en het pad naar genezing en bekering.
Hieronder vindt u een interview met auteur Annamaria Amarante.
Wat was de oorsprong van het boek
Dit boek is ontstaan uit de geleefde ervaring als vrouw, toegewijd en lid van een gemeenschap die het drama van seksueel misbruik, geweten en macht in haar eigen lichaam heeft gekend en meegemaakt. Ik beschouw mezelf als een secundair slachtoffer van deze misstanden, dat wil zeggen, een van degenen die niet persoonlijk het trauma van seksueel misbruik heeft geleden, maar die meer dan vijftien jaar in een gemeenschapscontext heeft geleefd waarin misbruikpraktijken zo vaak voorkomen en zo ingeburgerd zijn dat ze zelfs in mijn ogen normaal lijken. Tegelijkertijd kon ik juist binnen de Missionaire Gemeenschap van Villaregia groeien en rijpen in mijn geloof en bewustzijn van mijn missionaire roeping. Ik heb in deze kerkelijke ruimte een levend en vruchtbaar charisma en een manier van leven gevonden die voortkomt uit een authentiek gemeenschapsleven, die beide mijn bloei en de volheid van mijn leven mogelijk hebben gemaakt en nog steeds bevorderen.
Dit boek is precies uit deze ervaring geboren: de pijnlijke ervaring van misbruik en de hoopvolle ervaring van een gemeenschap die in de voetsporen van Jezus wil treden en zelfs de wonden uit het verleden als voorzienig wil aangrijpen om bij te dragen aan de vorming van een Kerk die nederiger is, zich meer bewust van haar eigen kleinheid, die er meer van overtuigd is dat broederschap de enige mogelijke weg is.
Waarom een boek over misbruik in het godgewijde leven?
Er wordt al een aantal jaren voortdurend nagedacht over het fenomeen misbruik in de Kerk, maar steeds minder in de vorm van seksueel misbruik van kinderen en adolescenten, wat ongetwijfeld het meest dramatische en verontrustende gezicht ervan vertegenwoordigt. De kwestie van misbruik van volwassenen is op de achtergrond gebleven en is pas sinds kort onderwerp van discussie geworden, waarbij de dynamiek wordt vastgelegd die alle vormen van misbruik gemeen hebben, maar ook de eigen kenmerken ervan en, bovenal, een systemische trend die moet worden verdiept en gethematiseerd. en verteld in zijn complexiteit.
Hetzelfde kan gezegd worden over misbruik binnen het godgewijde leven: er is nog steeds een gebrek aan betrouwbare gegevens om de omvang van dit fenomeen te begrijpen, maar onderzoek dat al in verschillende landen is uitgevoerd spreekt van een ondergedompelde realiteit waarbij zowel nieuwe gemeenschappen als bewegingen en religieuze instituten betrokken zijn. hebben een eeuwenlange geschiedenis achter de rug. Er moet echter nog veel onderzoek worden gedaan om de interacties tussen verschillende vormen van misbruik te onderzoeken en om te begrijpen welke theologische/spirituele elementen, relationele modi en institutionele praktijken vernieuwd moeten worden om het godgewijde leven trouw te laten zijn aan zijn evangelische mandaat.
Hoe kun je misbruik binnen de Kerk voorkomen?
Geconfronteerd met een dergelijk complex vraagstuk geloof ik niet dat het mogelijk is één enkel pad te identificeren dat effectieve preventie kan garanderen. Er zijn op zijn minst drie paden die we moeten oversteken: die van een heldere en vernieuwde visie vanuit theologisch en spiritueel gezichtspunt, de weg van nieuwe verhoudingen die meer gekenmerkt worden door broederschap, ministerialiteit en synodaliteit, en tenslotte de weg van een herziening van institutionele structuren en dynamiek die ook op normatief niveau de bekering en vernieuwing vertalen die in veel kerkelijke realiteiten al aan het werk zijn.
Waarom alles afhankelijk is van macht
Macht is het vermogen dat wij mensen hebben om de werkelijkheid te veranderen, om in deze wereld op te treden en er een bewoonbare en veilige plek van te maken. Maar het is ook de macht om een ander te overweldigen en hem of haar tot slaaf te maken voor ons eigen belang of voor belangen die anders zijn dan die van de persoon tegenover mij. Het is niet de macht die misbruik veroorzaakt, maar het gebruik ervan: wanneer deze wordt getransformeerd van ‘macht om te handelen, te creëren, te bereiken’ naar ‘macht over anderen, over dingen, over de gemeenschap’, dan bevinden we ons al in de aanwezigheid van een kwetsbare dynamiek die misbruik genereert.
Hoe is het mogelijk om de ervaring in de christelijke gemeenschap te herkaderen?
Ik geloof dat het de eerste plicht is om erover te praten, om de kwestie met transparantie en diepgang aan te pakken, zonder ons te beperken tot defensieve of beperkende standpunten. Het is niet voldoende om ons te beperken tot de emotionele beroering in het licht van de explosie van het schandaal, noch is het voldoende om ons te beperken tot de pars destruens die beweren duidelijk te kunnen onderscheiden welke kerkelijke realiteiten als misbruik moeten worden beschouwd en welke niet. . Er is behoefte aan wederopbouw, een echte pars construens die begint bij het luisteren naar de slachtoffers en hun verhaal om samen de juiste manieren te zoeken om het vertrouwen en de hoop te herstellen. Een gezicht van de Kerk dat zich meer bewust is van haar eigen kwetsbaarheden en om deze reden nederiger is en openstaat voor confrontatie: ik geloof dat dit de enige manier is om zelfs het drama van misbruik te herlezen vanuit een ‘perspectief van de Wederopstanding’.