“Alsof het vandaag is” | Verhalen uit Muhanga 6

Uit het dagboek van pater Giovanni Piumatti tijdens zijn tijd in Muhanga (Noord-Kivu). Beschouwingen die nog steeds actueel zijn.

Afrika leert ons over rechtvaardigheid, wat gelijkheid en delen betekent

Er zijn de grote feiten die voorbijkomen in de berichtgeving op tv en in de krant. Syrië, chemische wapens, Costa Concordia, schieten op het hoofdkwartier van de mariniers, Obama, de Olympische Spelen in Japan, de alomtegenwoordige bal; allemaal in hetzelfde vliegtuig.
En er is het leven dat voorbij stroomt, langzaam en verborgen, soms sterker, ons overweldigend of ons vasthoudend aan een geïmproviseerde boom, het leven dat God gelijk aanbiedt aan iedereen...

Concetta is terug: om onze kleine maatschappij-gemeenschap te herstructureren. Iemand bereidt zich voor op de komende maanden. Hier gaan veel jonge mannen en mannen naar Musigha waar een heuvel is uitgehold, op zoek naar goud; ze komen van overal, ze zijn met meer dan 15 duizend.

Ze laten de velden links liggen, proberen hun geluk. Ze worden ingehuurd door Butembo-handelaren, door degenen die een geweer en wat macht hebben - door iedereen die een beetje geld heeft en hen vier tot vijf maanden kan voeden, dan delen ze de schat, als die gevonden kan worden.

Muhanga is klein; maar zoals u weet is het onderdeel van het grote geheel dat onder verschillende namen gaat: Kivu, grote meren, coltan. Natuurlijke hulpbronnen, centrale ligging in Afrika, oorlog die al twintig lange jaren duurt.

Wat zo pijnlijk is, is om al deze jonge gezinnen in hun eigen huis te zien wonen, bijna zoals degenen die op Lampedusa landen. Met grote waardigheid en zoveel lijden.

Terwijl ik dit schrijf, komt Nostal, een vriendelijke 6-jarige, het huis binnen, gevolgd door Katembo en Samì, die jonger zijn. Ik pak een koekje dat Concetta gisteren heeft gebakken en geef het aan Nostal; expres maar één, gewoon om te zien wat er gebeurt. Niets bijzonders: Nostal geeft geen kik, breekt het en geeft het aan Katembo, ziet dat het misschien te klein is en breekt hem nog een stuk, dan nog een stuk dat hij aan Samì geeft.

Dus ik sta op en neem nog twee koekjes, een voor Katembo en een voor Samì. Samì pakt en gaat naar buiten (ik zie niet wat hij daar van plan is), Katembo staat hier en knabbelt aan zijn koekje. Nostal kijkt vrolijk naar Katembo die het hele koekje heeft gekregen, eet haar kleine kruimeltje op dat ze nog had, lacht met die twee sluwe ogen (en dat is ze echt!)… en is zo dolgelukkig.

Ze is zo dolgelukkig, met een verdeling van de stukken die zeker onlogisch en irrationeel is, niet wiskundig,
maar het is nostalgische gerechtigheid, prachtig.

Op televisie praten we vaak over de Amerikaanse rechtspraak…de Franse rechtspraak…de Italiaanse rechtspraak; en hier heb ik de Afrikaanse rechtspraak voor me: wat een mysterie!

In het evangelie las ik over een meester die aan het eind van de dag de arbeiders betaalde die op verschillende tijden kwamen werken.

Nog een gerechtigheid: heel vreemd, zelfs van God. Nu ben ik alleen met Nostal; hij geeft me een vertrouwen: – Ik wil naar jou – waar? – Naar jou, naar Italië – om wat te doen? – Om je moeder te zien.

Kijk, hij wil ook naar Italië. Maar iemand is er bang voor.

(Pater Piumatti, 18 september 2013

(Pater Piumatti, 18 september 2013)

Lees eerdere artikelen

Bron en afbeelding

G. Piumatti, Muhanga. Parole e story d'Afrika, p. 280