“Alsof het vandaag is” | Verhalen uit Muhanga 1

Uit het dagboek van pater Giovanni Piumatti tijdens zijn tijd in Muhanga (Noord-Kivu). Beschouwingen die nog steeds actueel zijn.

Excuseer ons.

Ik denk dat dit het eerste woord is dat ik moet zeggen. Te veel stilte laten is een fout!

Vooral als we ervoor kiezen om de stem van de stemlozen te zijn; in dit geval Afrika.

Vooral als er al teveel mensen zwijgen terwijl ze eigenlijk zouden moeten spreken.

Vooral wanneer de paar woorden die we zeggen ze voor ons manipuleren en ze dubbelzinnig maken.

Ik vertel ze bijvoorbeeld hoe het leven is in Congo, of je vertelt ze over het Afrika dat je hier hebt gezien, en ze worden allemaal veroordelend over vluchtelingen die op de vlucht zijn voor de oorlog: “…35 euro per dag! …ze hebben altijd hun mobiele telefoon in hun handen! …ze stelen onze banen!”

Sorry, maar wat heeft dat te maken met Sister Africa; die zuster die we aan u willen voorstellen, alleen omdat u haar volledig negeert? Wat hebben die zinnen te maken met de chaos die we hier hebben, met de mensen van Muhanga, met het lijden van Kivu, wat heeft het te maken met de schepen???

Kunnen mensen de realiteit niet eens meer lezen? We lezen de kranten alsof het de Bijbel is. We kijken naar het nieuws-tv (die kruimels die voorbijgaan) zoals kinderen naar tekenfilms kijken.

Ik zeg dit niet om mijn stilte te rechtvaardigen. Sterker nog, het verergert mijn-onze stilte.

Bron en afbeelding

G. Piumatti, Muhanga. Parole e story d'Afrika, pp. 432-433.