“Ik ben een genadegever omdat mijn leven een geschenk is geweest”
Artikel door Fr. Vito Vacca, fidei donum van het bisdom Rome in Palestina, Jordanië en Qatar keerde terug na de pandemie
Door het idee dat wij de goede en de goede mensen zijn om te draaien, vertellen we in deze column wanneer we “barmhartig” zijn geweest
Want alleen door de liefde te ontdekken, kunnen we haar teruggeven. In feite moeten we, naast het doen van de werken van barmhartigheid, leren ze te ontvangen en te erkennen.
(door pater Vito Vacca)
Nu ik de leeftijd van 80 gepasseerd ben, vraag ik mij af: hoe wil ik de rest van mijn leven doorbrengen?
De eerste gedachte is dat de “rest van mijn dagen” wel eens heel kort zou kunnen zijn, en ik moet sowieso voor onbepaalde tijd een aantal beslissingen nemen. Ik zou ervoor kunnen kiezen om met pensioen te gaan in het huis van mijn vader, omringd door een prachtig park met allerlei bomen … Of een huis dat ook is uitgerust voor ouderen en dat ook veiligheid biedt voor de zorg die ik nodig zou kunnen hebben.
Eén ding is voor mij duidelijk: leven om gezond en comfortabel te zijn
“genieten van welverdiende rust en pensioen” voldoet mij niet.
Ik zie het als een verleiding: “Het gaat goed, dank u wel! Ik heb huisvesting verzekerd, ik kan nog steeds wat diensten verrichten en ik mis niets: ik kan nog steeds rondlopen, lezen en interessante programma’s kijken, uitstapjes maken naar plekken waar ik nostalgisch over word.”
Het is niet de verleiding van een comfortabel burgerlijk leven, of van wereldse verlangens, waarvan ik weet dat ze mij nergens brengen, maar van een rustig leven waarin ruimte is voor enige zekerheid.
Dit zou geen slecht verlangen zijn, maar ik besef dat de tijd verstrijkt en de ouderdom vordert en ik nog maar weinig tijd heb. Ik word misschien wel ziek en sterf binnenkort, en ik vraag me af:
Wat zou het nut zijn om een paar jaar in alle rust door te brengen met als enige doel om beter te worden?
Nee, dit is niet het einde van het leven van een zendeling!
Het enige idee dat voor mij zinvol is, is om tot het einde in volle dienst te blijven: beschikbaar blijven om niet te doen wat ik leuk vind, maar wat er van mij gevraagd wordt tot het einde.
Ik heb immers altijd ervaren dat de keuzes die aan de Heer worden overgelaten, in alle opzichten de beste zijn!
Dit zou meer in overeenstemming zijn met mijn vorige leven, dat – daar ben ik van overtuigd –
een van de mooiste levens,
met de moeilijkheden die het met zich meebrengt, maar vooral met de onvergelijkelijke genaden die ik onverdiend heb ontvangen.
Ik kon met vreugde zeggen, net als de oude Simeon: “Laat nu uw dienaar in vrede gaan, Heer, overeenkomstig uw woord”, dankbaar voor de manier waarop mijn leven is verlopen. 
is gebleken.
Ik herinner me met dankbaarheid de jaren die ik als leraar op Palestijnse scholen heb doorgebracht, de hulp aan arme mensen of mensen in nood en het handenarbeid waar nodig, de kleine coöperaties die ik heb kunnen oprichten voor mensen die werk nodig hadden, de bouw van benodigde gebouwen voor gemeenschappen en voetbalvelden voor scholen en jongeren, catechese en spirituele activiteiten voor lokale gemeenschappen en multiculturele immigrantengemeenschappen.
Ik heb parochies geleid in Italië, Palestina, Jordanië en Qatar en heb reizende missies uitgevoerd in het Midden-Oosten.
Na 10 jaar als parochiepriester in Rome en de opbouw van de kerk en parochieomgevingen vertrok ik weer naar het buitenland als een “Fidei Donum” naar Palestina, Jordanië en de Golfstaten. Meer onvergetelijke jaren en nieuwe onverwachte ervaringen volgden.
De verschillende fasen van mijn missie waren geen geschenk dat ik wilde geven
maar een geschenk dat aan mij is gegeven.
Jezus' belofte van honderdvoudigheid werd zelfs vanuit fysiek oogpunt vervuld: Ik heb altijd de nodige dingen en mooie momenten gehad, heb een goede gezondheid gehad en had geen behoefte aan diëten en sportscholen, bepaalde gemakken en behoeften die voor veel mensen onmisbaar zijn geworden …
Door op een missiereis te gaan, kon iktalen spreken en mensen ontmoetenom een wereldburger te worden en leer dat de mens centraal staat in alles: voorbij rassen en culturen, vaderlanden en kunstmatige grenzen, sociale klassen en religies.
Juist wanneer zoveel vrienden mij vertellen dat ik genoeg gedaan heb en nu welverdiend rustiger kan uitrusten en van de juiste rust kan genieten, vraag ik mij af:
kan de verkondiging van het evangelie een tijddienst zijn
en kon ik met pensioen gaan alsof ik een vak had uitgeoefend?
Hoe kan ik met pensioen gaan om uit te rusten, terwijl mijn hele leven draaide om ‘waar de nood het hoogst is’?
Het is waar dat ik in werkelijkheid veel dingen niet met zuivere geest heb gedaan, maar alleen voor mijn eigen plezier, of om de waardering en achting van anderen te krijgen, om een morele plicht te vervullen of om verdienste te hebben. Maar toch heb ik een vol leven geleid.
De afgelopen jaren heeft de zendingservaring mij de mogelijkheid gegeven om op een actieve en creatieve manier te leven. Ik moet de Heer danken voor de prachtige evangelisatiegebieden die Hij mij heeft gegeven.
Ik hoef van niemand dank te ontvangen, maar ik wil iedereen bedanken, omdat iedereen een geschenk voor mij is geweest. Bovenal moet ik de Heer bedanken, ervan overtuigd dat zonder Hem had ik niets kunnen doen.
Ondanks dat alles voel ik bijna een afkeer om “een gepensioneerde te zijn,” ook al zou het, zoals ze zeggen, meer dan legitiem en gepast zijn. Maar wat is het nut van met pensioen gaan na een leven vol missie?
Ik heb nog veel minder zin om te luisteren naar de stem van de “lekenleraren van het leven” die mij vertellen: “treed op! Het leven is de evolutie van materiële elementen die elkaar opvolgen in dit universum zonder einde en zonder finishlijn. Wees tevreden om te genieten van een moment van dit leven van jou, want het vliegt snel voorbij en er is niets wat je eraan kunt doen. Geef je over: je kennis, de genegenheden die je hebt gekweekt en de acties die je hebt uitgevoerd zijn een ademtocht zonder toekomst. Je zult er niet meer zijn en je verleden is een ongeluk geweest.”
Dat zou niet redelijk zijn! Het is niet redelijk om een God te negeren die mij zo'n vol en rijk leven heeft gegeven, en van wie ik geloof dat Hij een toekomst van eeuwig heden net zo echt zal maken als zijn. Het zelf van elke man is onderdeel van een God die voor hem een relatie van eeuwige liefde en geluk heeft ontworpen. Mijn leven zal verlicht worden in plaats van geannuleerd, het zal beoordeeld en gezuiverd worden, en mijn persoon zal voortbestaan omdat het is gecreëerd door Iemand die ik kan ontmoeten in een omhelzing van volledig geluk.
Wat daarentegen zo zwaar op mij zou drukken, zou zijn dat ik mezelf niet nuttig zou kunnen maken en de verzorger zou moeten zijn. Aan de andere kant staan, de kant van degenen die het nodig hebben, is moeilijker dan aan de kant staan van degenen die helpen.
Ziekte en zwakte accepteren, anderen je laten helpen
zou misschien wel de grootste uitdaging en missie zijn.
Maar ik weet niet of ik het als een geschenk zou kunnen leven. Ik heb veel gedaan, maar ik weet heel goed dat het belangrijkste niet het doen is, maar de nederigheid en liefde waarmee het gedaan wordt. Ik heb vaak alleen mezelf gezocht, zelfs in het doen van goed, trots dat ik het kan doen, en God weet dat ik een pad van afdaling en zuivering van hart nodig heb.
Er is iets wat ik vandaag de dag belangrijker vind dan wat dan ook: Ik besef dat het leven voorbijgaat en dat er niets anders dan God voor mij overblijft. Over een paar jaar kan ik misschien niet meer gezond zijn, niet meer nuttig zijn, en dan komt de tijd om alles achter te laten. Zal ik het banket van het Koninkrijk van God binnengaan?
Ik ben een wonderdoener omdat ik een toegewijd leven heb,
Ik ben een genade-gever
omdat mijn leven een geschenk is geweest en omdat ik vergeven ben voor de toe-eigening ervan.
Ik beschouw mezelf als gezegend omdat op de plaatsen waar ik mijn missie heb uitgevoerd, de genade van Jezus aan mij verscheen,
een vervulde en gehumaniseerde man, die voor mij het pad van het leven uitstippelde.
Maar het leven eindigt niet met pensioen: het kan nog meer geloof en moed, meer toewijding en zuiverder offer vereisen. En het kan nog kostbaarder zijn.
Bron
Beeld
- Foto door pixabay (pexels)