7. Pater Luigi Pieretti, een van de eerste fd's van Lucca | Brief aan de gemeenschap van Torre del Lago
Vervolg het verhaal van het missionaire leven van pater. Luigi Pieretti, fidei donum van het bisdom Lucca in Brazilië
Er zijn iets meer dan twee weken verstreken sinds de dag van zijn installatie in de parochie van Santa Inés: het is 27 augustus 1979 en de volgende dag keert pater Sirio terug naar Italië.
Pater Luigi Pieretti maakt van de gelegenheid gebruik om een brief te schrijven aan familieleden en vrienden in Torre del Lago. We hebben het over bijna 50 jaar geleden... In die tijd was er nog geen Whatsapp en moest men wachten op de tijd van de postkantoren, in de hoop dat de bezorging succesvol zou zijn. Daarom was het versturen van je eigen tekst via iemand de beste en veiligste manier.
Hier is de tekst:
“Het is 10 uur op 27 augustus 1979. Morgen keert Don Sirio terug naar Italië. Ik maak van deze gelegenheid gebruik om groeten te sturen aan allen die dicht bij mij zijn geweest en staan met hun genegenheid en gebeden” […].
De lijst met mensen die we moeten herinneren en bedanken is, zoals hij zegt, erg lang, dus hebben we de vrijheid genomen om deze in te korten.
“Maar als ik niet iedereen kan begroeten, sta me dan toe om degenen te herinneren met wie ik het meest nauw heb geleefd in deze jaren van Torrelaga-leven. Allereerst de priesters van de parochie: pater Fosco en pater Piero, met hun huishoudster Luisa: aan hen gaat een grote en blijvende dank. De deelnemers van de verschillende parochieorganisaties: de catechistengroep, St. Vincent's, Caritas, Misericordia, de muziekgroep, Katholieke Actie, de seniorengroep, de tienergroep en de jeugdgroep.
Een speciale groet aan de Missionary Group met wie ik, naast vriendschap, een toewijding aan de Derde Wereld deelde en door wie ik mijn missionaire roeping heb laten rijpen. Ik herinner mij jullie allemaal: Gianfranco en Bruna, Giuseppe en Daniela, Antonio en Anna, Roberto en Cinzia, Franco en Mirta, Antonio en Luiza, Viviano en Morena en Tullio.”
Als je dit leest, komt zijn diepe verbondenheid met de gemeenschap die hij achterliet en zijn genegenheid voor elke vriend en medewerker naar boven. Hij zegt echter niet alleen gedag, bedankt, maar stimuleert ze, herinnert ze aan hun missionaire toewijding.
“Blijf altijd werken om een stimulans te zijn voor de hele gemeenschap. Je moet ook proberen de groep te vergroten door meer mensen uit te nodigen. Ik wil jullie allemaal bedanken dat jullie er voor mij waren op de dag dat ik naar Brazilië vertrok: Mario en Michela, Vittorio en Grazia, Renzo en Linda, Mario en Luciana, Maria Montorzi, Don Rolando, Don Sergio van Ancona en Don Piero. De herinnering aan dat moment is nog steeds springlevend in mijn gedachten.
En het is vooral aan jou, met wie ik zeer sterke momenten van gebed en vriendschap heb gedeeld met Tezé en Fiáno, dat ik deze laatste boodschap stuur: Ik heb jullie als broers en vrienden gevoeld en ik weet zeker dat deze verbintenis voor altijd heel sterk zal blijven. Ik wens jullie een constante groei in geloof, vriendschap en liefde toe, en aan mij de toewijding van mijn constante herinnering in gebed.”
Op dit punt in de brief is zijn verslag van de nieuwe realiteit interessant. Zijn beschrijving van de plaatsen en situaties is opvallend, maar ook zijn hernieuwde besef van zijn roeping en aanwezigheid.
“Zoals je je kunt voorstellen, waren dit zeer intense en interessante dagen. Ik bevond me in een nieuwe realiteit vanuit vele perspectieven. Ik beperk me tot het bespreken van twee aspecten.
Wat mij het meest trof, was de situatie van armoede in de wijken Salvador in Bahia en Rio Branco in Acre. Duizenden mensen leven in extreme nood: zonder fatsoenlijke huisvesting, zonder water, zonder elektriciteit, zonder werk, zonder voedsel, zonder hygiëne, zonder scholing en soms zonder waardigheid.
Geconfronteerd met deze realiteit voelde ik een sterk verlangen om te delen en te worstelen om deze onevenwichtigheden te overwinnen. Ik voelde hoezeer het Evangelie en Gods liefde nodig zijn als de enige echte oplossing voor menselijke problemen.
Ik besefte nog meer hoe belangrijk het is om te getuigen van het geloof van een christen en een priester, en ik dankte God dat Hij mij had geroepen om beide te zijn.
De tweede realiteit die ik wil benadrukken is de levendigheid van de christelijke gemeenschap van deze prelatuur van Akko en Purus waar ik nu ben. In deze zeven dagen van mijn verblijf in Rio Branco heb ik al de gelegenheid gehad om verschillende gemeenschappen te bezoeken die deel uitmaken van de parochie van Santa Ines of andere parochies.
In deze gemeenschappen, geleid en bezield door leken, ademt men het verlangen naar het Evangelie, de vreugde van de ontdekking van Christus, de sfeer van enthousiasme en betrokkenheid van de eerste christelijke gemeenschappen.
Ik hoop en bid tot de Heer, en u bidt ook met mij, dat ik naast wat ik voor dit volk kan doen, vooral datgene mag verwelkomen wat leeft, waar is en diep is in de menselijke en christelijke gevoelens, waarvan dit volk van de armen leeft en getuigt, zodat ook ik, met Gods genade, hier elke dag meer en meer een ware discipel van Jezus kan zijn.”
Pater Louis zal deze brief afsluiten met nog meer groeten en dankbetuigingen, maar wat het meest indruk op hem maakt, is zijn voortdurende uitnodiging om overal ter wereld missionaris te zijn.