
R όπως Θυμηθείτε
Ποια γλώσσα «μιλούν» οι ιεραπόστολοι; Το δικό τους είναι ένα αλφάβητο ελέους, με γράμματα που δίνουν ζωή στις λέξεις και δημιουργούν έργα
«Παντίρι, ουνακούμπουκα ή σίκου ουακάτι ουλιποφίκα χάπα Μπαράκα;»
(Πατέρα, θυμάσαι εκείνη τη μέρα που έφτασες στον Μπαράκα;)». Έτσι μου μίλησε ο Mwenebatu, δάσκαλος γυμνασίου και υπεύθυνος για τη νεολαία σε αυτήν την ενορία στο Νότιο Κίβου, ΛΔΚ του Κονγκό.
Του απάντησα ότι οι αναμνήσεις μου δεν ήταν πολύ ξεκάθαρες. Σίγουρα είχαν κι άλλα, γιατί όταν έρχεται ένας ξένος, μια μγκένη, αμέσως τετραγωνίζεται από την κορυφή ως τα νύχια.
Και συνέχισε λέγοντας ότι με είχαν δει κάπως άκομψο (αδέξιο θα έλεγα), και στο να χαιρετίζω κόσμο και στο να μιλάω.
Είχα προσγειωθεί σε έναν άλλο κόσμο και δεν ήξερα πώς να φερθώ. Σιγά-σιγά, καθώς άκουγα, άρχισαν να αναδύονται κάποιες αναμνήσεις. Σίγουρα, είχα σπουδάσει Kiswahili για 3 μήνες στο Bukavu, στο Mission House, αλλά τώρα έπρεπε να το κάνω πράξη.
Εννοώ, το «jambo» (γεια σου) και το «habari gani;» (πώς είσαι;) ήταν ξεκάθαρα. Τα υπόλοιπα έπρεπε να τα προσθέτω μέρα με τη μέρα. Ήδη μπορούσα να δω τα μάτια των παιδιών να με κοιτούν και να γελούν με πλήρη όρεξη, σχεδόν συγκαταβατικά, εμένα που ερχόμουν από την Bulaya (Ευρώπη).
Μέρα με τη μέρα, όμως, είχαν τόση υπομονή, μαζί με τους μεγάλους, και νομίζω ότι τα κατάφερα.
Ακόμα και τις πρώτες ομιλίες στην εκκλησία, τις έγραφα και τις διάβαζα. Μετά, σιγά σιγά, άρχισα να είμαι πιο “à l'aise” (άνετος) και μου ήταν εύκολο να τους μιλήσω. Αλλά υπάρχει πάντα μια αρχή σε όλα τα πράγματα και δεν πρέπει να αποθαρρύνεται κανείς.
Μετά, το πρώτο ταξίδι με πλοίο, αχ αυτό το θυμάμαι, μου μένει.
Δεν ήταν το καινούργιο, αλλά είχε ήδη κάνει τόσα πολλά ταξίδια και δεν ήταν εύκολο να βρίσκεσαι σε αυτό μαζί με ανθρώπους που ζητούσαν μια βόλτα μαζί με τις αποσκευές….
Έπρεπε να είσαι άνετος, παρόλο που τα κύματα διασκέδαζαν ασκώντας πίεση στο στομάχι μας. Στη συνέχεια, όταν έφτανα στην ακτή, έβαζα τα πόδια μου καλά στην άμμο για να βεβαιωθώ ότι βρισκόμουν σε στερεό έδαφος. Το πιο όμορφο όμως ήταν η θέα που απολαύσαμε στις ακτές, τις παραλίες ακόμα και κροκόδειλους και ιπποπόταμους να μας παρακολουθούν με ενδιαφέρον….
Κάτι άλλο που θυμάμαι ακριβώς ήταν εκείνη τη μέρα που ήρθε να ψάξει ο πρόεδρος της τοπικής ομοσπονδίας ποδοσφαίρου
ένα σφύριγμα, γιατί το είχαν χάσει. Ήταν Κυριακή και έγινε παιχνίδι.
Του είπα ότι το είχα (όντας διαιτητής) και ότι αν ήθελε, θα μπορούσα να διαιτητεύσω και το παιχνίδι. Είπε, έγινε.
Έβαλα τη στολή μου και μπήκα στο γήπεδο, που ήταν κολλημένος στην εκκλησία της ενορίας.
Όλοι έμειναν έκπληκτοι με αυτή την εμφάνιση. Λίγο όμως χρειάστηκε για να συνειδητοποιήσουν οι παίκτες, όπως λένε σήμερα, ότι η μουσική είχε αλλάξει. Ίσως, να με φοβόντουσαν λίγο. Γεγονός είναι ότι το παιχνίδι κύλησε ομαλά και στο τέλος ήρθαν όλοι να με συγχαρούν.
Εν ολίγοις, από εκείνη την ημέρα ξεκίνησε και η διαιτητική μου καριέρα μέχρι που έγινα περιφερειακός εκπαιδευτής διαιτητών.
Τώρα, οι αναμνήσεις έρχονται σωρεία. Δεν ξέρω ποιο να ακολουθήσω πια. Συναντήσεις με ανθρώπους στα σπίτια τους, στα χωριά με έκαναν να σκεφτώ πολύ. Βλέποντάς τους να μοχθούν στον ήλιο για να σκίσουν το χώμα από το έδαφος για να καλλιεργήσουν μανιόκα και άλλα λαχανικά, ή στο
το απόγευμα καθώς πήγαιναν για ψάρεμα…ή δεν μπορούσαν να αντιδράσουν στις αδικίες των διαφόρων αρχών που υποτίθεται ότι
έπρεπε να τους βοηθήσουν…
Όλα αυτά δημιουργούσαν ερωτήματα στα οποία δεν ήξερα πώς να δώσω απαντήσεις. Ωστόσο, μαζί με τους άλλους συναδέλφους, προσπαθούσαμε να τους ενθαρρύνουμε, να τους παροτρύνουμε να μην τα παρατήσουν, να ζητήσουμε και τη βοήθεια του Θεού για να αγωνιστούμε για έναν δίκαιο κόσμο.
Είχαμε έρθει να τους δώσουμε ένα χέρι και, αν χρειαστεί, ακόμη και τη ζωή τους, όπως οι ιεραπόστολοι που σκοτώθηκαν το 1964 και θάφτηκαν πίσω από το βωμό της ενοριακής εκκλησίας.
Τα πράγματα δεν αλλάζουν σε μια στιγμή. Χρειάζεται υπομονή και επιμονή. Ήμασταν εκεί και το κουράγιο τους μας έδωσε δύναμη, μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι μαζί θα μπορούσαμε να ονειρευόμαστε κάτι όμορφο, σαν αυτόν τον ήλιο που κατέβαινε αργά κάθε απόγευμα για να αποκοιμηθεί ανάμεσα στα νερά της λίμνης Τανγκανίκα.
Πηγή
- Ο πατέρας Ολιβιέρο Φέρο
Εικόνα
- Εικόνα που δημιουργήθηκε ψηφιακά από spazio + spadoni