Ιωβηλαίο στην Ιερά Γραφή
Ανάλυση της γέννησης του Ιωβηλαίου και αναφορά στη Γραφή
«Θα μετρήσετε επτά εβδομάδες ετών, δηλαδή επτά επί επτά χρόνια. Αυτές οι επτά εβδομάδες των ετών θα είναι περίοδος σαράντα εννέα ετών. Τη δέκατη ημέρα του έβδομου μήνα, θα κάνετε τον ήχο του ηχώ κόρνας; την ημέρα της εξιλέωσης θα κάνετε το κέρας να αντηχεί σε ολόκληρη τη γη.
Θα πρέπει κήρυξε άγιο το πεντηκοστό έτος και διακηρύσσουν απελευθέρωση στη γη για όλους τους κατοίκους της. Θα είναι ένα εορτή για σένα? ο καθένας σας θα επιστρέψει στην περιουσία του και στην οικογένειά του.
Το πεντηκοστό έτος θα είναι α εορτή για σένα? ούτε θα σπείρεις ούτε θα θερίσεις ό,τι θα βγάλουν τα χωράφια, ούτε θα τρυγήσεις από τα αμπέλια που δεν έχουν κλαδευτεί. Γιατί είναι α εορτή: θα είναι άγιος σε σένα; μπορείτε, ωστόσο, να φάτε τα προϊόντα που θα δώσουν τα χωράφια.
Σε αυτό το έτος εορτή ο καθένας θα επιστρέψει στην περιουσία του. Όταν πουλάς κάτι στον διπλανό σου ή όταν αγοράζεις κάτι από τον διπλανό σου, μην αφήνεις κανέναν να αδικήσει τον αδερφό του.
Θα προσαρμόσετε την αγορά που κάνετε από τον γείτονά σας ανάλογα με τον αριθμό των ετών από το τελευταίο ιωβηλαίο: θα σας πουλήσει ανάλογα με τα χρόνια της συγκομιδής. Όσο περισσότερα χρόνια απομένουν, τόσο περισσότερο θα αυξήσετε την τιμή. Όσο λιγότερα είναι τα χρόνια, τόσο περισσότερο θα χαμηλώσετε την τιμή, γιατί θα σας πουλήσει το άθροισμα των σοδειών.
Κανένας σας να μην καταπιέζει τον πλησίον του. να φοβάσαι τον Θεό σου, γιατί εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός σου» (Λευιτικό 25:8-17).
Γένεση
Σύμφωνα με το Κεφάλαιο 4 του βιβλίου της Γένεσης, ο βιβλικός πατριάρχης Λάμεχ, απόγονος του Κάιν, είχε δύο γιους: Γιαμπάλ, θεωρείται ο γενάρχης όλων των νομάδων κτηνοτρόφων (Βεδουίνων που ζούσαν σε σκηνές) και Yubal ο αδελφός του, που θεωρείται ο πρώτος που εφηύρε πνευστά, φτιαγμένα από κέρατα κριαριών (shofàr).
Γιόμπελ (προφέρεται Yòvel) στα εβραϊκά σημαίνει ακριβέστερα το κριάρι, και συγκεκριμένα τα κέρατα του κριαριού. Όπως είναι προφανές, η λέξη Jubilee προέρχεται από αυτό το όργανο και τον ιδιαίτερο ήχο του, καθώς συνδέθηκε με ένα ειδικό γεγονός που σηματοδότησε την αρχή ενός έτους «χάρης» (Ησαΐας 61), ενός έτους ανάπαυσης, ανάπαυσης, σε ένα η κοινωνία είναι ακόμα πολύ δεμένη με τη γη, τους ρυθμούς και τα προϊόντα της.
Όταν το απόσπασμα του Λευιτικού μιλά για ένα έτος «απελευθέρωσης» (deror), σημαίνει την ικανότητα να ρέει ελεύθερα, όπως ένα ρυάκι του οποίου τα φράγματα αφαιρούνται ή ένα άλογο που αφήνεται να τρέξει ελεύθερο.
Όπως κάθε εβδομάδα πρέπει να έχει την ημέρα της ανάπαυσης (σαμπάτ), όταν σταματάμε από τη δουλειά για να αφοσιωθούμε στην οικογένεια, στον εαυτό μας, στη σχέση μας με τον Θεό στον οποίο οφείλουμε όλη μας την ευτυχία, έτσι και κάθε επτά χρόνια ο εβραϊκός νόμος μιλάει για ένα «σαββατικό έτος» και κάθε 49 χρόνια ενός συγκεκριμένου έτους: το Ιωβηλαίο.
Γεωργία και γεωργία
Τώρα και εμείς καλούμαστε να ξαναβρούμε τη σοφία αυτών των διατάξεων. Όσοι ασχολούνται με τη γεωργία ξέρουν ότι η γη χρειάζεται και οξυγόνο, ξεκούραση. Αν την εκμεταλλευόμαστε πάντα και διαρκώς, οι καρποί που μας δίνει είναι όλο και λιγότεροι. Ας μην μιλήσουμε για τη δύσκολη κουβέντα για την περιουσία: στο πεντηκοστό έτος, όλοι μπορούσαν να εξαργυρώσουν την χαμένη οικογενειακή περιουσία, μπορούσαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους, σκλάβοι να επιστρέψουν ελεύθεροι.
Το κείμενο αναφοράς είναι εδώ Δευτερονόμιο κεφάλαιο 15, στο οποίο η Βίβλος μας καλεί να «αναστέλλετε το δικαίωμα πάνω σε αυτό που είναι δικό σας», δηλαδή να συγχωρεί χρέη. Μεγάλη διδασκαλία που μας καλεί να απελευθερωθούμε και να πολεμήσουμε την απληστία, την αχαλίνωτη επιθυμία να συσσωρεύσουμε, χωρίς καν να ξέρουμε αν μπορούμε να απολαύσουμε με ασφάλεια τον καρπό τόσου μόχθου.
Δεν γνωρίζουμε αν αυτοί οι νόμοι εφαρμόστηκαν πραγματικά ποτέ, αν και διακηρύχθηκαν επίσημα στο βιβλίο του Λευιτικού, το οποίο περισσότερο από κάθε άλλο στη Βίβλο τονίζει όχι μόνο τη νομοθεσία και τα νομικά όρια στα οποία πρέπει να κινηθεί κανείς, ως κοινωνία ανθρώπων , αλλά η ίδια η αγιότητα του Θεού:Να είσαι άγιος γιατί εγώ, ο Κύριος ο Θεός σου, είμαι άγιος. "
Από αυτές τις αρχαίες αρχαϊκές μορφές του Ιωβηλαίου, που σχετίζονται με τη γη, τη γεωργία και τη γεωργία, ακόμη και στον εβραϊκό κόσμο υπήρξε μια μεταγενέστερη φάση. Το βρίσκουμε σε ένα βιβλίο όπου ήδη μιλά για έναν λαό του Ισραήλ εξόριστο, στη διασπορά, δηλαδή διάσπαρτο σε διάφορα έθνη του κόσμου.
Είναι η προφητεία του βιβλίου του Ο Daniel στο κεφάλαιο 9. Εδώ ο νεαρός Δανιήλ, με τη βοήθεια του αρχαγγέλου Γαβριήλ, αναλογίζεται τα λόγια του προφήτη Ιερεμία, ο οποίος είχε μιλήσει για μια περίοδο 70 ετών για την απελευθέρωση του Ισραήλ, που απελάθηκε στη Βαβυλώνα.
Το κείμενο ερμηνεύεται ως «70 εβδομάδες ετών», ή 490 χρόνια. Ο προφήτης Δανιήλ λέγεται από τον αρχάγγελο: μια εποχή "εβδομήντα εβδομάδες για τον λαό σου και για την αγία σου πόλη, βάλε τέλος στην ασέβεια, να βάλεις σφραγίδες στις αμαρτίες, να εξιλεώσεις την ανομία, να θεμελιώσεις αιώνια δικαιοσύνη, να σφραγίσεις όραμα και προφητεία και να χρίσεις τα Άγια των Αγίων(Δανιήλ 9:24).
Καινή Διαθήκη
Είναι ένα μυστηριώδες κείμενο, το οποίο περιλαμβάνεται στην Καινή Διαθήκη από το τελευταίο βιβλίο που μας έδωσε η χριστιανική παράδοση, το Αποκάλυψη του Ιωάννη.
Ωστόσο, αυτό το «μυστήριο» θα μπορούσε να γίνει απλό αν αναλογιστούμε ότι από αμνημονεύτων χρόνων, σύμφωνα με την εβραϊκή βιβλική πνευματικότητα, ο ανθρώπινος χρόνος χωρίστηκε όχι σε δεκαετίες (όπως έκαναν οι Ρωμαίοι) αλλά σε περιόδους επτά ημερών, οι οποίες, με τα πολλαπλάσια ( 49 ή 490) εξακολουθούν να υποδεικνύουν ότι εμείς οι άνθρωποι πρέπει να βάλουμε διαλείμματα στην εποχή μας, να αφιερώσουμε χρόνο για να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε αποκλειστικά την παροχή τροφής (πράγματα που είναι εξάλλου κάτι παραπάνω από θεμιτά), σταματήστε να σκεφτόμαστε την εκμετάλλευση του γείτονά μας και τον παράνομο πλουτισμό για να βρούμε χαρά (iubileum στα λατινικά από το jubilee), ευτυχία, ειρήνη στη ζωή μας και στις ζωές των γύρω μας, επίσης χάρη σε συγκεκριμένες χειρονομίες αλληλεγγύης με τους λιγότερο τυχερούς, της συγχώρεσης και της συγχώρεσης, της απελευθέρωσης και της ειρήνης.
Ωστόσο, πρέπει να περιμένουμε μέχρι το έτος 1300 για μια κωδικοποίηση στον χριστιανικό κόσμο μιας γιορτής όπως το βιβλικό ιωβηλαίο έτος. Αρχικά σαρώνονταν κάθε εκατό χρόνια, φτάνοντας στα σημερινά 25 για το συνηθισμένο Ιωβηλαίο (υπάρχουν και έκτακτα). Αμέσως ονομάστηκε, όπως ήδη στο κείμενο του Λευιτικού, α ιερό έτος.
Στη βιβλική νοοτροπία, το «άγιο» υποδηλώνει κάτι ή κάποιον «ξεχωριστό», διαφορετικό από το καθημερινό, το φερικό. Ένας χώρος, ένας τόπος, ένας χρόνος, ένας άνθρωπος «χωρισμένος» από όλα αυτά που δεν είναι η πληρότητα της ευτυχίας για την οποία δημιουργηθήκαμε εμείς οι άνθρωποι.
Στη διάκριση –σύμφωνα και πάλι με τη Βίβλο– ζει η δημιουργία μας: η δυνατότητα της ανθρώπινης ζωής βασίζεται ακριβώς στο νόμο του χωρισμού (φως και σκοτάδι, λόγος και σιωπή, άντρας και γυναίκα, καλό και κακό κ.λπ.). Χωρίς αυτό, όλα θα ήταν μπερδεμένα, και οποιαδήποτε απόπειρα σύγχυσης σημαίνει επιστροφή στο αρχέγονο χάος, όπου δεν υπάρχει δυνατότητα ζωής, τουλάχιστον μια γαλήνια, όμορφη, γαλήνια, χαρούμενη και φωτεινή ζωή.
Ο ίδιος ο Ιησούς, στη συναγωγή της Ναζαρέτ (σύμφωνα με τον ευαγγελιστή Λουκά), βγαίνει από την ανωνυμία του ξυλουργείου του και ξεκινά τη δημόσια ζωή του αναγγέλλοντας ως «εκπληρωμένο» μέσα του τη λέξη που προέρχεται από το κείμενο του Ησαΐα που προτείνεται κατά την ανάγνωση, «Ήρθα να φέρω χαρμόσυνα νέα στους φτωχούς, να διακηρύξω την απελευθέρωση στους αιχμαλώτους και την ανάκτηση της όρασης στους τυφλούς, για να ελευθερώσει τους καταπιεσμένους, και να κηρύξει το έτος της εύνοιας του Κυρίου» (Λουκάς 4:16-21). Εμείς οι Χριστιανοί μπορούμε δικαίως να πούμε ότι το Ιωβηλαίο συμπίπτει με τον ερχομό και τη δράση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στη γη.
Από αυτές τις λίγες λέξεις, μπορούμε, επομένως, να δούμε μόνο κάτι από τον εξαιρετικό πλούτο νοημάτων που συμπυκνώνεται στον όρο Ιωβηλαίο και στη χρονιά που πρόκειται να ξεκινήσουμε.
Μια χρονιά που η λέξη κλειδί είναι για άλλη μια φορά Ελεος. Ο Λευιτικός μίλησε για ένα έτος «εξιλέωσης», έναν όρο που συνήθως συνδέουμε με κάποια μορφή μαστίγωσης του εαυτού μας, μια βουτιά στη μετάνοια κάποιου. Αν και η μετάνοια παραμένει ένα σημαντικό συστατικό της ανθρώπινης ζωής, εντούτοις, ο αρχικός όρος αναφέρεται στο «κάλυμμα» (κιπούρ) που εκτελεί ο Θεός σε σχέση με την αδυναμία μας και την αποτυχία μας να ανταποκριθούμε στο σημάδι (αμαρτία).
Έτος του Θεού έλεος, λοιπόν, προς εμάς και έλεος ανάμεσά μας οι άνθρωποι, που καλούνται να συγχωρήσουμε ο ένας τον άλλον όπως ο Θεός συγχωρεί όλους εμάς. Ένα έτος κατά το οποίο να αφαιρέσουμε (ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε να το κάνουμε) ό,τι εμποδίζει την ελεύθερη πορεία μας προς τον Κύριο Ιησού, το Πάσχα μας, την απελευθέρωσή μας, το «Ιωβηλαίο» μας, τη χαρά και το φως μας.
Πηγή
Εικόνα
- Δημιουργήθηκε ψηφιακά από spazio + spadoni