Κυριακή I Έτος έλευσης Γ
Γερ 33,14-16; 1 Ts 3,12-4,2; Lc 21,25-28.34-36
Το αποκαλυπτικό είδος (από απο-καλουπτεινη = s-veil, αφαιρέστε το πέπλο του μυστηρίου) είναι μια επανεξέταση των προφητικών ανακοινώσεων σχετικά με τις παρεμβάσεις του Θεού στην ιστορία.
Ο αποκαλυπτικός λόγος είναι ένας μεγάλος λόγος ελπίδας, που προκύπτει από την πεποίθηση ότι η ιστορία βαδίζει, υπό την καθοδήγηση του Θεού, προς μια πλήρη και τελική σωτηρία. Οι απογοητεύσεις και οι συνεχείς αντιφάσεις της ιστορίας δεν θα καταφέρουν ποτέ να καταρρίψουν αυτή τη βεβαιότητα. Αντίθετα, θα χρησιμεύσουν για να το εξαγνίσουν και θα διδάξουν ότι η σωτηρία είναι, πέρα από την παρούσα ύπαρξη, έργο του Θεού και όχι μόνο του ανθρώπου.
Ο αποκαλυπτικός λόγος καλεί τους πιστούς —που είναι τώρα Χριστιανοί παγιδευμένοι σε διωγμό και πικραμένοι από το μίσος του κόσμου— να ανανεώσουν την εμπιστοσύνη τους στην υπόσχεση του Θεού και να επιμείνουν στις επιλογές πίστης τους και να μην συμβιβαστούν: «ούτε μια τρίχα στο κεφάλι σας θα χαθεί."
Η ομιλία του Ιησού στο Λουκάς 21 είναι ένας ιστός από γεγονότα, αποκαλύψεις και προτροπές.
Αυτά τα γεγονότα –αιρέσεις, πόλεμοι, διωγμοί, κοσμικά φαινόμενα– δεν εξαντλούν το πανόραμα της ιστορίας και τις αντιφάσεις της, αλλά ο Ιησούς τα βλέπει ως τυπικές και επαναλαμβανόμενες καταστάσεις, καταστάσεις που ο μαθητής πρέπει να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει.
Όταν μιλάει για το τέλος του ήλιου, της σελήνης, των άστρων και των δυνάμεων του ουρανού (Ευαγγέλιο: Λκ 21:25-26) αναφέρεται στο τέλος κάθε ειδωλολατρίας, επειδή τα αστέρια και οι ουράνιες δυνάμεις θεωρούνταν θεοί: θα πάψουν να λατρευτείτε και ο θρίαμβος του Υιού του Ανθρώπου θα γίνει μάρτυρας,
Η λεξη Παρουσία διατρέχει όλη τη θεολογική σκέψη της Καινής Διαθήκης: εμφανίζεται είκοσι τέσσερις φορές, δεκατέσσερις από αυτές στα συγγράμματα του Παύλου (Δεύτερη Ανάγνωση: Α' Θεσ. 1). Στον ελληνικό κόσμο δηλώνει την άφιξη κάποιου, ιδιαίτερα την έλευση ενός εξαιρετικού προσώπου, όπως του αυτοκράτορα. Επιγραφή που βρέθηκε στην Τεγέα αναφέρει «Έτος 13 από το πρώτο Παρουσία του θεού Αδριανού στην Ελλάδα».
Στον εβραϊκό κόσμο ο όρος αποκτά θεολογική σημασία. Οι προφήτες μιλούν για μια συγκεκριμένη έλευση: είναι η «ημέρα του IHWH» (Αμ 5:18). αλλά ο Θεός έρχεται συνήθως στην ιστορία, στη λατρεία, στην αποκάλυψη του λόγου του. Εξακολουθούν να είναι οι προφήτες που αναγγέλλουν τη μελλοντική παρουσία του απογόνου του Δαβίδ, του Μεσσία, όπως ο Ιερεμίας στην Πρώτη Ανάγνωση (Ιερ 33:14-16). «Υιοθετημένο από τον αποκαλυπτικισμό, το θέμα παίρνει πιο ακριβή περιγράμματα και στη συνέχεια γίνεται λόγος για τον ερχομό του»ένα, σαν γιος ανθρώπου(Δαν 7:13). Είναι μια αποφασιστική έλευση, όπως επισημαίνει και ο μεταγενέστερος Ιουδαϊσμός, που το κάνει επαναλαμβανόμενο θέμα: είναι η τελική έλευση του Θεού ή του Μεσσία του στο τέλος της ιστορίας. Δεν είναι πλέον ερχομός, αλλά ο ερχομός” (M. Orsatti).
Αλλά τα Ευαγγέλια, ο Παύλος και η Αποκάλυψη μας λένε για μια πρώτη έλευση που κορυφώθηκε με τον θάνατο και την Ανάσταση του Ιησού, στην οποία ο κόσμος κρίθηκε, ο Σατανάς καταστράφηκε για πάντα και ο θάνατος νίκησε. Σηματοδότησε την αρχή της Βασιλείας, και κάθε πιστός στέκεται ήδη μπροστά στον θρόνο του Θεού τραγουδώντας τους επαίνους του. Ήδη σωθήκαμε, ήδη προφητικός, ιερατικός και βασιλικός λαός. Ήδη έχουμε νικήσει εν Χριστώ και οι δυνάμεις του κακού δεν μπορούν να κάνουν τίποτα εναντίον μας.
Αλλά στον παρόντα καιρό εξακολουθούμε να βιώνουμε δοκιμασία, πόνο, διωγμό, θάνατο, πτώση, αμαρτία. Ως εκ τούτου, γίνεται λόγος και για δεύτερη έλευση, όταν «ο ουρανός και η γη θα εξαφανιστούν» (Αποκ. 20:11) για τον καθένα μας.
Η Παρουσία στο Θεό έχει ήδη συμβεί στην ενσάρκωση του Υιού, αλλά ακόμα την περιμένουμε γιατί είμαστε ακόμα σκλάβοι του χρόνου. Αλλά στον θάνατό μας θα είμαστε για πάντα στον Θεό. Επιτέλους θα τον γνωρίσουμε. Ο θάνατος λοιπόν θα είναι η όμορφη στιγμή που ο Θεός θα έρθει για να είμαστε μαζί του για πάντα. Είναι ο θάνατός μας, για τον καθένα μας, η στιγμή της Παρουσίας του Κυρίου και με αυτή την έννοια πρέπει πρωτίστως να διαβαστεί όλη η αποκαλυπτική γραμματεία που μιλάει για τη δεύτερη παρουσία του Κυρίου. Είναι τη στιγμή του θανάτου μας που ο Θεός θα μας συναντήσει οριστικά.
Για τον πιστό, τότε ο θάνατος δεν θα είναι τίποτα άλλο από το «φίλημα του Θεού». Όπως αφηγείται το ενδιάμεσο του θανάτου του Μωυσή, «Ο Θεός κατέβηκε από ψηλά για να πάρει την ψυχή του Μωυσή, συνοδευόμενος από τους υπηρέτες αγγέλους του… Ο Θεός είπε, «Μωυσή, κλείσε τα μάτια σου», και ο Μωυσής τα έκλεισε. «Βάλε τα χέρια σου στο στήθος σου» και έτσι έκανε. Τότε είπε: Πλησίασε τα πόδια σου, και ο Μωυσής τα πλησίασε. Τότε ο Άγιος, ευλογημένος να είναι, κάλεσε την ψυχή του Μωυσή, λέγοντάς της: «Κόρη μου…, τώρα ήρθε το τέλος σου. Φύγε, μην καθυστερείς! «…Και ο Θεός φίλησε τον Μωυσή και πήρε την ψυχή του με ένα φιλί στο στόμα του» (Debarin Rabbh, 11:8-10).
Αν η μοίρα μας είναι να είναι τέτοια χαρά και τέτοια ομορφιά, τόσο πολύ που φοβόμαστε τον θάνατο! Ο πιστός γνωρίζει ότι ο θάνατος είναι μόνο ένα πέρασμα στην ευλογημένη ζωή. Ευλογημένα λοιπόν και τα γηρατειά, που είναι η ώρα που μας φέρνει πιο κοντά στο τέρμα, στον πολυπόθητο στόχο, στην τελική συνάντηση με τον Κύριο!