
Ευαγγέλιο για την Κυριακή 19 Ιανουαρίου: Ιωάννης 2:1-11
Ο γάμος στην Κανά
1 Τρεις μέρες αργότερα έγινε ένας γάμος στην Κανά της Γαλιλαίας και η μητέρα του Ιησού ήταν εκεί. 2 Στο γάμο ήταν καλεσμένος και ο Ιησούς με τους μαθητές του. 3 Στο μεταξύ, αφού στερήθηκε κρασί, η μητέρα του Ιησού του είπε: «Δεν έχουν άλλο κρασί». 4 Και ο Ιησούς απάντησε: «Τι σχέση έχω με σένα, γυναίκα; Η ώρα μου δεν έχει έρθει ακόμα». 5 Η μητέρα του είπε στους υπηρέτες: «Κάντε ό,τι σας πει».
6 Εκεί υπήρχαν έξι πέτρινα πιθάρια για τον καθαρισμό των Εβραίων, που το καθένα περιείχε δύο ή τρία βαρέλια. 7 Και ο Ιησούς τους είπε: «Γεμίστε τα πιθάρια με νερό». και τα γέμισαν ως το χείλος. 8 Τους είπε πάλι: «Τώρα τραβήξτε και φέρτε λίγο στον κύριο του τραπεζιού». Και του έφεραν μερικά. 9 Και όταν δοκίμασε το νερό που είχε γίνει κρασί, ο τραπεζίτης, που δεν ήξερε από πού προερχόταν (αλλά οι υπηρέτες που έβγαλαν το νερό ήξεραν), φώναξε τον γαμπρό 10 και του είπε: «Όλοι σερβίρουν καλό κρασί από την αρχή και, όταν είναι λίγο άχαροι, λιγότερο καλό κρασί. εσύ, όμως, έχεις κρατήσει το καλό κρασί μέχρι τώρα». 11 Έτσι ο Ιησούς άρχισε τα θαύματά του στην Κανά της Γαλιλαίας, φανέρωσε τη δόξα του και οι μαθητές του πίστεψαν σε αυτόν.Ιν 2: 1-11
Αγαπητοί αδελφοί και αδέρφια της Misericordia, είμαι ο Carlo Miglietta, γιατρός, βιβλιολόγος, λαϊκός, σύζυγος, πατέρας και παππούς (www.buonabibbiaatutti.it). Επίσης σήμερα μοιράζομαι μαζί σας έναν σύντομο διαλογισμό σκέψης για το Ευαγγέλιο, με ιδιαίτερη αναφορά στο θέμα του έλεος.
Η Εκκλησία ως νύφη του Χριστού
Ο ευαγγελιστής Ιωάννης μιλάει για την Εκκλησία με διάφορους συμβολισμούς. Αλλά για αυτόν η Εκκλησία είναι πρώτα και κύρια η Νύμφη του Μεσσία. Ήδη η Παλαιά Διαθήκη είχε εκφράσει τη σχέση αγάπης μεταξύ του Θεού και του λαού του μέσω της γαμήλιας μεταφοράς: ο Θεός είναι ο εραστής, ο αρραβωνιαστικός, ο γαμπρός και ο Ισραήλ ο αγαπημένος, ο αρραβωνιασμένος, η νύφη. Στην εικόνα του γάμου, ωστόσο, δεν δηλώνεται μόνο η σχέση αγάπης μεταξύ του Θεού και του λαού του, αλλά και η «berit» - διαθήκη του με τον Ισραήλ, η τελική και επίσημη διαθήκη, ο αμοιβαίος όρκος πίστης (Ως 2:15-22. 3:1-3. Ο γάμος γίνεται έτσι μυστήριο (η λέξη «sacramentum» σημαίνει «σημάδι») μιας πραγματικότητας που την υπερβαίνει, προφητεία του Θεού και της διαθήκης του με τον άνθρωπο.
Το πρώτο θαύμα που έκανε ο Ιησούς, η μετατροπή του νερού σε κρασί στον γάμο στην Κανά (Ιω. 2:1-12), εμπίπτει στο λογοτεχνικό είδος των «προφητικών ενεργειών», δηλαδή στις χειρονομίες που συνηθίζουν να κάνουν οι προφήτες. για να εκφράσουν ένα μήνυμα (Ιερ. 13:1-14· 19· 24· 27-28:10· Ιεζ. 3:24-5:17· Ζαχ.
Στην Κανά πρωταγωνιστές δεν είναι η νύφη και ο γαμπρός: η νύφη δεν αναφέρεται καν. Στην Κανά ο γάμος γιορτάζεται μεταξύ του Μεσσιανικού Νυμφίου και της Νύφης του, που εκπροσωπούνται από τη Μαρία και τους μαθητές. «Ο σκοπός του «σημείου» της Κανά είναι να «φανερώσει τη δόξα του Ιησού», δηλαδή την καινοτομία του μηνύματός του: ο Θεός που ανακοινώνει είναι ένας Θεός που δεν είναι ξένος, αλλά ο Νυμφίος που καλεί στο γάμο της διαθήκης ολόκληρη η ανθρωπότητα εδώ εκπροσωπούμενη από τους μαθητές που είναι οι εγγυητές του «σημείου» της Κανά της Γαλιλαίας» (π. Φαρινέλλα). Στην πραγματικότητα, μία από τις σταθερές εικόνες της Παλαιάς Διαθήκης για να εκφράσει τη χαρά της Μεσσιανικής έλευσης είναι η αφθονία του κρασιού (Αμ 9:13-14· Ωσ 14:8· Γεν. 49:10-12· Γλ 2:24· 4: 18· Ησ 25:6). Μάλιστα, η ελληνική απόκρυφη Αποκάλυψη του Βαρούχ γράφει: «Η γη θα δώσει τους καρπούς της δέκα χιλιάδες φορές, και σε ένα κλήμα θα υπάρχουν χίλια κλαδιά, και ένα κλαδί θα κάνει χίλιες συστάδες, και ένα σύμπλεγμα θα κάνει χίλια. σταφύλια, και ένα μούρο θα κάνει μια κορώνα κρασιού (σημ. επιμ.: περίπου 450 λίτρα). Και όσοι πεινούσαν θα χαρούν και, ωστόσο, θα βλέπουν θαύματα κάθε μέρα… Και θα γίνει εκείνη την ώρα: η κατάθεση μάννας θα κατέβει πάλι από ψηλά και εκείνα τα χρόνια θα τρώνε από αυτό γιατί είναι αυτοί. που έχουν έρθει στην εκπλήρωση του χρόνου. Και θα συμβεί μετά από αυτό: όταν ο καιρός της έλευσης του χρισμένου θα είναι πλήρης και θα επιστρέψει με δόξα, τότε όλοι όσοι είχαν κοιμηθεί με την ελπίδα του θα αναστηθούν… Οι ψυχές των δικαίων θα βγουν έξω, και το πλήθος των ψυχών θα φανεί μαζί σε μια συνέλευση μιας κατανόησης… Διότι θα γνωρίσουν ότι ήρθε η ώρα για την οποία λέγεται: είναι η εκπλήρωση των καιρών». Στην Κάνα ο Ιησούς προμηθεύεται ως εκ θαύματος τετρακόσια ογδόντα έως επτακόσια είκοσι λίτρα κρασί, πραγματικά λίγο για ένα απλό γαμήλιο γλέντι! Οι μαθητές καταλαβαίνουν ότι είναι ο Μεσσίας-Σύζυγος των εσχάτων καιρών, συγκαλώντας την εσχατολογική συνέλευση των εκλεκτών. Όπως λέει ο Αυγουστίνος, «ο Χριστός…είναι ο γαμπρός του γάμου στην Κανά, στον οποίο ειπώθηκε: «Κρατήσατε το καλό κρασί μέχρι τώρα». Ο Χριστός, μάλιστα, είχε κρατήσει το καλό κρασί μέχρι τώρα, ότι είναι το Ευαγγέλιό του». Στα εβραϊκά, το κρασί λέγεται «yayìn», του οποίου τα σύμφωνα (y – y – n) αντιστοιχούν στον αριθμό 70 (10 + 10 + 50), δηλαδή στον αριθμό των εθνών της γης σύμφωνα με τον Ιουδαϊσμό: το Ευαγγέλιο είναι ακριβώς καθολική, όλοι καλούνται στη συνέλευση των εκλεκτών.
Το Άσμα Ασμάτων χρησιμοποιεί τη μεταφορά του κρασιού οκτώ φορές για να εκφράσει τη φλογερή αγάπη μεταξύ του Νυμφίου και της Νύφης (Χρ. 1:2,4· 2:4· 4:10· 5:1· 7:3,10· 8. :2). Ο Ιησούς είναι ο Νυμφίος, και τέτοιος θα κηρυχτεί από τον Βαπτιστή (Ιω. 3:29).
Η Cana προέρχεται από το "qanah", που σημαίνει "να αποκτώ", αλλά όταν έχει ως θέμα τον Θεό, επίσης "να δημιουργεί" (Γένεση 14:22· Εξ 15:16· Δευτ. 32:6· Παρ 8:22· βλ. Is 43:21, Sl 78:54. Το γεγονός λαμβάνει χώρα «την τρίτη ημέρα» (Ιω. 139:13), όπως ακριβώς «την τρίτη ημέρα» είχε γίνει η Σιναϊτική θεοφάνεια (Εξ 2:1). Τα λόγια της Μαρίας, «Κάνε ό,τι σου πει» (Ιωάν. 19:11) θυμίζουν την υπόσχεση του Ισραήλ στο Σινά, «Ό,τι είπε ο Κύριος, θα το κάνουμε!» (Εξ 2:4). Τα έξι «πέτρινα» πιθάρια (Ιωάν. 19:8) θυμίζουν τα «πέτρινα» τραπέζια (Εξ 2:6· 31:18· 32:15) στα οποία είναι σκαλισμένος ο Νόμος του Σινά. «Στην Κανά ο Ιησούς «δημιουργεί» τους νέους ανθρώπους των μαθητών του. είναι οι «αρχετυπικοί πρώτοι καρποί» της μεσσιανικής κοινότητας, που θεμελιώθηκε στην πίστη στον Χριστό. Η Κανά, όπως το Σινά, είναι η «αρχέ» μιας νέας δημιουργίας, η οποία βρίσκεται σε ευθυγράμμιση με τη δημιουργία της Γένεσης» (A. Serra) και τον λαό του Ισραήλ.
Γάμος μυστήριο της αγάπης του Χριστού για την Εκκλησία
Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας (61-63), που τον αποσπά από τα άμεσα προβλήματα, ο Παύλος γράφει τις επιστολές προς τους Φιλιππησίους (που κάπου, όμως, γύρω στο 56), στον Φιλήμονα, και ίσως το σχολείο του γράφει στους Κολοσσαείς και Εφεσίους. Τότε το «ekklesìa» δεν είναι πλέον η τοπική κοινωνία, όπως, με σπάνιες εξαιρέσεις, θεωρούνταν παλαιότερα από τον ίδιο, αλλά συλλογίζεται στο μυστήριο της καθολικότητας, της καθολικότητας.
«Δεν σχηματίζεται με την προσθήκη κοινοτήτων η συνολική Εκκλησία, όπως νοείται στο προτεσταντικό κίνημα, κατανοώντας κάθε μία από τις κοινότητες ως αυτόνομη και αυτογενετική. Μιλάω για εκκλησιασμό, έναν πειρασμό που γίνεται αισθητός σήμερα ακόμη και στην Καθολική Εκκλησία. Αντίθετα, κάθε κοινότητα, όσο μικρή κι αν είναι, αντλώντας την αξία της από το σύνολο της Εκκλησίας, την αντιπροσωπεύει όλα, ενσαρκώνει το Μυστήριο εκείνου του καλέσματος που ήταν τόσο παρόν στη συνείδηση των πρώτων Χριστιανών» (L. Giussani).
Οι τοπικές εκκλησίες όχι μόνο ενώνονται με κοινή πίστη και διατάγματα (Α' Κορ. 1:7· 17:11), αλλά αποτελούν πραγματικά μια μυστική ενότητα κοσμικών διαστάσεων (Κολ. 16:2· Εφεσ. 19:1· 23. :4): οι διάφορες κοινότητες σχηματίζουν τη μία Νύφη, ένας όρος που δηλώνει τόσο τη διαφορετικότητα όσο και την οικεία ένωση αγάπης με τον Νυμφίο, τον Χριστό.
Η επιστολή προς τους Εφεσίους (Εφ 5:26-27) παρουσιάζει τον ανθρώπινο γάμο ως εικόνα της σχέσης μεταξύ Χριστού και Εκκλησίας (Εφ 5:21-33): ο γάμος είναι «ένα μεγάλο μυστήριο…, σε σχέση με τον Χριστό και τον Εκκλησία!" (Εφ 5:32). Η προτροπή προς τους συζύγους, που παρεμβάλλεται σε αυτήν που είναι η κατ' εξοχήν εκκλησιαστική επιστολή, είναι για τον Παύλο μια σημαντική αφορμή ακριβώς για ένα νέο είδος προβληματισμού για την Εκκλησία.
«Μεγάλο μυστήριο» (Εφ 5:32) δεν είναι μόνο ότι ο Χριστός μας αγαπά ως τους πιο τρυφερούς συζύγους, αλλά και ότι ο γάμος καλείται να είναι σημάδι θεϊκής αγάπης για την Εκκλησία. Για να κατανοήσουμε τη σχέση του Χριστού με την Εκκλησία του, πρέπει να στοχαζόμαστε τη συζυγική αγάπη, η οποία της θείας αγάπης είναι μυστήριο, δηλαδή σημάδι, εικόνα, σύμφωνα με τη μεγάλη εβραϊκή παράδοση, την οποία εκπληρώνει ο Χριστός, ο εσχατολογικός Νυμφίος. Κάθε γάμος είναι μια προφητεία της αγάπης του Θεού. Από κάθε γάμο, από το πάθος του, την τρυφερότητά του, τις γλύκες του, τη ζεστασιά του, πρέπει να συλλάβουμε μικρά αλλά συγκεκριμένα σημάδια της Αγάπης του ίδιου του Θεού. Οι έρωτές μας είναι ίχνη, εμπειρίες και προσδοκίες του Θεού: για να φανταστούμε τη θεϊκή Αγάπη πρέπει να ξεκινήσουμε από τους έρωτές μας, προφανώς ανεβάζοντάς τους στην nη δύναμη.
«Η αμοιβαία σχέση μεταξύ συζύγων, συζύγων και συζύγων, πρέπει να γίνει κατανοητή από τους χριστιανούς κατ’ εικόνα της σχέσης μεταξύ Χριστού και Εκκλησίας» (Ιωάννης Παύλος Β΄). Ταυτόχρονα, «έχει κανείς την εντύπωση ότι ο Παύλος, μιλώντας για την πρώτη διαθήκη στην ανθρώπινη πραγματικότητα – μεταξύ συζύγων –, την πιο θεμελιώδη από όλες τις διαθήκες, θέλει να την επαναφέρει στη βαθιά της ρίζα, τη ρίζα που εξηγεί τα πάντα. και από την οποία πηγάζουν τα πάντα: η διαθήκη μεταξύ Χριστού και Εκκλησίας» (CM Martini).
«Αυτός ο συμβολισμός εκπληρώνεται πλήρως με διττή έννοια: πρώτα απ' όλα, στον Χριστό η ένωση μεταξύ Θεού και ανθρωπότητας γίνεται απτή, αφού ο Χριστός είναι το θέμα στο οποίο η θεότητα και η ανθρωπότητα παντρεύονται και ενώνονται αδιάσπαστα στον εαυτό Του Άνθρωπο-Θεό. Δεύτερον, ο Χριστός αναδεικνύεται σε μια μοναδική, πιστή, οικεία και αδιάλυτη σχέση με την κοινότητα των πιστών: την Εκκλησία. Η εικόνα της Νύφης που εφαρμόζεται στην Εκκλησία κάνει, λοιπόν, μια πλαστική αναφορά στην απόλυτη οικειότητα που υπάρχει ανάμεσα στον Χριστό και την Εκκλησία» (Σ.Τ. Σταντάντι).
Καλό Έλεος σε όλους!
Όποιος θέλει να διαβάσει μια πληρέστερη εξήγηση του κειμένου ή κάποιες ιδέες, παρακαλώ να με ρωτήσει στο migliettacarlo@gmail.com.