Ευαγγέλιο για την Κυριακή 05 Ιανουαρίου: Ιωάννης 1:1-18

II Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα

1 Στην αρχή ήταν ο Λόγος και ο Λόγος ήταν με τον Θεό και ο Λόγος ήταν ο Θεός. 2 Ήταν στην αρχή με τον Θεό: 3 όλα τα πράγματα έγιναν μέσω αυτού, και χωρίς αυτόν τίποτα δεν έγινε από όλα όσα υπάρχουν. 4 Μέσα του ήταν η ζωή, και η ζωή ήταν το φως των ανθρώπων. 5 το φως λάμπει στο σκοτάδι, αλλά το σκοτάδι δεν το έλαβε. 6 Ήρθε ένας άνθρωπος απεσταλμένος από τον Θεό, και το όνομά του ήταν Ιωάννης. 7 Ήρθε ως μάρτυρας για να δώσει μαρτυρία στο φως, για να πιστέψουν όλοι μέσω αυτού. 8 Δεν ήταν το φως, αλλά έπρεπε να δώσει μαρτυρία για το φως. 9 Το αληθινό φως ήρθε στον κόσμο, το φως που φωτίζει κάθε άνθρωπο. 10 Ήταν μέσα στον κόσμο, και ο κόσμος έγινε μέσω αυτού, αλλά ο κόσμος δεν τον αναγνώρισε. 11 Ήρθε ανάμεσα στους δικούς του, αλλά οι δικοί του δεν τον δέχτηκαν.

12 Σε όσους τον δέχτηκαν, όμως, έδωσε δύναμη να γίνουν παιδιά του Θεού: σε όσους πιστεύουν στο όνομά του, 13 που δεν γεννήθηκαν από αίμα, ούτε από το θέλημα της σάρκας, ούτε από το θέλημα του ανθρώπου, αλλά από τον Θεό. 14 Και ο Λόγος έγινε σάρκα και κατοίκησε ανάμεσά μας. και είδαμε τη δόξα του, δόξα σαν του μονογενούς του Πατρός, γεμάτη χάρη και αλήθεια. 15 Ο Ιωάννης δίνει μαρτυρία γι' αυτόν και φωνάζει: «Ιδού ο άνθρωπος για τον οποίο είπα: Αυτός που έρχεται μετά από εμένα πέρασε από μπροστά μου, επειδή ήταν πριν από εμένα». 16 Από την πληρότητά του όλοι λάβαμε και χάρη επί χάρη. 17 Διότι ο νόμος δόθηκε μέσω του Μωυσή, και η χάρη και η αλήθεια ήρθαν μέσω του Ιησού Χριστού. 18 Ο Θεός κανείς δεν τον είδε ποτέ: μόνο τον μονογενή Υιό, που είναι στους κόλπους του Πατέρα, τον αποκάλυψε.

Λουκ 2: 41-52

Αγαπητοί αδελφοί και αδέρφια της Misericordia, είμαι ο Carlo Miglietta, γιατρός, βιβλιολόγος, λαϊκός, σύζυγος, πατέρας και παππούς (www.buonabibbiaatutti.it). Επίσης σήμερα μοιράζομαι μαζί σας έναν σύντομο διαλογισμό σκέψης για το Ευαγγέλιο, με ιδιαίτερη αναφορά στο θέμα του έλεος.

Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ Ευαγγελίου του ΙΩΑΝΝΗ (Ιω. 1:1-18)

Ο Πρόλογος του Ευαγγελίου του Ιωάννη είναι ένα ελεύθερο ρυθμικό τραγούδι. Ο Αυγουστίνος και ο Χρυσόστομος σημειώνουν ότι είναι τόσο υψηλό που μόνο η θεία αποκάλυψη θα μπορούσε να το εκφράσει. Και για τον Γιάννη επιλέχθηκε ακριβώς το σύμβολο του αετού.

Η Δυτική Εκκλησία το χρησιμοποιούσε ως ευλογία για τους άρρωστους, τους νεοβαπτισμένους και στο τέλος της Λειτουργίας.

Υπήρξε πολλή συζήτηση αν είχε κάποια σχέση με το Ευαγγέλιο, αν ήταν προοίμιο, περίληψη, περίληψη ή απλώς διατύπωση του κερίγματος με ελληνιστικούς όρους για να κερδίσει τους Έλληνες αναγνώστες.

Είναι πιθανώς ένας ανεξάρτητος χριστολογικός ύμνος από την κοινότητα των Ιωαννίνων (βλ. άλλους ύμνους στο Φιλ 2:6-11· Κολ 1:15-20· Εβρ. 1:2-5· Τιμ 3:16), που επαναχρησιμοποιήθηκε για να χρησιμεύσει ως εισαγωγή στο Ευαγγέλιο.

Structure

Ανάμεσα στις διάφορες πιθανές δομές, υπενθυμίζουμε τη σπειροειδή δομή: κάθε κύκλος ασχολείται με το θέμα στο σύνολό του, αλλά οι επόμενοι κύκλοι το εμβαθύνουν, το κάνουν πιο ακριβές.

Αλλά ίσως πιο διεγερτική είναι η χιασματική δομή που προτείνει ο Boismard.

Ο πρόλογος είναι το άσμα των Θεοφανείων του Θεού στον Λόγο που έρχεται στον κόσμο και επιστρέφει στον Πατέρα, που είναι ο πυρήνας του Ευαγγελίου, όπως εξηγείται στο Ιωάννη 16:28-29.

Αυτή η κάθοδος και η ανάβαση αναπτύσσονται συμμετρικά σε συγκεκριμένες ιστορικές στιγμές.

1. Ο αιώνιος Λόγος στρέφεται προς τον Θεό: Α (εδ.1-2) και Α' (εδ.18)

2. Η ιστορία της σωτηρίας λαμβάνει χώρα στο πλαίσιο της παλαιάς διαθήκης (Β, Γ, Δ: στ. 3-8) και της νέας (Β', Γ', Δ': στ. 15-17).

3. Ο πυρήνας είναι η ενσάρκωση του Λόγου (Ε – Ε': στ. 9-11 Ε 14), σκοπός του οποίου είναι να μας κάνει παιδιά του Θεού (ΣΤ: στ. 12-13).

Ο Willeuse διακρίνει τρεις στιγμές σε αυτό:

1) Πριν την έξοδο: ο Λόγος ήταν στραμμένος προς τον Θεό.

2) Η έξοδος: κατέβηκε στο σκοτάδι, ήρθε στον κόσμο, ήταν στον κόσμο, ήρθε ανάμεσα στους ανθρώπους του, έστησε τη σκηνή του ανάμεσά μας.

3) Μετά την έξοδο: Ο Ιησούς Χριστός στρέφεται προς τον Πατέρα.

Εξήγηση

Ο Πρόλογος αναγγέλλει την τρισδιάστατη θεολογία του Ιωάννη: αποκάλυψη-πίστη-σωτηρία.

ΕΙΔΙΚΑ:

1. Ο αποκαλυπτικός Λόγος

Ο λόγος του Θεού (Dabar IHWH) θεωρείται ως πρόσωπο στα Is 55:10-11 και Wis 18:15-16.

Είναι δημιουργική δύναμη στο Sl 33:6-9 και στο Sl 147:15.18-19, στο Wis 9:1 και στο Sir 42:15.

Ταυτίζεται με την Τορά (Νόμος) στο Sl 119. 78:10; Είναι 1:10; 2:3…

Ταυτίζεται με τη Σοφία (Kokmah).

Τέτοια Σοφία:

(α) είναι με τον Θεό πριν από τη δημιουργία (Σοφ 9:4,9· Παροιμ. 8:22-23,30· Κύριος 24:3στ…)·

(β) είναι μεσολαβητής της δημιουργίας (Σοφ 9:1-2,9· 7:21,26· Παρ. 3:19-20· 8:26-30):

(γ) ήρθε στη γη (Παροιμ. 8:31· Σοφ 7:22,27· 9:10· Σερ 24:8-11· Ενώχ 42:2).

(δ) είναι ο φορέας των ευεργετημάτων για τους άνδρες (Σιρ 24:20· Παρ. 8:35· 9· 5…).

Αυτές οι έννοιες είναι ακόμη πιο εμφανείς στο Targum: το Memrà (= «Λέξη» στα αραμαϊκά) έχει μια δημιουργική, αλλά πάνω από όλα μια αποκαλυπτική λειτουργία. Διαβάζουμε στο Neophiti Targum στο Ex 12:42: «Την πρώτη νύχτα…το Memrà του Θεού έλαμπε φως». το ίδιο και στο Targum Jerushalaim.

Η Γένεση Ράμπα 1:3 σημειώνει ότι το «φως» εμφανίζεται πέντε φορές στο Γεν. 1:3-5, καθώς πέντε είναι τα βιβλία της Τορά.

Είναι το memra του Θεού που αποκαλύπτει και σώζει (πρβλ. Targum Jerushalaim στο Δευτ. 32:39 και Targum Neophytes στο Λευ. 22:23).

Έτσι τονίζεται ότι ο νόμος ήταν πριν από τον κόσμο (Γένεση Ραμπά 1:4), ήταν ζωή (Targum Neophiti στη Γεν. 3:2), ήταν φως (Σίφρα στο Νμ 6:25· Διαθήκη Λευί 14:4· Δτ Ράμπα 7:3), είναι η μονογενής κόρη του Θεού (Έξοδος Ράβα 33:1), είναι στην αγκαλιά του Θεού (Ραβίνος Ελέζερ μπεν Χοσέ, Μίντρας προς Σλ 90:3).

2. Η αποκαλυπτική ενσάρκωση

Το «σκάνδαλο» του Ιωάννη είναι ότι ο Λόγος του Θεού, η Τορά, η Σοφία (που ήδη ταυτοποιούνται μεταξύ τους στην Παλαιά Διαθήκη) έχει γίνει ένας ιστορικός άνθρωπος, ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ: ο Σεκινά έχει στήσει τη σκηνή του στο ορατό σώμα του Ιησού.

Ο Θεός έχει γίνει ιστορία: αυτός που βλέπει τον Ιησού βλέπει τον Πατέρα (12:45, 14:9)! Είναι το πιο συγκλονιστικό μήνυμα στην ιστορία, που μας προκαλεί να απαντήσουμε. Ποιος είναι ο Ιησούς για μένα; Τον αποδέχομαι; Πιστεύω σε αυτόν; Είναι ο φίλος που κάνει διάλογο μαζί μου;

Είναι ο τρόπος, η αλήθεια, η ζωή μου; Αγαπώ τον Ιησού; Τον αναζητώ; Είναι τα πάντα μου, η μόνη μου σκέψη, ο σκοπός της ζωής μου; Ξέρω ότι μόνο αυτός «που είναι στους κόλπους του Πατέρα» (εδ. 18) μπορεί να μου αποκαλύψει τον Πατέρα;

Χρειαζόμασταν τον Γιάννη! Ο Θεός που αναζητούσαμε τόσο πολύ στην Παλαιά Διαθήκη αποκαλύφθηκε τώρα σε έναν άνθρωπο, που περπατά μαζί μας, τον Υιό του Ιησού Χριστό! Η Θεολογία γίνεται Χριστολογία! Έκπληκτοι λατρεύουμε αυτόν τον άνθρωπο, αυτόν τον αδελφό μας, τον οποίο ανακαλύψαμε ότι είναι η Σεκίνα του Θεού ανάμεσά μας. Σε αυτόν ο Θεός κατοικεί μαζί μας, γινόμαστε «τα πράγματα του» (εδ. 11), η οικογένεια του Θεού, ακόμη και τα παιδιά του (εδ. 12).

Το μόνο που μένει είναι να τον δεχθούμε, πιστεύοντας στο όνομά του (εδ. 12).

3. σωτηρία

Μερικοί θεολόγοι, όπως ο Gustave Martelet, επισημαίνουν ότι η Ενσάρκωση, αντί να έχει μια λυτρωτική-επανορθωτική αίσθηση, έχει την έννοια της ολοκλήρωσης του σχεδίου δημιουργίας. Ο Θεός, η Αγάπη, θέλοντας να έχει σύντροφο στην Αγάπη, δημιουργεί τον άνθρωπο και τον κόσμο, αλλά πρέπει να τον δημιουργήσει εκτός από τον εαυτό του. Και αν ο Θεός είναι άπειρος ο άνθρωπος θα είναι πεπερασμένος, αν ο Θεός είναι αιώνιος ο άνθρωπος θα είναι θνητός, αν ο Θεός είναι απέραντος ο άνθρωπος θα είναι περιορισμένος.

Και γι' αυτό, σημειώνει ο Martelet, ο θάνατος βρισκόταν ήδη στον κόσμο πριν από την εμφάνιση του πρώτου ανθρώπου και επομένως η αμαρτία: σκεφτείτε απλώς την εξαφάνιση ορισμένων ειδών, όπως οι δεινόσαυροι.

Αλλά ο Θεός θέλει τον άνθρωπο αθάνατο, απεριόριστο, θεϊκό. Και επομένως από την πρώτη κιόλας δημιουργική πράξη υπάρχει πρόνοια για την Ενσάρκωση, με την οποία ο ίδιος ο Θεός παίρνει πάνω του τον περιορισμό του ανθρώπου και τον εκμηδενίζει στην Ανάσταση. Ο Λόγος βγαίνει από τον Πατέρα, μπαίνει στη δημιουργία και επιστρέφει στον Πατέρα, φέρνοντας όμως μαζί του τον άνθρωπο, τελικά τον «θεωμένο», «γιο του Θεού» και με τον άνθρωπο ολόκληρη την κτίση απαλλαγμένη από το κακό. Η Γένεση 1-2 είναι στην πραγματικότητα η Αποκάλυψη, είναι η προφητεία εκείνου του ελεύθερου, αθάνατου ανθρώπου που συνομιλεί με τον Θεό στο βραδινό αεράκι, του ανθρώπου που εκπληρώνεται μόνο μετά την Ενσάρκωση του Υιού, του αληθινού Αδάμ, του κατ' εξοχήν «Ανθρώπου», όπως προφητεύει ο Πιλάτος στον Ιω. 19:5, το πρωτότοκο μεταξύ των νεκρών αδελφών (Ρωμ. 8:29), το πρωτότοκο εκείνων που ανασταίνουν από τους νεκρούς (Κολ 1:18 και Αποκ. 1:5), το Αρχέτυπο όλης της δημιουργίας: «όλα τα πράγματα έγιναν μέσω αυτού, και χωρίς αυτόν τίποτα δεν έγινε από όλα τα υπάρχοντα» (Ιω. 1:3).

Καλό Έλεος σε όλους!

Όποιος θέλει να διαβάσει μια πληρέστερη εξήγηση του κειμένου ή κάποιες ιδέες, παρακαλώ να με ρωτήσει στο migliettacarlo@gmail.com.

Πηγή

spazio + spadoni

Μπορεί επίσης να σας αρέσει